กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 37

“นายท่านโปรดเมตตาด้วย ท่านจะฆ่าบ่าวก็ได้ แต่ร่างกายของคุณหนูอ่อนแอ ไม่มีทางทนรับการโบยห้าสิบครั้งได้แน่ คุณหนูจะทนไม่ไหวนะเจ้าคะ”

กู้ชูหน่วนหิ้วชิวเอ๋อร์ขึ้นมาและกล่าวอย่างโมโหว่า “ไม่มีประโยชน์ มีแต่จะทำให้คุณหนูของเจ้าขายหน้าเปล่าๆ ข้าบอกแล้วไม่ใช่หรือว่านอกจากข้า เจ้าไม่จำเป็นต้องคุกเข่าให้ใครทั้งนั้น”

“คุณหนู...”

ชิวเอ๋อร์ร้องห่มร้องไห้ เรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้ว เหตุใดคุณหนูจึงยังโง่เขลาอยู่เช่นนี้

“ยังมัวยืนงงทำไมอยู่อีก ลงมือซะ”

อัครเสนาบดีกู้โกรธจัด เขาไม่เชื่อว่าวันนี้เขาจะลงโทษบุตรสาวของตัวเองไม่ได้

กู้ชูหลานและคนอื่นๆ ต่างมีสีหน้ายินดีปรีดาและรอดูกู้ชูหน่วนถูกทุบตีจนต้องคุกเข่าขอความเมตตา

คนรับใช้เดินเข้ามาด้วยท่าทางที่ดุดัน กู้ชูหน่วนหยิบตราคำสั่งทองคำออกมาจากแขนเสื้ออย่างไม่รีบร้อน บนหน้าตราคำสั่งมีตัวอักษรขนาดใหญ่เขียนเอาไว้

แต่ว่า...

เขามีตำแหน่งเป็นถึงอัครเสนาบดีแห่งราชวงศ์ทั้งยังเป็นบิดาของนาง มีที่ไหนบ้างที่ผู้เป็นพ่อจะคุกเข่าให้ลูกสาว ถ้าเรื่องนี้ถูกพูดออกไปมันจะเป็นอย่างไร

ฮูหยินใหญ่เองก็ยิ่งคุกเข่าให้กับคนที่อ่อนอาวุโสกว่าไม่ได้

นางยิ้มฝืนๆ “คุณหนูสาม ทุกคนล้วนเป็นคนในตระกูลเดียวกัน เหตุใดจะต้องใช้ตราคำสั่งจักรพรรดิด้วย”

“จะบอกว่าพวกท่านไม่รู้เกี่ยวกับตราจักรพรรดิของจักรพรรดิพระองค์ก่อนงั้นหรือ งั้นก็ช่างเถิด ในเมื่อตราคำสั่งไม่มีประโยชน์ เช่นนั้นข้าจะไปเข้าเฝ้าฝ่าบาทและขอให้พระองค์ทำลายตราคำสั่งนี่ทิ้งเสีย”

ว่าแล้วนางก็หันหลังจากไปอย่างสง่าผ่าเผย

ฮูหยินใหญ่ตกใจจนต้องรีบไปขวางไว้ พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงว่า “คุณหนูสามอย่าได้โกรธไปเลย ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้น ข้าเพียงแต่จะบอกว่าพวกเราต่างเป็นครอบครัวเดียวกัน เหตุใดจึงต้องแข็งกระด้างใส่กันเช่นนี้”

“ฮึ... ครอบครัวที่ดีงั้นเหรอ แต่ข้าไม่อาจเอื้อมถึงจิตใจอันยิ่งใหญ่ของพวกท่าน”