กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 501

ก็แค่ไม่ซักถามอะไรอีก

ทุกคนต่างเงยหน้าขึ้นมอง แต่ก็เห็นเพียงซั่งกวนฉู่นั่งอ่านหนังสือตำราอย่างสงบ ราวกับไม่ได้รับผลกระทบจากเรื่องราวของกู้ชูหน่วนเลยสักนิด เขายังคงทำตัวตามสบายและไม่สนใจต่อสิ่งรอบตัวที่เกิดขึ้น

แต่หากสังเกตดูอย่างละเอียด ก็สามารถมองออกว่านิ้วมือที่พลิกหน้าหนังสือของเขานั้นดูยุ่งเหยิงเล็กน้อย

หลังจากการพยายามพูดเกลี้ยกล่อมของทุกคน กู้ชูหน่วนผู้ซึ่งไม่แยแสต่อทุกสิ่งก็ตอบตกลงทำการเขียนต่อไป

เพียงแต่ นางไม่ได้เขียนขึ้นด้วยตัวเอง แต่กลับเรียกชิงเฟิงเข้ามาเขียนแทนนาง

ชิงเฟิงตกตะลึง "พระชายา เหตุใดถึงเป็นข้าน้อย ข้าน้อยเขียนหนังสือไม่สวยงามเอาเสียเลยขอรับ"

"เป็นเพราะเจ้าเขียนไม่สวย ข้าจึงให้เจ้าฝึกเขียนเยอะๆ อีกอย่างเยี่ยจิ่งหานก็อยากอ่านต่อไปอีกไม่ใช่หรือ? เจ้าเป็นลูกน้องก็ควรจะแบ่งเบาภาระหน้าที่ของเจ้านายไม่ใช่หรือ?"

ชิงเฟิงหมดคำพูดอย่างสิ้นเชิง

เห็นได้ชัดว่าพระชายากลั่นแกล้งเขา ยังจะดึงเหตุผลร้อยแปดขึ้นมาอีก

"พระชายา ข้าน้อยยังมีเรื่องต้องจัดการ ข้าน้อยขอตัวลาก่อนขอรับ"

"หากเจ้าไปตอนนี้ เช่นนั้นเรื่องนี้ก็จบลงเพียงเท่านี้ ข้าไม่อยากเขียนต่อไปแล้ว"

เมื่อคำนี้ถูกพูดออกมา ทุกคนในสำนักศึกษามีหรือจะยอมให้ชิงเฟิงออกไปได้ง่ายๆ ทุกคนล้วนไปปิดกั้นขัดขวางเขาไม่ให้ออกไปไหน

หากไม่เห็นแก่ที่เขาเป็นลูกน้องคนสนิทของเทพแห่งสงคราม พวกเขาคงบีบคอของชิงเฟิงและบีบบังคับเขาไปนานแล้ว

ชิงเฟิงรู้สึกโกรธเล็กน้อย

กู้ชูหน่วนกินผลไม้และหัวเราะเยาะ "ช่วยไม่ได้เพราะเยี่ยจิ่งหานรีบร้อนเอง"

"ฝ่าบาทก็สั่งให้เสี่ยวหลีจื่อมาเฝ้าติดตามอย่างใกล้ชิด อีกทั้งฝ่าบาทยังสั่งให้เสี่ยวหลีจื่อมาบอกให้เจ้าเปลี่ยนแปลงเนื้อเรื่อง"

"แต่คนแรกที่มาก็คือเจ้า หากท่านอ๋องของเจ้าไม่นำ เช่นนั้นแล้วจักรพรรดิเยี่ยจะส่งเสี่ยวหลีจื่อมาบอกข่าวได้อย่างไร"

เสี่ยวหลีจื่อเหงื่อไหลไม่หยุด

โชคดีอย่างมาก โชคดีที่เขาเกิดเรื่องขึ้นระหว่างทางที่มา จึงทำให้การเดินทางล่าช้าลง ไม่เช่นนั้นวันนี้เขาคงถูกเรียกไปเขียนแทนอย่างแน่นอน

