กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 455

เผ่าหยกอยู่อย่างสันโดษมานานหลายปีแล้ว จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะหลบซ่อน

"หัวหน้าเผ่า ท่านดูสิ เช่นนั้นท่าน......"

"เอาเถอะ ข้าเข้าใจความหมายของท่าน เดิมทีวันนี้ข้าต้องการจะลาพวกท่าน อีกเดี๋ยวข้าจะออกไปจากเผ่าหยก"

เหล่าผู้อาวุโสทั้งหลายต่างโล่งใจ

"อาหน่วน หากเจ้าไม่ชินกับการอยู่ข้างนอก เจ้าก็กลับมาอยู่ที่เผ่าหยกอีกสักหลาย ๆ วัน พวกเราต่างรอคอยให้เจ้ากลับมา แต่เจ้าอยู่เพียงแค่ไม่กี่วันก็จะจากไปแล้ว พวกเรายังไม่อยากให้เจ้าจากไป เจ้าไม่อยู่ก็ไม่มีใครมาดื่มเป็นเพื่อนข้า" ผู้อาวุโสหกทำหน้าตาบูดบึ้ง

"เจ้าคิดว่าท่านหัวหน้าเผ่าเป็นเหมือนเจ้าหรือ ที่วัน ๆ เอาแต่เอ้อระเหยลอยชาย และทำแต่เรื่องของตัวเอง" ผู้อาวุโสสูงจ้องมองไปที่ผู้อาวุโสหกอย่างไม่สบอารมณ์

บอกพวกเขาว่าไม่ต้องตามมา พวกเขาก็ต้องตาม

ดูจากท่าทางของพวกเขาแล้ว ไม่น่าแปลก หากหัวหน้าเผ่าจะสงสัย

"ข้ายังต้องไปตามหาไข่มุกมังกร ไปเสียตอนนี้เลยจะดีกว่า ต้องรบกวนให้พวกท่านช่วยดูแลท่านพี่เฉินเฟยแล้ว"

ผู้อาวุโสเจ็ดตกใจ "จะไปเดี๋ยวนี้เลยหรือ？"

"ใช่"

"เจ้าค่อยไปตอนกลางคืนดีหรือไม่"

"ไปตอนกลางคืน？"

"ไปตอนกลางคืนจะปลอดภัยกว่า หากเจ้ากลัว ข้าจะไปเป็นเพื่อนเจ้า แล้วส่งเจ้าจากไป"

บ้างก็ไล่ให้นางจากไป บ้างก็อยากให้นางอยู่ต่อ？

ผู้อาวุโสเหล่านี้เล่นสนุกอะไรกัน？

กู้ชูหน่วนเป็นห่วงอาการบาดเจ็บของอี้เฉินเฟย และแทบอยากจะเจอไข่มุกมังกรในตอนนี้เลย นางปฏิเสธความหวังดีของพวกเขาอย่างสุภาพ จากนั้นก็หิ้วห่อผ้าและพาเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ออกไปจากเผ่าหยก

ไม่รู้ว่าเป็นการจัดเตรียมของผู้อาวุโสสูงหรือไม่ ตอนที่นางจากไป ไม่มีชาวบ้านรู้แม้แต่คนเดียว มีผู้อาวุโสเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่มาส่งนาง

"ผู้อาวุโสทุกท่าน ข้ามีเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์พาไป และพวกท่านก็บอกวิธีที่จะเข้าออกเขตอาคมกับข้าหลายรอบแล้ว ข้าสามารถออกไปเองได้ พวกท่านไม่ต้องไม่ส่งข้าหรอก"

"ได้อย่างไรกัน ท่านเป็นหัวหน้าเผ่า ท่านจะออกไปจากเผ่า พวกเราจะไม่ไปส่งได้อย่างไร？"

"เพื่อที่จะช่วยอี้เฉินเฟย พวกท่านต้องสูญเสียกำลังภายในไปไม่น้อย และสถานการณ์ในเผ่าก็ไม่ค่อยดีนัก ดังนั้นพวกท่านไม่จำเป็นต้องไปส่งข้า นี่เป็นคำสั่ง"

"นี่......เช่นนั้นก็ได้ ขอให้หัวหน้าเผ่าเดินทางปลอดภัย" ผู้อาวุโสสูงลังเลอยู่ครู่หนึ่งและปฏิบัติตามคำสั่ง

ผู้อาวุโสหกกะพริบตา "ครั้งหน้ากลับมา อย่าลืมเอาเหล้าชั้นดีมาด้วย และห้ามกลับมามือเปล่า"

"ไป ๆ ๆ เหล้าชั้นดีอะไรกัน ขอเพียงแค่หัวหน้าเผ่ากลับมาอย่างปลอดภัยก็พอแล้ว ท่านอย่ากดดันตัวเองมากเกินไป สิ่งที่ดีที่สุดคือการเจอไข่มุกมังกร แต่หากไม่เจอก็ไม่เป็นไร ไม่มีใครตำหนิท่าน"

