กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 456

งูยักษ์เก้าหัวนั้นช่างรวดเร็วยิ่งนัก ท่ามกลางการดำน้ำไม่กี่ครั้งก็มาถึงรอบบริเวณภูเขาลูกนั้นแล้ว

กู้ชูหน่วนยืนมองที่สูงโดยที่เห็นฉากนั้นที่จะไม่มีวันลืมในชีวิตนี้

ร่างกายของนางสั่นสะท้านอย่างรุนแรง

นั่นเป็นโศกนาฏกรรมเช่นไรของมนุษย์?

ชาวบ้านถูกขังอยู่ในกรงเหล็กขนาดใหญ่ มือและเท้าของพวกเขาถูกล่ามด้วยโซ่เหล็กขนาดเท่าปากชาม ปลายอีกด้านของโซ่เชื่อมอยู่กับก้อนหินขนาดใหญ่อย่างแน่นหนา ร่างกายที่ขดตัวอยู่ของพวกเขาแต่ละคนนั้นร้องคร่ำครวญอย่างทุกข์ทรมานโดยร้องออกมาด้วยเสียงอันดุดันอย่างเจ็บปวดทรมานแทบจะขาดใจ

ไม่รู้ว่าด้วยความเจ็บปวดอันมากเกินไปหรือเปล่า ผมเผ้าของชาวบ้านทั้งหลายยุ่งเหยิงไปหมด ดวงตาแดงก่ำพร้อมกับใบหน้าที่เดิมทีสงบราบเรียบนั้นเต็มไปด้วยกลิ่นไอสังหารอย่างกระหายเลือดและเสียงคร่ำครวญอย่างทุกข์ทรมาน

พวกเขาต่อสู้ดิ้นรนอยู่ตลอดเวลาและไม่รู้ว่าไปเอาความแข็งแกร่งมาจากที่ใดโซ่เหล็กขนาดเท่าปากชามหนาก็ขาดออกจากการดิ้นรนต่อสู้ของพวกเขาเสียแล้ว

“พรวดพรวดพรวด......”

หลังจากที่โซ่ขาด พวกเขายังคงพุ่งชนกรงเหล็กด้วยเลือดเนื้อ กรงเหล็กนั้นแข็งและแข็งซะจนพวกเขาพุ่งชนจนเลือดนั้นไหลหยดออกมา แต่ก็ไร้ซึ่งความรู้สึกโดยที่คนทั้งคนราวกับว่าไม่รู้ตัว ในใจนั้นคิดเพียงแค่ต้องการจะพุ่งชนออกไปให้ได้

ยังมีบางคนถึงกับเอาหัวโขกพื้นโดยไม่รู้ว่าหน้าผากนั้นชนเสียจนเลือดสาด

“เร็วเข้า หยุดพวกเขาไว้”

ที่ไม่ไกลนักผู้อาวุโสหลายถูกผูกด้วยโซ่เหล็กเช่นเดียวกันและขังตัวเองไว้ในกรงเพียงลำพัง พวกเขาดูเจ็บปวดทุกข์ทรมานเช่นกันราวกับว่ากำลังอดทนกับสิ่งใดอยู่ แต่ว่าอย่างน้อยก็ยังไม่ได้ไร้ซึ่งความรู้สึกตัวไป

พระจันทร์ขึ้นสิบห้าค่ำนั้นทั้งกลมและสว่าง แต่ยิ่งมันกลมและสว่างมากเท่าใดชาวบ้านก็จะยิ่งทนทุกข์ทรมานมากขึ้นเท่านั้น

นอกกรงเหล็กคนต่างเผ่าสองสามคนใช้โซ่เหล็กเกี่ยวชาวบ้านไว้ในกรงขังโดยขังชาวบ้านที่ดึงโซ่ขาดกลับมาอีกครั้ง แต่ชาวบ้านดวงตาคู่แดงที่ไม่รู้ตัวเหล่านั้นแต่ละคนมีเรี่ยวแรงมากมายนัก พวกเขาสี่คนดึงคนหนึ่งคนก็ดึงไม่ไหวและกลับถูกโซ่เหล็กลากจนเปื้อนเลือดไปหมด ท้ายที่สุดก็ถูกกระแทกขึ้นไปกลางอากาศเลยโดยตรง

คนต่างเผ่ากล่าวอย่างกังวลว่า “ผู้อาวุโส มีคนกระชากโซ่เหล็กมากเกินไปกำลังคนของพวกเราไม่เพียงพอหยุดยั้งไม่ไหว”

“พรวดพรวดพรวด......”

