กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 410

ในที่ไม่ไกลนักกู้ชูหน่วนที่ฝังเข็มให้เยี่ยจิ่งหานเรียบร้อยแล้วได้หลบซ่อนตัวอยู่ไกลๆและฟังการสนทนาของพวกเขาอย่างไม่ตกหล่นแม้แต่ตัวเดียว

ตันหุยกู่?

เป็นพลังอันใดกัน?

เผ่าที่กลั่นยาโดยเฉพาะหรือ?

พวกเขารู้ได้อย่างไรว่าไข่มุกมังกรอยู่ที่นี่?

ระฆังวิญญาณสะบั้นอยู่บนร่างของนางตลอด ไม่น่าจะมีผู้ใดรู้ว่าไข่มุกมังกรอยู่ที่นี่

หากว่ารู้พวกเขาก็คงจะมาเอาไปตั้งนานแล้วจะรอจนถึงตอนนี้ทำไมกัน

คนของเผ่าเพลิงฟ้ายังคงเดินหน้าต่อไป ไม่รู้ว่าหลีลั่วปรากฏตัวข้างกายนางตั้งแต่เมื่อใดพร้อมถามว่า "พระชายาพ่ะย่ะค่ะ ได้เปลี่ยนน้ำยาสมุนไพรของนายท่านที่ใช้อาบตรงตามเวลาตามที่ท่านสั่งแล้ว ไม่รู้ว่ายังมีสิ่งใดให้ข้ากระหม่อมกระทำอีก”

“ไม่ต้องทำสิ่งใดทั้งสิ้น เปลี่ยนยาให้เขาในทุกๆสองชั่วยามก็พอแล้ว”

“แล้วพระชายาไม่เฝ้านายท่านหรือพะย่ะค่ะ?”

“พวกเจ้าอยู่เฝ้าเยี่ยจิ่งหานให้ดี ข้ายังมีเรื่องต้องจัดการไม่ต้องตามข้ามา หากว่าร่างกายของเยี่ยจิ่งหานรู้สึกไม่สบายอันใดก็ป้อนนี่ให้เขาดื่ม” กู้ชูหน่วนยาขวดหนึ่งให้เขา

"พระชายา......"

หลีลั่วตกตะลึง

พวกเขาจะไม่สนใจพระชายาได้อย่างไร ที่นี่ไม่เพียงแต่เป็นที่ที่อันตรายแต่ยังมีคนของเผ่าปีศาจ เผ่าเพลิงฟ้าและเผ่าตันหุย หากว่าเกิดเรื่องอันใดกับพระชายาหัวเป็นร้อยของพวกเขาก็ไม่เพียงพอให้ตัดได้

“วางใจได้ ข้าจะไม่ไปไกลนัก เพียงแค่หาสมุนไพรอยู่ใกล้ๆ”

หลีลั่วส่งสายตาแห่งความสงสัย

พระชายาพลิกเปลี่ยนสีหน้าเร็วกว่าพลิกตำราก็ช่างเถอะ ที่น่ากลัวคือนางมักจะพลิกไปมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ผู้ใดจะรู้ว่าคราวนี้นางจะพลิกเปลี่ยนเป็นอันใดอีก

กู้ชูหน่วนเกลี้ยกล่อมพร้อมกับหลอก ในที่สุดก็เกลี้ยกล่อมหลีลั่วกลับไปได้แล้วขมวดคิ้วกับตนเองเล็กน้อย ใช้ความทรงจำของระฆังวิญญาณสะบั้นก้าวขึ้นไปปากหูหลูทีละขั้นๆ

นางมีแผนที่ดังนั้นการเดินทางจึงราบรื่นกว่าคนทั่วไปอยู่มาก อย่างน้อยก็ไม่ต้องผ่านกับดักแต่ละชั้นและก็ไม่ต้องเดินอ้อมมากนัก

อัครมเหสีฉู่นั้นช่างเถอะ เหตุใดเยี่ยเฟิงถึงได้ปรากฏตัวอยู่ที่นี่?

เขาไม่ได้ไปที่นิกายอสูรหรอกหรือ?

เยี่ยเฟิงอยู่ที่นี่แล้วฝูกวงหล่ะ ฝูกวงก็อยู่ที่นี่ด้วยหรือเปล่า?

ที่เชิงเขา

เนื่องจากอัครมเหสีฉู่ไม่มีวรยุทธ์จู่ๆก็มาถึงสถานที่อันร้อน ร่างกายอ่อนแอจนหายใจก็ยังลำบาก

ริมฝีปากของพระองค์ซีดเซียวพร้อมกับใบหน้าที่แดงจนน่าหวาดกลัว ร่างทั้งร่างร้อนยิ่งนักแม้แต่สติก็รู้สึกสับสนอยู่บ้าง

เยี่ยเฟิงดูแลอยู่ข้างกายพระองค์และอดไม่ได้ที่จะช่วยเช็ดเหงื่อบนพระพักตร์ของพระองค์ แววตาอันเย็นชานั้นเต็มไปด้วยความร้อนรน

"แค่ก แค่ก...... "

อัครมเหสีฉู่กระอักเลือดออกมาและลมหายใจก็อ่อนลงไปบางส่วน