กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 510

“เอ่อ......ใช่แล้ว ท่านพ่อของข้าดูเหมือนจะทิ้งคำพูดประโยคหนึ่งเอาไว้”

ในใจของกู้ชูหน่วนแน่นขึ้น

"คำพูดใด?"

“ในตอนนั้นข้ายังเด็กเกินไปเลยจำไม่ได้”

กู้ชูหน่วนต้องการชกเขาสักทีหนึง

เรื่องสำคัญเช่นนี้ก็ยังสามารถลืมได้

“ท่านลองคิดให้ละเอียดถี่ถ้วนอีกดู”

“ผ่านไปห้าสิบกว่าปีแล้วจะนึกออกได้อย่างไร”

“โอ๊ย ท่านปู่ ท่านปู่ผู้แสนดีของข้าท่านลองคิดดูให้ดีๆสิ ข้าชอบฟังเรื่องราวเหล่านี้นัก”

ท่านผู้เฒ่าฮวาเสียพ่อแม่และภรรยาไปตั้งแต่ยังเยาว์ ท้ายที่สุดแม้แต่ลูกสาวและหลานสาวก็เสียชีวิตก่อนวัยอันควร

ในใจเขาโหยหาความรักของญาติมิตรมากกว่าผู้ใด

ตอนนี้กู้ชูหน่วนจับมือเขาออดอ้อนไม่หยุด ทำให้เขาราวกับเห็นลูกสาวและหลานสาวของเขาในขณะที่ยังเด็กก็จับเขาพร้อมกับออดอ้อนเช่นนี้

ใจของท่านผู้เฒ่าฮวากำลังจะละลายแล้ว ไหนเลยที่จะอดทำลายความตั้งใจของนางได้

“ได้ได้ได้ปู่จะลองคิดดูให้ดีๆ ดูเหมือนว่าท่านพ่อของข้าจะกล่าวถึงหุบเขาอะไร ภูเขาอะไร......ค่ายกลอะไร”

“หุบเขาตันหุย?”

“ใช่ใช่ใช่ หุบเขาตันหุย เจ้ารู้ได้อย่างไร?”

“เมื่อไม่นานมานี้ได้ออกไปกับท่านอ๋องและได้พบกับคนสองสามคนจากหุบเขาตันหุย ท่านว่าหุบเขาอะไรนะ ในสมองของข้าก็ผุดคำว่าเขาหุยกู่สามคำออกมาเลย”

“หุบเขาตันหุยซ่อนตัวจากโลกภายนอกมาโดยตลอด เหตุใดจู่ๆถึงได้ปรากฏออกมา”

“อันนี้ข้าก็ไม่รู้แล้ว ท่านปู่ ท่านคุ้นเคยกับหุบเขาตันหุยหรือไม่?”

“ไม่คุ้นเคย ไม่เคยไป”

ใช่หรือ?

งั้นช่างน่าเสียดายยิ่งนัก

นางคิดว่าท่านผู้เฒ่าจะรู้เรื่องราวบางอย่างเกี่ยวกับหุบเขาตันหุยเสียอีก

“เช่นนั้นก็ลองคิดดูอีกทีว่าเป็นภูเขาอะไร ค่ายกลอะไร?”

"เวลานานเกินไปแล้วนึกไม่ออกจริงๆ แต่ข้าเคยเห็นท่านพ่อของข้าบ่นพึมพำกับตนเองว่าจะไปหาของสิ่งหนึ่ง ของสิ่งหนึ่งที่สำคัญมาก ข้าจึงถามเขาว่าคือสิ่งของอะไร เขาเพียงแค่บอกว่าเป็นสิ่งของที่ตระกูลฮวาของพวกเราต้องตามหาทุกรุ่นทุกชั่วอายุคน”

เอ่อ......

