กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 40

กู้ชูหลานตวาดลั่น “แล้วเงินสองแสนตำลึงของข้าล่ะ กู้ชูหน่วน เจ้าเอาเงินสองแสนตำลึงของข้ามาคืนมานะ”

“ทำไม หรือว่าเจ้าคิดจะคืนคำ ข้ายังเก็บหลักฐานลายลักษณ์อักษรทั้งหมดเอาไว้ ต่อไปถ้าไม่มีเงินพนันก็อย่าพนัน แพ้อย่างนี้ ชิชะ มันน่าเกลียดเกินไป”

“นั่นเป็นเงินที่ท่านตาของข้าให้มา เจ้าต้องคืนให้ข้า”

“ได้สิ เจ้าจะลองไปฟ้องดูก็ได้ ขอเพียงเจ้าชนะ ข้าจะคืนให้เจ้าทันที”

“ท่านพ่อ...”

กู้ชูหลานมองอัครเสนาบดีกู้อย่างน้อยเนื้อต่ำใจ ดวงตาที่รื้นไปด้วยน้ำตาและน่าสารนั้นมองกู้ชูหน่วนราวกับจะกล่าวหาว่านางเป็นนักโทษที่กระทำเรื่องชั่วร้าย

ตั้งแต่กลับมาจากวัดร้าง กู้ชูหน่วนก็ทำให้นางต้องเสียหน้าไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง นางไม่สนอีกแล้ว นางเพียงแต่อยากได้เงินสองแสนตำลึงคืนมา เงินเหล่านี้เป็นเงินที่พวกนางสองแม่ลูกหวังจะใช้ในช่วงชีวิตที่เหลือ

“เจ้ามันอกตัญญู ข้าไม่เชื่อหรอก วันนี้ข้าจะสั่งสอนเจ้าให้หลาบจำ ใครก็ได้มานี่ ใช้กฎหมายครอบครัว ข้าจะโบยนางให้ตายทั้งเป็น”

“ใครกล้าโบยพระชายาหานของข้าให้ตายทั้งเป็นงั้นหรือ”

ทันใดนั้นเสียงอันทุ้มต่ำน่าฟังก็ดังขึ้นมา

เสียงเปิดประตูดังตามมา ประตูใหญ่ถูกผลักออกอย่างแรง

ดวงตาที่ลุ่มลึกกลุ่มหนึ่งมุ่งเข้ามาจากข้างนอก เป็นองครักษ์ที่มีกลิ่นอายของความหนาวเหน็บ

องครักษ์เหล่านี้ก้าวเข้ามาและยืนเรียงสองแถวที่ด้านข้างอย่างเป็นระเบียบ คอยต้อนรับบุคคลซึ่งโดดเด่นเป็นสง่า

ทุกคนหันไปมองอย่างพร้อมเพรียง

ไม่มองก็ไม่เป็นไร แต่พอมองแล้วทุกคนก็อดตกใจกลัวไม่ได้

นึกไม่ถึงเลยว่าผู้มาเยือนจะเป็น... ท่านหานอ๋องเทพเจ้าแห่งสงคราม...

เขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร

ภาพที่เห็นคือเทพเจ้าแห่งสงครามนั่งอยู่บนรถเข็นโดยอาศัยคนหนุ่มรูปงามผู้หนึ่งเข็นเข้ามา ดูเป็นฉากที่อลังการไม่น้อย