หากสอดคล้องกับความชอบของนายท่านก็ดี แต่หากพระชายาเขียนขึ้นมาและนายท่านไม่ชอบไม่ถูกใจ เช่นนั้นแล้วคนที่โชคร้ายที่สุดก็เป็นพวกเขาที่เป็นคนใช้

คำพูดของกู้ชูหน่วนเพียงคำเดียว กลับทำให้ชิงเฟิงพูดไม่ออกและทำได้เพียงเก็บอารมณ์ความโกรธเอาไว้

แต่กลับเห็นสีหน้าของกู้ชูหน่วนเปลี่ยนไปทันที "ให้เจ้าเขียนเจ้าก็เขียนสิ พูดอะไรมากมาย เสียเวลาเหลือเกิน"

"ขอรับ" ชิงเฟิงฝืนใจทำ

ให้เขาไปสู้รบยังจะดีเสียกว่า แต่ให้เขามานั่งเขียนหนังสือเช่นนี้ช่างเป็นเรื่องน่าทรมานเสียเหลือเกิน

กู้ชูหน่วนนั่งไขว่ห้างและบ่นพึมพำไม่หยุด

ชิงเฟิงพูดขึ้นมาด้วยความรีบร้อน "พระชายาช้าหน่อยขอรับ ข้าน้อยเขียนตามไม่ทันขอรับ"

"ตามไม่ทันนั่นก็เป็นเรื่องของเจ้า อย่างไรเสียเนื้อเรื่องต่อจากนั้นข้าก็พูดออกไปหมดแล้ว"

ซังกวนฉู่ลูบคลำปิ่นระย้าและยกมุมปากยิ้มโดยที่ไม่มีใครสังเกตได้

เรื่องราวหลังจากนั้น ถึงแม้เขาจะไม่ชอบนัก แต่ก็ไม่ได้รู้สึกเบื่อหน่ายเลย

หากสามารถทำให้หยางฉู่รั่วและเฟิงหลิงครองคู่กัน ก็คงจะดีกว่านี้

ภายในวังหลวง

จักรพรรดิเยี่ยโมโหจนพังข้าวของระเนระนาด

"ข้าบอกให้เจ้าไปบอกกู้ชูหน่วนว่าจะต้องให้เซวียนหยวนจิ่นเจ๋อจบอย่างสวยงามไม่ใช่หรือ เหตุใดเซวียนหยวนจิ่นเจ๋อต้องจบอย่างไร้สิ้นแผ่นดิน แถมยังแขนหักและถูกต้องทุกข์ทรมานอยู่ในคุกหลวงเหมือนตายทั้งเป็น?"

เสี่ยวหลีจื่อไม่กล้าพูดและทำได้เพียงยื่นตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัวอยู่อีกฝั่งหนึ่ง

เนื้อเรื่องเป็นพระชายาเป็นคนเขียน คำพูดที่ให้ไปบอกนั้นก็ไปบอกแล้ว ส่วนพระชายาจะเขียนอย่างไรนั้น เขาจะมีสิทธิ์อะไร

"กู้ชูหน่วนต้องการอะไรกันแน่ นางต้องการต่อต้านข้าอย่างนั้นหรือ? ในเนื้อเรื่องนางเขียนให้เซวียนหยวนจิ่นเจ๋อต้องไร้สิ้นแผ่นดินอยู่ หรือนางต้องการแอบเสียดสีว่ารัฐเยี่ยของข้าก็จะต้องล่มสลายและเป็นเช่นนั้น นางทำเยี่ยงนี้เท่ากับคิดกบฏและต้องถูกตัดศีรษะเก้าชั่วโคตร"

"ฝ่าบาททรงเย็นพระทัยพ่ะย่ะค่ะ ไม่ว่าพระชายาหานจะมีความคิดเยี่ยงนี้หรือไม่ แต่เราก็ยังไม่มีหลักฐาน เพราะถึงอย่างไรนี่ก็เป็นเพียงนิยายเรื่องหนึ่งเท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ"