กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 511

เหตุผลที่เรียกว่าเส้นละมุนดรรชนีเผาเพราะมันดูไม่โดดเด่นและไม่เป็นที่ดึงดูดสายตาเลย เหมือนกับสายฉินเส้นหนึ่ง แต่ความแข็งแกร่งของมันนั้นทรงพลังมาก แม้แต่ดาบเหล็กนิลก็ไม่สามารถตัดขาดได้

ยิ่งไปกว่านั้นเส้นละมุนดรรชนีเผายังถือเป็นหนึ่งในค่ายกลอาคมเส้นละมุนเพื่อการสังหารที่มีความร้ายกาจที่สุด พลังความร้ายกาจเกินพันเท่า

"ตุ่บ......"

แผ่นหลังของกู้ชูหน่วนได้รับบาดเจ็บจากแสงสะท้อนนั้นอีกครั้ง แม้แต่กระดูกก็โผล่ออกมาให้เห็น

โชคดีที่ไม่ได้รับบาดเจ็บเพราะเส้นละมุนดรรชนีเผาโดยตรง ไม่เช่นนั้น ร่างกายของนางก็คงถูกเผาไปกว่าครึ่งท่อนเสียแล้ว

เมื่อได้รับการปกป้องโดยนาง ชายชราทั้งสามก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

แต่เมื่อเห็นบาดแผลและอาการบาดเจ็บของนางที่มีเลือดไหลออกมาไม่หยุด หัวใจของพวกเขาเจ็บปวดอย่างมาก และต่างพยายามต่อต้านเส้นละมุนดรรชนีเผา

ปากบ่นพึมพำขึ้นมา "พระชายา ข้าขอร้องล่ะ ท่านไม่ต้องสนใจพวกข้าแล้ว พวกข้าก็อายุปูนนี้แล้ว พวกข้าใช้ชีวิตกันมาพอแล้ว"

"ขอร้องท่านล่ะ ไม่ต้องสนใจพวกข้าแล้ว ใครก็ได้......พวกเจ้าช่วยคิดหาวิธีกำจัดค่ายกลอาคมด้วยเถอะ"

ชายชราที่อยู่ในอาคมร้องไห้ขึ้นมา

"เหตุใดพวกเจ้าถึงพูดมากไร้สาระเช่นนี้ หากมีพละกำลัง เหตุใดถึงไม่เหลือเอาไว้เพื่อกำจัดค่ายกลอาคมล่ะ"

กู้ชูหน่วนเจ็บปวดไปทั่วร่างกายจนแทบจะตายเสียให้ได้

นางเพียงแค่ฝืนทนยืนหยัดเอาไว้อย่างสุดพลัง

ก่อนหน้านี้นางไม่เคยได้รับบาดเจ็บสาหัสมากเช่นนี้มาก่อนเลย

บาดแผลนี้ ราวกับถูกมีดนับพันนับหมื่นทิ่มแทงเชือดเฉือนมาบนร่างกายของนาง

และที่เลวร้ายกว่าการลงทัณฑ์นักโทษด้วยการแล่เนื้อเถือหนังก็คือ แสงสะท้อนเหล่านี้ สาดสะท้อนเข้าไปยังกระดูก จนนางรู้สึกถึงกระดูกของนางได้ถูกตัดขาดเสียแล้ว

สมควรตายนัก

และโชคดีที่มันพุ่งชนเข้าไป เส้นละมุนดรรชนีเผาเกิดการอ่อนตัวลงเล็กน้อย จึงทำให้ยื้อเวลาให้กับกู้ชูหน่วนได้อีกบ้าง

ก่อนที่จะเผชิญหน้ากับค่ายกลโบราณที่มีความดุร้ายและแข็งแกร่ง แม้ว่าเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ได้รวบรวมพละกำลังทั้งหมด แต่ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงตอนจบได้

เส้นละมุนดรรชนีเผาราวกับมีดวงตามองเห็นได้ ทั้งหมดต่างจู่โจมไปยังกู้ชูหน่วนและทำการบดขยี้นางให้เป็นชิ้นเนื้อ

"ไม่......"

ท่านผู้เฒ่าฮวาแทบอยากกลั้นใจตาย

ไม่ง่ายเลยที่เขาจะได้รู้จักหลานสาวคนนี้ แต่ตอนนี้กลับต้องพลัดพรากจากเขาไปอีกแล้วหรือ?

หรือเป็นเพราะเขาถูกกำหนดให้เป็นคนโชคร้ายอย่างนั้นหรือ

ในขณะที่กู้ชูหน่วนกำลังจะตาย ทันใดนั้นก็มีพลังฝ่ามือที่น่าสะพรึงกลัวก็พุ่งเข้ามาและเสียงดังกึกก้องกังวานก็ดังตามมา

"อาหน่วน......"

"ท่านพี่หญิง......"

จ้าวแห่งเสียงที่ดังกึกก้องนี้เป็นผู้ทรงพลังมหาศาล ทั้งเย่อหยิ่งและน่าเกรงขาม เพียงแค่ได้ยินเสียงของเขาก็ทำให้ผู้คนอดไม่ได้ที่จะก้มลงคลานด้วยความหวาดกลัว

มีทั้งความหวาดกลัว ความตื่นตระหนก ความกังวล ความหวาดระแวงที่ไม่อาจคาดเดาได้ บุคคลเช่นนี้

"ตู้ม......"

เยี่ยจิ่งหานและจอมมารเปล่งพลังฝ่ามือเข้าหาอีกฝ่ายอย่างดุดัน

พวกเขาแทบไม่กล้าคาดคิดเลยว่าผู้หญิงที่พวกเขารักใคร่ทะนุถนอมนั้น ตอนนี้ได้มีบาดแผลสาหัสและมีเลือดไหลออกมากอง และล้มลงนอนแทบหมดลมหายใจต่อหน้าพวกเขา

เลือดที่อยู่บนร่างกายของนาง แทบจะละเลงนองไปทั่วพื้นดิน แม้แต่เส้นผมก็ไม่อาจรู้ว่าเปียกปอนไปเพราะหยาดเหงื่อหรือกองเลือดจึงทำให้หยดย้อยลงมาเช่นนั้น