กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 465

"ไม่ต้อง หลีกไปให้หมด"

หมอหลวงท่านหนึ่งอธิบายด้วยรอยยิ้ม “ท่านอ๋อง ผู้ที่ตั้งครรภ์มีอารมณ์แปรปรวนนัก สถานการณ์ของพระชายาถือว่าปกติ กระหม่อมจะสั่งยาสงบจิตให้พระชายาเสวยสองสามสำรับก็จะดีขึ้นมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ"

ท่าทีไม่พอใจของเยี่ยจิ่งหานลดลงบางส่วน

เขาบังเกิดแววตาหนึ่งขึ้นและก็มีหมอหลวงยิ้มพูดจาประจบในทันทีว่า "พระชายาพ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยจะตรวจชีพจรให้ดีจะใช้เวลาของท่านไม่นานหรอกพ่ะย่ะค่ะ ท่าน......"

จู่ๆกู้ชูหน่วนก็กุมท้องด้วยความเจ็บปวดพร้อมกับขมวดคิ้วแล้วกล่าวว่า "ท้องของข้าช่างเจ็บปวดยิ่งนัก หรือว่าอาหารที่ทานเมื่อครู่นี้ไม่สด? ข้าเจ็บปวดยิ่งนัก ข้าเจ็บปวดยิ่งนัก หลีกไปหน่อย ข้าจะไปนั่งย่อเข่าที่สวมหลุม"

กล่าวแล้วกู้ชูหน่วนก็ผลักฝูงชนออกและจากไปอย่างร้อนรน

หมองหลวงหลายสิบคนตกใจจึงได้เดินตามกู้ชูหน่วนราวกับเงาและรอให้นางออกมาจากห้องน้ำ โดยที่เกรงว่าหากเกิดเหตุไม่คาดคิดใดขึ้นกับนางเทพแห่งสงครามจะจัดการกับพวกเขาก่อน

“นายท่าน อาจเพราะช่วงไม่กี่วันมานี้พระชายานอนกลางดินกินกลางทรายจึงทำให้ปวดกระเพาะไม่น่าจะมีสิ่งใดร้ายแรง”

“ชิงเฟิง เจ้าว่าคนที่ตั้งครรภ์ได้สามเดือนกว่าจะไม่มีอาการตอบสนองบ้างเลยหรือ?”

“คือ...…เป็นเพราะพระชายาผอมเกินไปหรือเปล่าพ่ะย่ะค่ะ?”

เยี่ยจิ่งหานมองไปยังหมอหลวงสองสามคนที่ยืนอยู่ข้างๆ

หมอหลวงเฉินกล่าวว่า “ตอบกลับท่านอ๋องโดยปกติแล้วผู้ที่ตั้งครรภ์ได้สามเดือนกว่าก็ดูออกแล้ว ที่ดูไม่ออกว่าพระชายากำลังตั้งครรภ์บางทีอาจเนื่องจากร่างกายอ่อนแอเกินไป”

หมอหลวงสวี่กล่าวว่า "แม้ว่าผู้ที่ตั้งครรภ์สามเดือนกว่าจะสามารถดูออกได้แต่ในขณะที่พระสนมเอกแห่งจักรพรรดิพระองค์ก่อนทรงพระครรภ์สามเดือนกว่าในปีนั้นก็ไม่ดูไม่ออกเช่นกัน ตอนนั้นยังเกิดเรื่องวุ่นวายกันไปพักหนึ่งพ่ะย่ะค่ะ"

เยี่ยจิ่งหานแววตาสับสน ดวงตาคู่เยือกเย็นราวกับสระน้ำที่มองไม่เห็นก้นสระนั้นทำให้ดูไม่ออกว่าเขากำลังคิดสิ่งใดอยู่

ในห้องส้วม

กู้ชูหน่วนค้นหาในวงแหวนอวกาศเป็นเวลานาน แต่ไม่พบยาใดๆที่สามารถสร้างการตั้งครรภ์ปลอมได้

โทษที่นางประมาทไป คิดแต่ที่จะตามหาไข่มุกมังกรให้พบจึงได้ลืมเรื่องนี้ไปหมด และไม่ได้เตรียมยาเช่นนี้เอาไว้

หนังศีรษะของกู้ชูหน่วนชา

เหตุใดกลับมาก็พบเจอเรื่องเช่นนี้เข้านะ?

ตอนนี้จะทำอย่างไรดี?

ยอมรับว่าตนเองตั้งครรภ์ปลอม?

ไม่ได้ จะไม่ถูกเยี่ยจิ่งหานทุบตีจนตายไปเลยหรือ

หาข้ออ้างจัดการหมอหลวงเหล่านี้ออกไป?

ถึงแม้ว่าจะจัดการออกไปแล้ว หลีกเลี่ยงวันที่หนึ่งได้แต่ก็หนีวันที่สิบห้าไม่พ้น

ยิ่งกว่านั้น......สายตาเมื่อครู่ของเยี่ยจิ่งหานแสดงถึงความสงสัยอย่างชัดเจนแล้ว

บอกว่าลูกของเขาแท้งไปหรือ?

ก็ไม่ได้ หมอหลวงเหล่านั้นก็ไม่ใช่คนโง่ ชีพจรเช่นนี้ก็ยังคงสามารถตรวจออกมาได้อยู่ดี

“พระชายาเพคะ ท่านเรียบร้อยแล้วหรือไม่?”

“จะเสร็จแล้วจะเสร็จแล้ว อย่าได้ส่งเสียงดัง”

“พระชายาเพคะ ท่านอยู่ด้านในเป็นเวลานานมากแล้ว หรือว่ารู้สึกว่าร่างกายไม่สบายหรือเปล่า?”

"ข้าสบายดี"

น้ำเสียงของกู้ชูหน่วนไม่ดีนัก สาวใช้สองสามคนจึงไม่กล้ากล่าวอีก

เยี่ยจิ่งหานค่อยๆเดินเข้ามาแล้วถามว่า “พระชายายังไม่ออกมาอีกหรือ?”

“ตอบกลับท่านอ๋อง ใช่เพคะ พระชายาบอกให้พวกเราอย่าได้วุ่นวายเพคะ”

“ข้าจะเข้าไปเอง”

กู้ชูหน่วนที่อยู่ด้านในเมื่อได้ยินประโยคนี้ก็เกือบสะดุด "ข้าเข้าห้องน้ำอยู่ท่านก็จะเข้ามา? เกิดสิ่งใดผิดพลาดหรือเปล่า?"

“เจ้าเป็นภรรยาของข้า กับสามีของตนจะมีข้อห้ามอันใดกัน?”

เยี่ยจิ่งหานผลักประตูออกยกเท้าขึ้นก็ต้องการที่จะเข้าไปด้านใน

กู้ชูหน่วนกัดฟันและยืนขึ้นจากด้านหลังฉากกั้นก่อน

นางฝืนทนกล่าวว่า “ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าท่านอ๋องก็มีความชอบเช่นนี้”

"ความชอบของข้ารวมกันก็ไม่มากเท่ากับเศษเสี้ยวของพระชายา"

"......"

เจ้านี่หมายความว่าเช่นไร?