กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 409

ที่เชิงภูเขาหูหลูนำโดยเหวินเส่าอี๋และเผ่าเพลิงฟ้ามีคนมานับสิบคน พวกเขาเป็นบุรุษทั้งสิ้นโดยมีทั้งเด็กและผู้ใหญ่

ตามหลังยิ่งอยู่ก็ยิ่งเข้าใกล้เทือกเขามากขึ้น คนจำนวนไม่น้อยร้อนจนเหงื่อออกเลย

ผู้อาวุโสตงที่ร่างกายเหี่ยวแห้งซึ่งเก่งกาจเรื่องงูขมวดคิ้วและกล่าวว่า "ที่นี่มีทะเลโลหิตอยู่ทั่วทุกหนทุกแห่งและอุณหภูมิสูงเกินไป ศิษย์ทั่วไปยากที่จะข้ามผ่านได้ แม้แต่ลูกรักของข้าก็ยังขึ้นไปไม่ได้ "

ทุกคนรู้ว่าลูกรักที่เขาหมายถึงคือกลุ่มงูพิษและมดมีพิษ

ผู้อาวุโสสืออายุเกินหกสิบปีแล้ว ท่าทางการเดินเหินและดวงตาคู่เป็นประกายนั้นดูไม่เหมือนผู้แก่เฒ่าเลยสักนิด

เขาเหลือบมองไปยังปากหูหลูที่อยู่ใต้ท้องฟ้ารวมถึงหินหนืดทะเลโลหิตที่อยู่ใต้หน้าผาทั้งสองฝั่งโดยที่ในใจนั้นอดไม่ได้ที่จะเต้นราวกับตีกลอง

“ไม่รู้ว่าข่าวผิดพลาดหรือเปล่า คนของเราค้นหาที่นี่รอบหนึ่งแล้วและก็ไม่พบสิ่งใดที่เกี่ยวกับไข่มุกมังกรเลย”

“แต่หากว่าที่นี่ไม่มีสมบัติล้ำค่าอยู่ เหตุใดเผ่าปีศาและคนของหุบเขาตันหุยถึงได้มาที่นี่?”

คนของเผ่าเพลิงฟ้าไม่สามารถเข้าใจได้

แต่ว่ายิ่งขึ้นด้านบนอุณหภูมิก็ยิ่งสูงขึ้น พวกเขาผู้อาวุโสเหล่านี้ยังสามารถทนได้แต่เกรงว่าศิษย์ทั่วไปจะไม่สามารถทนปากหูหลูที่สองได้ยิ่งไม่ต้องพูดถึงปากหูหลูอันคับแคบที่อยู่ด้านบน

เหวินเส่าอี๋ในชุดสีขาวปลิวไสวพร้อมสวมหน้ากากผีเสื้อ อุณหภูมิแผดเผาของทะเลโลหิตกลับไม่ได้เหลือร่องรอยใดๆไว้ในตัวเขาเลย

เขาในชุดสีขาราวกับเซียนผู้หลุดพ้นและมีความรู้สึกสูงส่งเกินบรรยายในลักษณะท่าทางนั้น แม้ว่าจะยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนก็สามารถถูกสังเกตเห็นได้อย่างรวดเร็ว

เหวินเส่าอี๋มองไปยังปากหูหลูอันสูงชันพร้อมรอยยิ้มอันอบอุ่นปรากฏขึ้นที่มุมปาก "ไม่ว่าไข่มุกมังกรจะอยู่ที่นี่หรือไม่ขึ้นไปก็รู้แล้ว"

เขากล่าวพร้อมกับเดินหน้าต่อไป ริมฝีปากอันบางกล่าวขึ้นประโยคหนึ่งว่า "ศิษย์ที่ต่ำกว่าระดับสองให้เฝ้ารออยู่ด้านนอกทั้งหมด ไม่มีคำสั่งห้ามเข้ามายิ่งอย่าให้ผู้ใดนอกจากพวกเราออกจากภูเขาโลหิตหูหลูได้”

"ขอรับ"

“นายน้อย คนของเผ่าปีศาจเร็วกว่าพวกเราก้าวหนึ่งได้ปีนขึ้นไปที่ปากหูหลูลูกที่สองแล้ว แต่ว่าหาปากหูหลูไม่พบสักทีจึงไม่สามารถขึ้นไปถึงยอดหูหลูได้"

“นายน้อย ท่านความหมายของท่านคือ......ตันหุยกู่ต้องการรอรับผลประโยชน์โดยใช้กลยุทธ์รอฉวยโอกาส?”

“ไม่เช่นนั้นเจ้าคิดว่าเช่นไรหล่ะ”

“เช่นนั้นข้าน้อยไปนำตัวพวกเขามาก่อน”

“เจ้ารู้ถึงความสามารถของเขาหรือไม่? ตันหุยกู่สามารถรอดชีวิตอยู่มานานหลายปีก็ต้องมีเส้นสนกลในของเขาเป็นธรรมดาอยู่แล้ว”

“แล้วหากว่าพวกเขาต้องการนั่งรอฉวยโอกาสหล่ะ ก็จะไม่......”

เหวินเส้าอี้หัวเราะเยาะ

รอฉวยโอกาส?

เขาจะเก็บความได้เปรียบได้ง่ายดายเช่นนั้นเลยหรือ?