กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 47

กู้ชูหลานได้ยินทุกคนในสำนักศึกษาวังหลวงพูดถึงนางอย่างเหยียดหยามและนางแทบจะแทรกแผ่นดินหนี

“ข้าเปล่านะ ข้าไม่ได้ทำจริงๆ”

“ถ้าเจ้าบริสุทธิ์จริงก็เอาโส่วกงซา*ออกมาให้ดูเป็นการพิสูจน์สิ”

กู้ชูหลานเม้มปากและนิ่งเงียบอยู่เป็นนาน

โส่วกงซาของนางหายไปนานแล้ว ถ้าหากพลิกแขนให้ดูจะไม่เท่ากับว่านางยืนยันความผิดของตัวเองหรือ

ผู้คนในสำนักศึกษาวังหลวงเริ่มหัวเราะและเอ่ยว่า “อย่างที่ข้าบอก นางไม่กล้าแสดงโส่วกงซาให้ดู นั่นเพราะนางเป็นโสเภณียังไงล่ะ”

“เมื่อครู่ข้ายังคิดว่าอาจจะเป็นแค่ข่าวลือ แต่พอคุณหนูห้าไม่กล้าเปิดโส่วกงซาให้ดู ก็พิสูจน์ได้แล้วว่านางไม่บริสุทธิ์ใจ เหอะ คนอย่างนี้ยังมีหน้ามาเรียนที่สำนักศึกษาวังหลวงอีกรึ รีบไสหัวกลับจวนอัครเสนาบดีไป๊ จะได้ไม่ต้องอับอายขายหน้า”

“เปล่านะ ข้าไม่ได้ทำจริงๆ”

กู้ชูหลานปิดใบหน้าที่ร้อนวูบวาบของนาง

ทำไมกัน...

ทำไมภายในระยะเวลาแค่คืนเดียว ผู้คนในนครหลวงดูเหมือนจะรู้เรื่องนางกันหมด

ใครปล่อยข่าว

ใครกันแน่ที่เป็นคนปล่อยข่าว

ทันทีที่เงยหน้าขึ้นนางจึงเห็นว่ากู้ชูหน่วนกำลังยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย

ฉับพลันนั้นเอง ไฟใจในของกู้ชูหลานก็จุดติดขึ้นมา นางย่างสามขุมเข้าไปหาและด่าทออย่างโกรธเกรี้ยว

“กู้ชูหน่วน เป็นเจ้าใช่ไหมที่ทำเช่นนี้ เจ้าจงใจปล่อยข่าวลือ บอกว่าข้า... บอกว่าข้าทำอย่างนั้น... ใช่หรือไม่...”

กู้ชูหน่วนยกมือขึ้นอย่างไม่รู้เรื่อง เอ่ยอย่างบริสุทธิ์ใจว่า “น้องห้า เจ้าจะมาใส่ร้ายข้าทุกเรื่องไม่ได้นะ เจ้าเป็นน้องของข้า เหตุใดข้าจะต้องทำให้เจ้าแปดเปื้อนด้วย ทำเจ้าแล้วข้าจะได้อะไรงั้นหรือ”

“เจ้าโกหก ต้องเป็นเจ้าแน่ๆ เจ้าโกรธที่ข้าทำให้เจ้าต้องยกเลิกการหมั้นกับท่านเจ๋ออ๋อง เจ้าชอบท่านเจ๋ออ๋อง แต่ข้ากลับมาขัดขวางไม่ให้พบกันอยู่หลายต่อหลายครั้ง”

ขณะที่กู้ชูหลานกำลังพูดถึงเจ๋ออ๋อง เจ๋ออ๋องบังเอิญเดินมาพอดีและได้ยินคำพูดทั้งหมดของพวกนาง

เจ๋ออ๋องมีสีหน้าโกรธเคืองเล็กน้อยเมื่อต้องเผชิญหน้ากับสายตาแปลกๆ ของผู้คน

คุณหนูแห่งจวนอัครเสนาบดีทำให้เขานึกรังเกียจหมดทุกคน

เมื่อกู้ชูหลานเหลือบไปเห็นเจ๋ออ๋อง แววตาที่โหดเหี้ยมของนางก็ค่อยๆ อ่อนแสงลง นางรีบเอ่ยว่า “ท่านอ๋อง ฟังข้าอธิบายนะเจ้าคะ ข้าเป็นผู้บริสุทธิ์ ข้าไม่ได้ทำเรื่องสกปรกโสมมกับคนรับใช้พวกนั้น ท่านต้องเชื่อข้านะเจ้าคะ”

เยี่ยมู่เจ๋อสะบัดแขนเสื้อเดินจากไป ยิ่งรู้สึกรังเกียจกู้ชูหน่วนมากกว่าเดิม

หลังจากเยี่ยมู่เจ๋อเดินจากไป กู้ชูหลานก็เอาความโกรธทั้งหมดไปลงกับกู้ชูหน่วน

“กู้ชูหน่วน ทำไมเจ้าต้องทำร้ายข้าด้วย”

“น้องห้า เป็นมนุษย์ต้องมีมโนธรรมหน่อยนะ ข้าไปทำร้ายเจ้าตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เจ้ามีหลักฐานงั้นหรือ”

หลิ่วเย่ว์และอวี๋ฮุยกลอกตา

นางยังจะกล้าพูดเรื่องมโนธรรมอีกงั้นรึ

“นอกจากเจ้า ใครจะมาใส่ร้ายข้าแบบนี้”

“เจ้าตะโกนปาวๆ ว่าข้าใส่ร้ายเจ้า เช่นนั้นก็แสดงหลักฐานออกมาซี ถ้าเจ้าไม่มีหลักฐานก็แค่ยื่นแขนของเจ้าออกมาให้ดู ถ้าโส่วกงซาของเจ้ายังอยู่ก็แสดงว่าข้าใส่ร้ายเจ้า”

ทุกคนชี้ไม้ชี้มือไปทางกู้ชูหลานอีกครั้ง

กู้ชูหลานโกรธจนหน้าดำหน้าแดง นางไม่กล้าพอจะยกแขนออกมาให้ดู

*โส่วกงซา คือ การแต้มจุดแดงที่ข้อมือของหญิงสาวเพื่อเป็นเครื่องหมายของความบริสุทธิ์ สีแดงนี้จะไม่หลุดจนกว่าจะเสียพรหมจรรย์ เป็นที่มาของวิธีการพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของหญิงสาวในสมัยโบราณ