กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 472

เยี่ยจิ่งหานหัวเราะด้วยความเยือกเย็น แววตาของเขาเปล่งประกายความโหดเหี้ยมอำมหิต

"เผ่าเพลิงฟ้าฆ่าเสด็จแม่ของข้า และทำร้ายภรรยาและลูกชายของข้า แค้นใหม่กับความเกลียดชังเดิม ถึงเวลาที่ต้องสะสางให้จบสิ้นแล้ว"

"พ่ะย่ะค่ะ......"

ชิงเฟิงและเจี้ยงเสวี่ยรับคำสั่งไปด้วยความหวาดกลัว

เมื่อนายท่านโกรธโมโหขึ้นมา เกรงว่าทุกพื้นที่จะนองไปด้วยเลือดเสียแล้ว

แต่เผ่าเพลิงฟ้าทำเรื่องชั่วร้ายมากมายเช่นนี้ ก็ควรจะถูกสั่งสอนให้เข็ดเสียบ้าง

เมื่อก่อนตอนที่ขาทั้งสองข้างของนายท่านยังพิการ และร่างกายก็ยังถูกพิษแปลกประหลาดเข้า เขาจึงไม่สามารถลงมือจัดการพวกเขาได้ด้วยตัวเอง

แต่ตอนนี้ขาทั้งสองข้างของนายท่านหายดีแล้วและพิษในร่างกายก็ถือว่าควบคุมได้ชั่วคราว เช่นนั้นแล้วพวกเขามีหรือจะอยู่เฉยโดยไม่จู่โจมกลับ

ท้องฟ้าในรัฐเยี่ยเต็มไปด้วยหมอกควัน และทุกคนในห้องก็รู้ว่าสงครามกำลังจะเกิดขึ้น

ทุกคนถอยออกไป ภายในห้องมีเพียงเยี่ยจิ่งหานและซูมู่ที่แวบผ่านไปที่นอกหน้าต่าง

ซูมู่สวมชุดสีเขียวคราม รูปร่างที่เพรียวบางและใบหน้าที่หล่อเหลาของเขามีความนุ่มนวลซึ่งสังเกตได้ยาก

หลังจากที่เขาเข้ามา จากนั้นเขาก็รินน้ำชาให้ตัวเองและจิบชาอย่างสง่าผ่าเผย เขาเอามือรองที่ใต้คางและหันไปมองเยี่ยจิ่งหานอย่างเชื่องช้า

"ท่านแน่ใจหรือว่านางถูกคำสาปโลหิตเข้า?"

"ไม่ผิดอย่างแน่นอน หลังหูของนางมีแสงเลือดสีแดงเพลิง แสงเลือดนั้นเหมือนเปลวเพลิง มันเปลี่ยนจากสีสดเป็นสีเขียวแล้วก็เป็นสีส้ม และสุดท้ายก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย มีเพียงผู้ที่ถูกคำสาปโลหิตเท่านั้นที่มีอาการเช่นนี้"

ซูมู่หักข้อนิ้วของเขาด้วยท่าทางเบื่อหน่ายและมีเสียงหักกระดูกดังออกมา

เสียงที่นุ่มนวลและมีเสน่ห์ของเขาดังขึ้นช้าๆ "มันเปลี่ยนจากสีสดเป็นสีเขียวแล้วก็เป็นสีส้ม คนที่มีอาการเช่นนี้ เช่นนั้นก็บอกได้ว่าคำสาปโลหิตของนางสำแดงฤทธิ์มาแล้วหลายครั้ง อย่างน้อยก็หนึ่งครั้ง แต่ก่อนหน้านี้เพิ่งจะผ่านวันที่สิบห้าไป หากนางถูกคำสาปโลหิตจริง เช่นนั้นแล้วกระดูกทุกส่วนในร่างกายของนางจะหักและแตกสลายไม่ใช่หรือ แต่นางกลับไม่มีอาการอะไรเลย รวมไปถึงหลายเดือนก่อนหน้านี้ นางก็ไม่ได้มีอาการผิดปกติอะไรเลย"

"นี่ก็เป็นเรื่องที่ข้ายังสงสัย แต่นางถูกคำสาปโลหิตจริง ข้าคาดเดาว่า หรือเป็นเพราะเผ่าหยกมีสิ่งที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้น หรือว่าคนของเผ่าหยกอาจใช้วิธีการอะไรเพื่อจัดการความเจ็บปวดตอนที่คำสาปโลหิตของนางสำแดงฤทธิ์"

"ท่านคิดว่าเป็นไปได้หรือ หากเป็นเช่นนั้นจริง เหตุใดประชาชนในเผ่านับพันนับหมื่นคนต้องทนทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวดเช่นนั้นทุกเดือนด้วยล่ะ"

คำพูดเพียงคำเดียว ทำให้บรรยากาศในห้องตึงเครียดอีกครั้ง

เยี่ยจิ่งหานกำหมัดแน่นและขมวดคิ้ว "ไม่ว่าจะเป็นเช่นไร ข้าจะต้องหาไข่มุกมังกรสองเม็ดสุดท้ายให้ได้ภายในระยะเวลาอันสั้นที่สุด และยืมไข่มุกมังกรที่เหลือของเผ่าหยก"

"หากท่านสามารถหาไข่มุกมังกรสองเม็ดสุดท้ายเจอและเผ่าหยกจะเห็นแก่ไข่มุกมังกร พวกเขาอาจจะให้ท่านยืมไข่มุกมังกรห้าเม็ด หรืออาจจะจำกัดคำสาปโลหิตของกู้ชูหน่วนไปด้วยเลย ไม่เช่นนั้น......ฮึฮึฮึ......"

เยี่ยจิ่งหานรู้

เสด็จแม่ของเขาทรยศหักหลังเผ่าหยก จึงตกเป็นที่รังเกียจดูถูกของเผ่าหยก

คนของเผ่าหยกไม่มีทางให้เกียรติหรือเห็นแก่หน้าของเขา และยิ่งไม่ยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือเขาอย่างไร้เหตุผลอย่างแน่นอน

ก่อนที่เสด็จแม่ของเขาจะสิ้นพระชนม์ พระองค์ยังคงพึมพำถึงเรื่องการตามหาไข่มุกมังกรทั้งเจ็ดเม็ดอยู่เลย

ตลอดหลายปีมานี้ เขาพยายามทุกวิถีทางเพื่อค้นหาเบาะแสของไข่มุกมังกรทั้งอย่างลับๆ และแอบส่งเบาะแสของไข่มุกมังกรให้กับเผ่าหยกอยู่เสมออย่างไร้ร่องรอย เพื่อสานต่อความปรารถนาของเสด็จแม่ของเขา

"ตอนนี้นอกจากท่านจะเป็นกังวลเรื่องไข่มุกมังกรแล้ว ท่านควรจะเป็นกังวลเรื่องเด็กในท้องของนางด้วย ท่านอย่าลืมไปเสียว่า คำสาปโลหิตจะถูกส่งต่อจากรุ่นสู่รุ่น ไม่ว่าจะให้กำเนิดเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายต่างก็ต้องเจ็บปวดยิ่งกว่าตายทั้งเป็น"

"จะต้องเก็บเด็กเอาไว้"

เยี่ยจิ่งหานทิ้งคำพูดนี้เอาไว้ และเดินออกไปด้วยความโมโหและแผ่นหลังแห่งความมุ่งมั่น