ภูเขาลูกนี้ดูเหมือนจะกลายเป็นนรกบนดิน ทั่วทุกหนทุกแห่งเข่นฆ่ากันไปทั่ว

เมื่อผู้อาวุโสสี่เห็นเช่นนั้นดวงตาแทบจะแหลกสลาย เขาไม่สามารถสนใจสิ่งอื่นได้ ด้วยการกระแทกแบบเดียวกันก็หลุดพ้นจากพันธนาการบนร่างกายและทำให้ประตูเหล็กเปิดออกและคนนั้นก้าวกระโดดไปขวางผู้อาวุโสสามที่ได้ฆ่าคนมากมาย

“โครมคราม......"

ผู้อาวุโสทั้งสองต่างก็มีวรยุทธ์สูงส่ง ทุกครั้งที่ยกหมัดขึ้นก็มีเม็ดหินดินทรายด้วย

เดิมทีวรยุทธ์ของผู้อาวุโสสี่ไม่ได้ด้อยกว่าผู้อาวุโสสาม แต่หลังจากที่ผู้อาวุโสสามตกอยู่ภายใต้ความบ้าคลั่งวิทยายุทธ์ก็เพิ่มสูงขึ้น ผู้อาวุโสสี่ถูกคำสาปโลหิตครั้งแล้วครั้งเล่าโดยที่เข้าหาเขาไม่หยุด ด้านหนึ่งเขาต้องกดคำสาปโลหิตของตนเองเอาไว้ อีกด้านหนึ่งขัดขวางผู้อาวุโสสาม ภายใต้การกดของตนและใช้แรงต่อผู้อื่นผู้อาวุโสสี่ก็ได้รับบาดเจ็บอย่างต่อเนื่องจนกระอักเลือดออกมา

"พรวด......"

ผู้อาวุโสสามไม่ย่อท้อฝ่ามือหนึ่งโหดเหี้ยมกว่าฝ่ามือหนึ่ง ฝ่ามือหนึ่งรวดเร็วกว่าฝ่ามือหนึ่งราวกับว่ามีเพียงสังหารผู้อาวุโสสี่เท่านั้นในใจของเขาจึงจะมีความยินดี

"ผู้เฒ่าสาม ข้าคือผู้เฒ่าสี่ เจ้ามีสติหน่อย ผู้เฒ่าสาม......พรวด...... "

ผู้อาวุโสสามก็ซัดอีกฝ่ามือมา ม่านตาของผู้อาวุโสสี่หดตัวลงและต้องการที่จะต้านแต่ไม่สามารถต้านทานได้ ในใจจึงอดที่จะตกใจไม่ได้

ในยามคับขันเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ฟาดหางงูอันใหญ่ซึ่งเหวี่ยงผู้อาวุโสสามขว้างออกไป

"ปึง......"

ผู้อาวุโสสามไม่ได้สังเกตจึงล้มลงกับพื้นอย่างแรง กู้ชูหน่วนยกมือขวาขึ้นอาวุธลับหลายสิบชิ้นพุ่งไปที่จุดอาการชาและจุดนอนหลับของเขา

เข็มทองไม่สามารถเจาะเข้าร่างกายของเขาได้ และถูกเด้งออกมาแทน

กู้ชูหน่วนกระโดดจากบนร่างงูและหยุดยั้งผู้อาวุโสสามที่กำลังฆ่าคนอย่างบ้าคลั่ง

ภายใต้ความแตกต่างของความแข็งแกร่งกู้ชูหน่วนทำได้เพียงใช่ความนุ่มนวลเอาชนะความแข็งแกร่งและขวางผู้อาวุโสสามเอาไว้ในช่วงเวลาอันสั้น