"ข้าขอลาก่อน"

กู้ชูหน่วนคารวะและผิวปาก เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เข้าใจในทันที ร่างเล็ก ๆ ของมันก็กลายเป็นงูยักษ์ จากนั้นก็พากู้ชูหน่วนหายออกไปจากหุบเขา

ผู้อาวุโสสูงถอนหายใจ นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยความกังวล

ผู้อาวุโสเจ็ดเป็นกังวลอย่างมาก เขาตบมือของตัวเองและกล่าวว่า "หัวหน้าเผ่าจากไปแล้ว ท่านผู้อาวุโสสูง ท่านคิดว่าเราจะไม่ส่งคนไปคุ้มกันหัวหน้าเผ่าจริง ๆ หรือ？ตอนนี้วรยุทธของนางต่ำต้อย หาก......"

"วันนี้ครบสิบห้าแล้ว คำสาปโลหิตของทุกคนในเผ่าจะสำแดงฤทธิ์ แล้วจะคุ้มกันได้อย่างไร？"

"ยังมีคนต่างเผ่าอีกไม่ใช่หรือ？พวกเขาสามารถ......"

"เหลวไหล เหตุใดพวกเราต้องช่วยหัวหน้าเผ่ารักษาอาการบาดเจ็บให้อี้เฉินเฟยด้วย พวกเราสูญเสียพลังลมปราณไปไม่น้อย และเกรงว่าคืนนี้จะไม่สามารถควบคุมคนเหล่านั้นได้ ส่วนเด็กต่างเผ่าคนอื่น ๆ พวกเขายังต้องดูแลคนในเผ่าอีกมากมาย

คนในเผ่ามีไม่เพียงพอ จะไปคุ้มกันหัวหน้าเผ่าได้อย่างไร ยิ่งไปกว่านั้น......หัวหน้าเผาก็บอกแล้วว่าไม่ต้องส่งคนไปคอยตามคุ้มกันนาง มิฉะนั้นจะถูกค้นพบสถานะที่แท้จริงได้อย่างง่ายดาย และคำสั่งของหัวหน้าเผาก็มิอาจฝ่าฝืนได้"

"ในตอนนั้นวรยุทธของหัวหน้าเผาสูงส่ง แต่ตอนนี้......"

"ข้าเชื่อในตัวหัวหน้าเผา หากนางไม่มีแม้แต่ความสามารถที่จะปกป้องตัวเอง นางจะเป็นหัวหน้าเผาของพวกเราได้อย่างไร"

ที่ชายขอบเขตอาคม กู้ชูหน่วนนั่งบนหินและเอามือเท้าคาง นางจ้องมองไปที่เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ที่กำลังมองหาทางออก และถอนหายใจ

เจ้างูโง่ตัวนี้บอกว่าจำสิ่งที่ผู้อาวุโสสูงบอกได้ และยังตบหน้าอกเพื่อเป็นการรับรองว่าจะพานางออกไปได้อย่างแน่นอน

ผลสุดท้าย......

ผลสุดท้ายกลายเป็นว่านางไม่ควรจะเชื่อคำพูดของเจ้างูตัวนี้

เจ้างูตัวนี้พานางวนไปรอบ ๆ หุบเขาหลายรอบ จนนางรู้สึกเวียนหัวตาลาย แต่ก็ยังไม่สามารถออกไปจากอาเขตอาคมได้

ในท้ายที่สุดก็วนจนนางไม่สามารถแยกแยะทิศทางได้ ดังนั้นนางจึงทำได้เพียงนั่งอยู่ที่นี่และรอให้มันหาทางออกให้เจอ

"ฟ่อ ๆ......"

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เอาหัวดันไปทางซ้าย

กู้ชูหน่วนกลอกตาให้มันเป็นรางวัล "หาต่อไป ข้าจะไม่ตามเจ้าไปวนรอบหุบเขาแล้ว"

"ฟ่อ ๆ......"

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ส่งเสียงด้วยความคับข้องใจ

หุบเขาหยกขาวใหญ่มากขนาดนี้ และภูเขาแต่ละลูกก็คล้าย ๆ กัน นี่เป็นการรังแกงูชัด ๆ

นายท่านควรบอกให้พวกเขาเอาภูเขาออกไปให้หมด

กู้ชูหน่วนกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ "แต่ที่นี่มีภูเขากว่าหนึ่งแสนลูก และแต่ละลูกก็เชื่อมต่อกัน หากเจ้ามีความสามารถ เจ้าก็เอาออกไปเองสิ และเจ้าก็ไม่ต้องมาเรียกข้าว่านายท่าน เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นสัตว์เดรัจฉานหรืออย่างไร"