กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 44

เมื่อมองชิงเฟิงและเจี้ยงเสวี่ยผู้มีฝีมือสูงส่งซึ่งอยู่ข้างกายเยี่ยจิ่งหาน ก็เห็นว่าพวกเขาแค่ขี่ม้าประกบคอยปกป้องอยู่ทางด้านซ้ายและด้านขวา จ้องมองไปยังสนามรบด้วยแววตาที่เยือกเย็น

กู้ชูหน่วนเข้าใจอะไรๆ แล้ว

ลูกธนูที่พุ่งเข้ามาในข้างในเมื่อครู่นี้ นางอุตส่าห์ขัดขวางอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่กลายเป็นว่านางคิดไปเองทั้งนั้น นักฆ่าเหล่านั้นน่ะหรือจะทำอะไรเยี่ยจิ่งหานได้

หมอนี่จงใจและเห็นนางเป็นตัวตลก

นักฆ่าถูกสังหารจนหมด รถม้ายังคงมุ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็วคงที่ราวกับเมื่อครู่นี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น หรือไม่พวกเขาก็คงจะเคยชินกับมันแล้ว

ณ จวนหานอ๋อง

เยี่ยจิ่งหานบรรจงนั่งลงบนบัลลังก์และจิบชาอย่างสง่างาม รอบๆ ตัวเต็มไปด้วยกลิ่นอายของความหนาวเหน็บที่ไม่อาจมองข้าม

กู้ชูหน่วนยืนอยู่ด้านล่างราวกับนักโทษที่รอการพิจารณาคดี รอให้คนข้างบนมาสอบปากคำ

นางเบ้ปาก ถ้าไม่ใช่เพราะนางเป็นฝ่ายผิด มีหรือที่นางจะยอมให้รังแกเช่นนี้

นางลากม้านั่งมาให้ตัวเองและนั่งลงไขว่ห้าง พูดเสียงดังว่า “ชิวเอ๋อร์ ไปชงชามาให้ข้าที”

“ฮึ ก็พอจะมีความรู้อยู่นี่”

“พวกเขาก็คือพวกเขา ข้าก็คือข้า นอกจากนี้ความเคารพที่ข้ามีต่อท่านอ๋องยังเหมือนกับกระแสน้ำที่ไหลเชี่ยวไม่มีที่สิ้นสุด ทั้งยังเหมือนกับแม่น้ำฮวงโหที่เอ่อล้นยากจะควบคุม”

คนที่เย็นชาอย่างเยี่ยจิ่งหานยังอดไม่ได้ที่จะกระตุกมุมปาก

ผู้หญิงคนนี้พูดจาฉะฉานอย่างคนรู้งาน ทั้งยังไม่กลัวเลยว่าลิ้นจะพันกัน

“ข้าจะให้โอกาสเจ้าลองพูดโน้มน้าวไม่ให้ข้าฆ่าเจ้าดูสักครั้ง”

“ถ้าท่านปล่อยข้า ข้าจะรักษาพิษให้ท่านและจะรักษาขาทั้งสองข้างของท่านให้หายดี ส่วนเรื่องการแต่งงาน เราจะเป็นสามีภรรยากันเพียงในนามและจะไม่ยุ่งเกี่ยวซึ่งกันและกัน ฟังดูเป็นอย่างไรบ้าง”

ชิงเฟิงและเจี้ยงเสวี่ยตาเป็นประกาย “ท่านแก้พิษของนายท่านได้จริงหรือ”

ขนาดหมอชื่อดังหลายต่อหลายคนยังทำอะไรไม่ได้ นางเป็นแค่เด็กสาวผู้โง่เขลาคนหนึ่ง จะรักษาใครได้อย่างไร

“ทำได้อยู่แล้วสิ ถ้าข้ารักษาไม่ได้จะฆ่าข้าตอนนั้นก็ยังไม่สาย ถึงอย่างไรข้าก็หนีไปไหนไม่ได้อยู่แล้ว”