กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 46

“กู้ชูหลานไร้ยางอายเกินไปแล้ว ท่านอัครเสนาบดีกู้รู้แล้วไม่โกรธแย่เลยหรือ”

“โกรธสิ ทำไมจะไม่โกรธ แต่ได้ยินมาว่าอัครเสนาบดีกู้รักกู้ชูหลานมากที่สุดและดุด่านางไปแค่ไม่กี่คำ ไม่ได้ลงโทษอะไรมาก แล้วท่านยังสั่งให้ทุกคนเก็บเป็นความลับไว้อย่างเข้มงวด ทั้งยังแอบไปฆ่าพวกอันธพาลนั่นด้วย”

“ทุกคนถูกฆ่าไปหมดแล้ว แล้วเจ้ารู้ได้ยังไง”

“ตอนนั้นไม่ได้มีแค่พวกอันธพาลห้าหกคน แต่ยังมีอีกคนที่มาช้าเพราะหลงทาง หมอนั่นบังเอิญไปเห็นเข้าพอดี นอกจากนี้คนรับใช้จากจวนอัครเสนาบดียังแอบบอกต่อๆ กันมา ว่ามักจะมีเสียงของผู้ชายกับผู้หญิงดังมาจากห้องของคุณหนูห้าตระกูลกู้”

“ไร้ยางอายเกินไปแล้ว เหตุใดคนแบบนั้นจึงได้มาเรียนที่สำนักศึกษาวังหลวงร่วมกับพวกเรา เรียนร่วมกับนางน่ะนะ ข้าละขยะแขยง”

“ข้าก็ขยะแขยงเหมือนกัน”

กู้ชูหน่วนยกนิ้วโป้งให้หลิ่วเย่ว์และอวี๋ฮุย

“พวกเจ้าสองคนก็โหดร้ายเกิน ถึงอย่างไรนางก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ทำลายชื่อเสียงของนางอย่างนี้ คงจะทำให้นางรู้สึกแย่ไปตลอดชีวิต”

หลิ่วเย่ว์กับอวี๋ฮุยเกือบจะหน้าคว่ำ

“พี่ใหญ่ ท่านสั่งให้เรากระจายข่าวเองไม่ใช่เหรอ”

โป๊ก

กู้ชูหน่วนให้รางวัลพวกเขาเป็นเกาลัดบนหัวหนึ่งลูก

“ข้าใจดีและใสซื่อบริสุทธิ์ขนาดนี้ จะให้พวกเจ้าทำเรื่องใจจืดใจดำแบบนั้นได้อย่างไรกัน”

ใจดีและใสซื่อบริสุทธิ์งั้นเหรอ

นางไม่ตะขิดตะขวงใจตัวเองเลยหรือยังไง

หลิ่วเย่ว์ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “ใช่ๆๆ พี่ใหญ่จิตใจดีที่สุด จะไปทำเรื่องชั่วร้ายแบบนั้นได้ยังไง เห็นๆ กันอยู่ว่ากู้ชูหลานทำตัวเองๆ สมควรแล้ว”

กู้ชูหน่วนกระตุกยิ้มมุมปาก พอได้ยินเสียงวิพากษ์วิจารณ์ดังไม่หยุดแบบนี้ เมฆหมอกในใจก็มลายหายไปมากโข

“ไม่ใช่แค่นั้น กู้ชูหลานเหมือนจะอยากแต่งงานกับเจ๋ออ๋องด้วย ว่ากันว่าในห้องของนางเต็มไปด้วยรูปเหมือนของเจ๋ออ๋อง แม้แต่เสื้อผ้าที่นางสวมยังเป็นสีฟ้าที่เจ๋ออ๋องชอบ”

“พอพวกเจ้าพูดแบบนั้นข้าก็คิดขึ้นมาได้ ทุกครั้งที่กู้ชูหลานเข้าชั้นเรียน นางจะมองเจ๋ออ๋องอย่างให้ท่า ข้าละเชื่อเลย คนอย่างนางนึกอย่างไรถึงกล้าคิดเพ้อฝันถึงเจ๋ออ๋อง ไม่รู้ว่านางไปเอาความมั่นใจมาจากไหน”