กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 391

ทันทีที่คำพูดของนางสิ้นสุดลง ก็มีเสียงดังก้องอยู่ไม่ไกล และแม้แต่พื้นดินก็สั่นสะเทือนอย่างต่อเนื่อง

ทุกคนต่างแหงนหน้าขึ้นมอง แต่เห็นเพียงเงาดำของสิงโตเปลวเพลิงพุ่งเข้ามา

ทันทีที่อสุรกายเหล่านั้นออกมา พวกมันก็ทำการล้อมพวกเขาเอาไว้และรอฟังคำสั่งของกู้ชูหน่วน พวกมันยกให้นางเป็นเจ้านายโดยปริยายและรอการส่งสัญญาณจากนางทุกขณะ

สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไปและต่างพากันถอยหลังด้วยความหวาดกลัวกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

กู้ชูหน่วนลูบศีรษะของสิงโตเปลวเพลิงตัวหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลนัก และมองไปที่จางเชาอย่างยิ้มเยาะ "จะฆ่าข้าหรือ? เจ้าว่า เจ้าก็มีเพียงตัวคนเดียว แต่ข้ากลับมีพี่น้องมากมายเช่นนี้ ข้าควรมอบเจ้าให้กับตัวไหนดีนะ?"

จางเชากลืนน้ำตาโดยไม่คิดว่าเรื่องทั้งหมดจะกลับตาลปัตรไปเป็นเช่นนี้

เขาเพียงแค่ต้องการได้ครอบครองหัวใจคนงามเท่านั้น

เพียงแค่ต้องการครอบครองสมบัติบนตัวของกู้ชูหน่วนก็เท่านั้นเอง

"เมื่อสักครู่เจ้ายังพยายามยุยงให้ทุกคนร่วมมือกันฆ่าข้าอยู่เลยไม่ใช่หรือ? ข้าเพียงแค่ลงโทษผู้นั้นด้วยกลอุบายของเขาเองก็เท่านั้น เจ้ายังไม่กลัว เช่นนั้นแล้วข้าจะกลัวไปทำไม? สอง......เจ้ามีโอกาสครั้งสุดท้ายเท่านั้น"

จางเชาตื่นตระหนกอย่างมาก และเมื่อเขากำลังจะพูดสารภาพกับกู้ชูอวิ๋น เฉินเจิ้นที่อยู่ข้างๆ ก็ยกดาบขึ้นมาและตัดแขนของเขาไปข้างหนึ่ง

เลือดสีสดพุ่งสาดกระเซ็นขึ้นมา ทุกคนพากันกรีดร้องอย่างตื่นตระหนก

เฉินเจิ้นตัดแขนของเขาแล้วจริงๆ ด้วย

หลังจากนั้นก็ได้ยินเฉินเจิ้นพูดขึ้นอย่างมั่นใจ "เป็นสุภาพบุรุษลูกผู้ชาย ก็แค่ถูกตัดแขนไปเท่านั้น มีอะไรให้ต้องหวาดกลัวอย่างนั้นหรือ ครั้งนี้ก็เพื่อให้เจ้ารู้จักคิดและฉลาดขึ้น ครั้งหน้าก็อย่าได้คิดทำร้ายคนอื่นอีก"

กู้ชูหน่วนเหลือบมองเฉินเจิ้นและกู้ชูอวิ๋นอย่างมีเลศนัย

นางรู้สึกยกย่องชื่นชมกู้ชูอวิ๋น

ไม่รู้ว่านางทำเอาอีท่าไหน ถึงทำให้ผู้ชายจำนวนมากยอมทำแทนนาง