แล้วคือสิ่งของอะไรเขาก็ยังไม่สามารถบอกให้ชัดเจนได้

ท่านผู้เฒ่าฮวาชี้ไปยังดาบไม้ในมือของนาง “หากข้าเดาไม่ผิดสิ่งของที่ครอบครัวฮวาทุกรุ่นทุกชั่วอายุคนตามหาน่าจะเกี่ยวข้องกับดาบไม้เล่มนี้”

ประโยคนี้มันแน่นอนอยู่แล้ว

กู้ชูหน่วนก็รู้เช่นเดียวกันว่าดาบไม้เล็กๆเล่มนี้ไม่ใช่สิ่งของธรรมดาเช่นเดียวกับลักษณะภายนอกนั้น

ผู้เฒ่าอีกคนหนึ่งกล่าวว่า "ข้าว่าพวกเจ้าปู่กับหลานทั้งสองคนพูดคุยจ้อแจ้กันมาตั้งนานแล้ว พูดคุยกันเสร็จหรือยัง"

“เฮ้อ เจ้าอิจฉาที่ข้าได้หลานสาวมาคนหนึ่งสินะ”

“ใช่ใช่ใช่ ข้าอิจฉา เจ้าได้นางมาเป็นหลานสาว ท่านอ๋องก็จะไม่กลายเป็นหลานชายของเจ้าหรือ เจ้าก็ไม่กลัวว่าท่านอ๋องจะด่าทอเจ้าจนตาย”

“เฮ้อ ข้ามีสิ่งใดต้องกลัว เป็นไปได้หรือไม่ที่ข้าจะเป็นท่านปู่ของท่านอ๋องไม่ได้ ข้าก็ไม่ใช่ลูกน้องของท่านอ๋องสักหน่อย ที่อยู่ที่นี่ก็เพียงเพื่อตอบแทนบุญคุณก็เท่านั้น”

“ตอบแทนบุญคุณ?” กู้ชูหน่วนถาม

ดูเหมือนท่านผู้เฒ่าฮวาจะไม่ต้องการกล่าวสิ่งใดมากมายเพียงแค่บอกปัดไปอีกหัวข้อสนทนาหนึ่งว่า "เจ้าได้ตั้งครรภ์แล้วลมที่นี่แรงนัก ข้าจะกลับไปยังห้องกับเจ้าเพื่อให้เจ้าได้พักผ่อนเสียก่อน"

เพิ่งกล่าวจบ ค่ายกลเส้นละมุนซึ่งเดิมทีได้หายไปไม่รู้ว่าเนื่องจากเหตุใดได้เริ่มขึ้นมาอีก

และการเริ่มครั้งนี้มีความคมชัดมากกว่าเมื่อครู่เป็นสิบเท่า

ผู้เฒ่าสองคนที่กำลังหยอกล้อเล่นกับท่านผู้เฒ่าฮวาถูกบดเป็นเนื้อละเอียดทันทีอย่างไม่ทันตั้งตัว

"ผู้เฒ่าหก ผู้เฒ่าแปด...... "

ทุกๆคนทั้งโกรธเคืองและทุกข์ใจ ทำได้เพียงมองดูพวกเขาถูกบดเป็นเนื้อละเอียดไป

เกือบจะทันทีที่ค่ายกลเส้นละมุนเริ่มขึ้นกู้ชูหน่วนก็รู้สึกผิดปกติ นางผลักท่านผู้เฒ่าฮวาที่อยู่ข้างๆออกจากค่ายกลในทันทีพร้อมตะโกนว่า "ค่ายกลเส้นละมุนแปรเปลี่ยนไปแล้ว ถึงแม้ว่าจะใช้ไม้อ่อนปะทะความแข็งก็ไร้ประโยชน์ ทุกคนระวังตัวด้วย"

ด้านหนึ่งนางกล่าวอีกด้านหนึ่งก็รีบเปลี่ยนตำแหน่งอย่างรวดเร็ว หลีกเลี่ยงการโจมตีอย่างต่อเนื่องคลื่นแล้วคลื่นเล่า

ในค่ายกลยังมีองครักษ์สองสามคน ความเร็วของพวกเขาชักช้าอยู่เล็กน้อยก็ถูกบดเป็นเนื้อละเอียดไปด้วย

ท่านผู้เฒ่าฮวาบอกว่าเขาไม่ประทับใจเป็นความเท็จ

ในช่วงเวลาอันตราย ความคิดแรกของหลานสาวของเขาไม่ใช่หลบหนีไปเองแต่เป็นการช่วยเขาออกไป