กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 502

"นายท่าน เมื่อสักครู่ท่านได้สั่งให้ข้าน้อยไปตรวจสอบแล้วขอรับ"

หากทำได้ เจี้ยงเสวี่ยอดไม่ได้ที่จะหนีไปจากนายท่านของเขาตอนนี้เสียให้ได้

เมื่อก่อนนายท่านของเขาก็ดูเฉลียวฉลาดดี เหตุใดเมื่อเจอกับเรื่องของพระชายาสติปัญญาของนายท่านก็ลดลงถึงเพียงนี้นะ

เพี๊ยะ......

สติปัญญาของนายท่านจะลดลงได้อย่างไร

เขาพูดผิดไปๆ

"เจ้าไปด้วยตัวเองและให้พระชายาแก้ไขเนื้อเรื่องเดี๋ยวนี้"

"นายท่าน เราส่งคนไปบอกพระชายาหลายครั้ง แต่ทุกครั้งก็ไม่ได้ผล อีกอย่าง......"

อีกอย่างนายท่านจะโมโหอะไร ไม่ว่านางจะเขียนอะไร เห็นได้ชัดว่านางทำเพื่อขัดขวางนายท่าน

หากนายท่านทำเป็นไม่สนใจและปล่อยให้พระชายาเขียนไป บางทีตอนจบอาจจะจบลงอย่างดีสักหน่อยก็ได้

เยี่ยจิ่งหานกำผนึกในมือแน่น สีหน้าของเขาน่าหวาดกลัวอย่างมาก ถึงขั้นที่พิษเหมันต์ในร่างกายสามารถกำเริบขึ้นได้

เผ่าปีศาจ

จอมมารหัวเราะไม่ออก มือที่เขียวชอุ่ม นุ่มนวลและอ่อนโยนของเขาพลิกหน้าแล้วหน้าเล่าและในหัวของเขาก็เต็มไปด้วยความสงสัย

เขาถามขึ้นมา "นักล่าโลหิต ท่านพี่หญิงบอกว่านางชอบข้า แต่เหตุใดนางถึงเขียนให้ข้าและนางต้องแยกจากกัน แถมยังตัดขาดความเป็นสามีภรรยากับข้าด้วยล่ะ?"

นักล่าโลหิต "เรื่องนี้......"

นายท่านแน่ใจได้อย่างไรว่าตัวละครฉู่อวี่เฉินในเนื้อเรื่องคือนายท่าน?

เกรงว่านายท่านจะคิดมากไปเสียแล้วกระมัง

แต่ต่อให้เป็นเช่นนั้น นักฆ่าโลหิตก็ตอบกลับไปด้วยความระมัดระวัง "นายท่าน ตามรายงานของข้าน้อยนั้น หานอ๋องคิดว่าฉู่อวี่เฉินคือเขา และพยายามส่งคนไปบอกให้แม่นางกู้แก้ไขเนื้อเรื่อง คงเป็นเพราะแม่นางกู้เกิดความรำคาญขึ้น เรื่องนี้จึง......จงใจเขียนให้เนื้อเรื่องต้องแยกจากกันกับฉู่อวี่เฉิน"

เมื่อกู้ชูหน่วนได้ข่าวนี้เข้าก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

นางเพียงแค่ต้องการรีบเขียนให้เสร็จ เพื่อจะให้อันดับที่หนึ่งและจะได้ครอบครองปิ่นระย้าหยกขาว แต่นางกลับลืมไปว่ายังมีวิธีการหาเงินที่ดีเช่นนี้อยู่

นางรู้สึกว่านางพลาดโอกาสการทำเงินไปเป็นจำนวนหลายร้อยหลายพันตำลึง

สำนักศึกษาหลวงยังคงเหมือนเดิมมีคนเข้ามารายล้อมเป็นจำนวนมาก ล้วนมาเพื่อรอต้นฉบับตอนใหม่

ที่ตรงนั้น นอกจากชิงเฟิงที่กำลังคัดลอกคำพูดของกู้ชูหน่วนออกมาเป็นตัวหนังสือแล้วนั้น ยังมีคนอีกเก้าคนแบ่งกันทำการบันทึก

เพราะกู้ชูหน่วนพูดเร็วมาก เขาคนเดียวไม่สามารถทำสำเร็จได้

จากนั้นจึงเพิ่มคนอีกเก้าคน แต่เขาก็ยังคงเหน็ดเหนื่อยแทบไม่ไหว มือขวาของเขาราวกับไม่ใช่ของเขาอีกต่อไปแล้ว มันช่างไร้ความรู้สึก เขามีชีวิตอยู่มานานเช่นนี้ ที่เคยเขียนมาทั้งชีวิตก็ดูเหมือนจะไม่มากเช่นตอนนี้เลย

กู้ชูหน่วนพูดจนคอแห้งและนางขึ้นเสียง "ข้ายุ่งอยู่ที่นี่ตลอดสองวันสองคืน สองวันสองคืนมานี้ข้าไม่แม้แต่จะหลับตานอน แต่พวกเจ้าที่รอดูความสนุก กลับไม่คิดทำอะไรขึ้นมาบ้างเลยหรือ?"

"กู้ชูหน่วนต้องการอะไรพูดออกมาได้เลย"

"ก็ดี ข้าไม่สนใจว่าพวกเจ้าจะเอาเนื้อเรื่องของข้าไปขายต่อหรือทำเงินหรือไม่ ข้าขอให้ทุกคนที่อยู่ที่นี่จ่ายเงินให้กับข้าคนละห้าพันตำลึง"

"ห้าพันตำลึง เยอะเช่นนั้นเลยหรือ?"

"หากไม่ยอมจ่ายก็กลับไปเสีย"

คนที่สามารถเข้ามายังสำนักศึกษาหลวงได้ มีหรือจะไม่ใช่คนที่มีฐานะดี

อันที่จริงห้าพันตำลึงก็เป็นเงินที่เยอะมาก แต่พวกเขาก็สามารถจ่ายได้

หลังจากไตร่ตรองชั่งน้ำหนักดูแล้ว ทุกคนต่างพากันควักเงินห้าพันตำลึงออกมา และคิดว่าจะจ้างให้คนนำไปคัดลอกและนำไปขายเพื่อจะได้มีกำไรกลับมาบ้างเล็กน้อย

กู้ชูหน่วนมองดูเงินที่กองรวมกันเป็นภูเขาด้วยความพอใจ จากนั้นจึงเก็บเข้าไปในกระเป๋าของนาง

ของๆ นางเยอะเหลือเกิน และกระเป๋าของนางก็อัดแน่นเกินไปและแทบจะไม่พอใช้