กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 41

ในสามสิบหกกลยุทธ์ การหนีคือยอดกลยุทธ์ งั้นไปดีกว่า

ขณะที่กำลังจะแอบย่องออกไป จู่ๆ เยี่ยจิ่งหานก็เอ่ยบางอย่างขึ้นมา ทำให้นางหมดทางหลบซ่อน

“คุณหนูสาม ไม่เจอกันไม่กี่วัน สบายดีหรือไม่”

กู้ชูหน่วนแข็งเกร็งไปทั้งตัวเมื่อได้ยินคำพูดประโยคนั้น

หมอนี่

คงไม่ใช่ว่าจำนางได้หรอกนะ

เมื่อยามเจอกันครั้งแรกนางก็รังควานเขา

พอเจอกันครั้งที่สอง นางก็โผไปหาทั้งยังแตะเนื้อต้องตัวเขา ถ้าเขาจำนางได้จริงๆ นางจะไม่ถูกฆ่าหันศพเป็นชิ้นๆ หรอกหรือ

ร่างกายของนางมีเพียงความรวดเร็วที่เพิ่มขึ้นนิดหน่อย แต่ไม่มีกำลังภายในเลยแม้แต่น้อย

ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าบุรุษผู้นี้มีฝีมือเหนือชั้นขนาดไหน ฝีมือการต่อสู้ของเขามีแต่นางเท่านั้นที่หยั่งรู้

เมื่อเสือมาเจอะกับสิงห์ นางจะต้องเสียเปรียบอย่างแน่นอน

เมื่อคิดได้แบบนี้กู้ชูหน่วนจึงจงใจทำตัวสั่นเทิ้มประหนึ่งว่าตกใจจนปากคอสั่น แม้แต่จะพูดก็ยังพูดตะกุกตะกัก

“ทะ... ท่านคือเทพแห่งสงคราม... ท่านหานอ๋อง... ระ... เราเคยเจอกันมาก่อนหรือ”

คนในจวนอัครเสนาบดีแทบอยากจะอาเจียน

กู้ชูหน่วนเป็นพวกเก่งแต่กับคนไม่มีทางสู้งั้นรึ

เมื่อครู่นี้ยังทำตัวเย่อหยิ่งอวดดี ตอนนี้พอเจอท่านเทพแห่งสงครามกลับตกใจจนหน้าถอดสี ตัวสั่นงันงก จะคุกเข่าก็ไม่ใช่ จะยืนก็ไม่เชิง

ไร้ยางอาย

ไร้ยางอายเหลือเกิน

เยี่ยจิ่งหานแต่งกายด้วยผ้าแพรขนสุนัขจิ้งจอกสีม่วงอ่อนและคาดเอวด้วยเข็มขัดหยกสีม่วง ขับให้รูปร่างที่สมส่วนของเขายิ่งดูโดดเด่น

ดวงตาดั่งหงส์ของเขาหรี่ลงเล็กน้อยและมองไปทางกู้ชูหน่วนด้วยรอยยิ้มที่ไม่อาจคาดเดา

“ถ้าคุณหนูสามจำไม่ได้ ข้าก็ไม่รังเกียจที่จะช่วยให้คุณหนูสามค่อยๆ ทบทวนความจำ”

เขากำลังยิ้ม ทว่ารอยยิ้มนั้นปราศจากความอบอุ่นและแฝงไปด้วยการคุกคาม

ถึงกับต้องกัดฟันกรอด...