กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 410

“ไม่ต้องทำสิ่งใดทั้งสิ้น เปลี่ยนยาให้เขาในทุกๆสองชั่วยามก็พอแล้ว”

“แล้วพระชายาไม่เฝ้านายท่านหรือพะย่ะค่ะ?”

“พวกเจ้าอยู่เฝ้าเยี่ยจิ่งหานให้ดี ข้ายังมีเรื่องต้องจัดการไม่ต้องตามข้ามา หากว่าร่างกายของเยี่ยจิ่งหานรู้สึกไม่สบายอันใดก็ป้อนนี่ให้เขาดื่ม” กู้ชูหน่วนยาขวดหนึ่งให้เขา

"พระชายา......"

หลีลั่วตกตะลึง

พวกเขาจะไม่สนใจพระชายาได้อย่างไร ที่นี่ไม่เพียงแต่เป็นที่ที่อันตรายแต่ยังมีคนของเผ่าปีศาจ เผ่าเพลิงฟ้าและเผ่าตันหุย หากว่าเกิดเรื่องอันใดกับพระชายาหัวเป็นร้อยของพวกเขาก็ไม่เพียงพอให้ตัดได้

“วางใจได้ ข้าจะไม่ไปไกลนัก เพียงแค่หาสมุนไพรอยู่ใกล้ๆ”

หลีลั่วส่งสายตาแห่งความสงสัย

พระชายาพลิกเปลี่ยนสีหน้าเร็วกว่าพลิกตำราก็ช่างเถอะ ที่น่ากลัวคือนางมักจะพลิกไปมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ผู้ใดจะรู้ว่าคราวนี้นางจะพลิกเปลี่ยนเป็นอันใดอีก

กู้ชูหน่วนเกลี้ยกล่อมพร้อมกับหลอก ในที่สุดก็เกลี้ยกล่อมหลีลั่วกลับไปได้แล้วขมวดคิ้วกับตนเองเล็กน้อย ใช้ความทรงจำของระฆังวิญญาณสะบั้นก้าวขึ้นไปปากหูหลูทีละขั้นๆ

นางมีแผนที่ดังนั้นการเดินทางจึงราบรื่นกว่าคนทั่วไปอยู่มาก อย่างน้อยก็ไม่ต้องผ่านกับดักแต่ละชั้นและก็ไม่ต้องเดินอ้อมมากนัก

เพียงแต่ว่ายิ่งไปทางปากหูหลูอุณหภูมิของทะเลโลหิตก็ยิ่งสูงขึ้น นางสงสัยยิ่งนักว่าปากหูหลูเป็นสถานที่ของทะเลโลหิตอันมหึมา ทะเลโลหิตอันทั้งสองฝั่งหุบเหวของภูเขาหูหลูนั้นไหลลงมาจากยอดภูเขาหูหลูทั้งสิ้น

นางมีแกนผลึกหิมะยังใช้แรงมากเช่นนี้ กู้ชูหน่วนไม่รู้จริงๆว่าคนเหล่านั้นจะขึ้นไปบนยอดภูเขาหูหลูได้อย่างไร

ปลายทางด้านหน้าเป็นทะเลโลหิตผืนใหญ่ เมื่ออยู่ไกลก็จะมีคลื่นโลหิตและทรายโจมตีเข้าใส่ กู้ชูหน่วนถอยกลับไปสองสามก้าวมือนั้นกุมระฆังวิญญาณสะบั้นเอาไว้แน่น แววตาทั้งคู่ช่างหม่นหมองยิ่งนัก

ไร้ทางไปแล้ว?

ปากหูหลูถูกทะเลโลหิตตัดขาดซึ่งไม่สามารถไปถึงยอดหูหลูได้ อยากจะปีนป่ายขึ้นไปให้ถึงยอดทำได้เพียงว่ายผ่านทะเลโลหิตไปเท่านั้น นี่......