กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 46

“กู้ชูหลานไร้ยางอายเกินไปแล้ว ท่านอัครเสนาบดีกู้รู้แล้วไม่โกรธแย่เลยหรือ”

“โกรธสิ ทำไมจะไม่โกรธ แต่ได้ยินมาว่าอัครเสนาบดีกู้รักกู้ชูหลานมากที่สุดและดุด่านางไปแค่ไม่กี่คำ ไม่ได้ลงโทษอะไรมาก แล้วท่านยังสั่งให้ทุกคนเก็บเป็นความลับไว้อย่างเข้มงวด ทั้งยังแอบไปฆ่าพวกอันธพาลนั่นด้วย”

“ทุกคนถูกฆ่าไปหมดแล้ว แล้วเจ้ารู้ได้ยังไง”

“ตอนนั้นไม่ได้มีแค่พวกอันธพาลห้าหกคน แต่ยังมีอีกคนที่มาช้าเพราะหลงทาง หมอนั่นบังเอิญไปเห็นเข้าพอดี นอกจากนี้คนรับใช้จากจวนอัครเสนาบดียังแอบบอกต่อๆ กันมา ว่ามักจะมีเสียงของผู้ชายกับผู้หญิงดังมาจากห้องของคุณหนูห้าตระกูลกู้”

“ไร้ยางอายเกินไปแล้ว เหตุใดคนแบบนั้นจึงได้มาเรียนที่สำนักศึกษาวังหลวงร่วมกับพวกเรา เรียนร่วมกับนางน่ะนะ ข้าละขยะแขยง”

“ข้าก็ขยะแขยงเหมือนกัน”

กู้ชูหน่วนยกนิ้วโป้งให้หลิ่วเย่ว์และอวี๋ฮุย

“พวกเจ้าสองคนก็โหดร้ายเกิน ถึงอย่างไรนางก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ทำลายชื่อเสียงของนางอย่างนี้ คงจะทำให้นางรู้สึกแย่ไปตลอดชีวิต”

“ข้าคิดผิดก็ดีไป แต่เหตุใดเจ้าจึงมาสำนักศึกษาเช้าขนาดนี้ ดูไม่ใช่นิสัยของเจ้าเลย”

กู้ชูหน่วนเบ้ปาก

ถ้าไม่มาสำนักศึกษา จะให้นั่งดูหน้าพ่อภูเขาน้ำแข็งอยู่หรือไง

ไม่ไกลจากตรงนั้นนัก องค์หญิงตังตังเดินทำหน้าถมึงทึงเข้ามาเพราะความโกรธจัด

ที่ด้านหลังมีกู้ชูหลานที่หน้าซีดเผือดเดินตามมาอย่างวิตกกังวล แม้แต่กู้ชูอวิ๋นก็มีสีหน้าทะมึน

กู้ชูหลานอธิบายอย่างร้อนใจ “องค์หญิงเชื่อข้านะเพคะ ข้าไม่ได้ทำเรื่องเหล่านั้นจริงๆ ทั้งหมดเป็นเพียงข่าวลือ ต้องมีใครจงใจใส่ร้ายข้าแน่ๆ”

“ในสำนักศึกษาวังหลวงมีคนตั้งมากมาย เหตุใดจึงไม่พูดถึงคนอื่นแต่เป็นเจ้า ข้าไม่สนหรอกนะว่าเจ้าจะถูกใส่ร้ายหรือไม่ ต่อไปให้อยู่ห่างจากข้าไว้ซะ ถ้ากล้าเข้าใกล้ข้าอีก อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจ”

“องค์หญิง...”