กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 529
สตรีเจ้าบ้านอาเจียนติดต่อกันอีกหลายครั้ง นางไม่รู้ว่าบ้วนปากกี่รอบแล้ว ทว่าก็ยังคงรู้สึกปากมีกลิ่นขี้ไก่
นางเติบใหญ่มาถึงตอนนี้ พึ่งเป็นครั้งแรกที่ได้ลิ้มลองรสชาติอุจจาระไก่
มันเกิดขึ้นแล้วจริง ๆ
จอมมารเพ่งมองไก่ย่างที่ถูกเขวี้ยงทิ้งด้วยสีหน้าย่ำแย่ "ไยจึงสะอิดสะเอียนปานนี้? เหตุใดไก่จึงมีอุจจาระ?"
คิก......
ขอเพียงเป็นสัตว์มีชีวิต แล้วตัวไหนที่ไม่อุจจาระกัน?
จอมมารกัดคำเดียวก็ตาย "สังหารตัวนี้เพื่อบูชาไก่ที่เคยให้ข้ากิน ซึ่งไม่มีอุจจาระ"
"เจ้ายังไม่เข้าใจอีกหรือ ที่เจ้ากินเคยผ่านมือแม่ครัวมาแล้ว ย่อมไม่มีอุจจาระแน่นอน"
"ขยะแขยงมาก วันหลังข้าไม่กินเนื้อไก่อีกแล้ว"
"......"
ยามนี้เขารู้จักคำว่าขยะแขยงแล้วหรือ?
นางต่างหากที่ควรสะอิดเอียนกว่า เพราะเป็นครั้งแรกที่นางกินอุจจาระไก่
ขายหน้าไปยังบรรพบุรุษเลยแหละทีนี้
เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ตบหน้าอกด้วยความหวาดกลัว
โชคดีที่เมื่อครู่มันฉลาดปราดเปรียว ไม่ได้กินไก่ไหม้เกรียม หาไม่แล้วมันต้องกินอุจจาระด้วยแน่
ตอนแรกกู้ชูหน่วนรู้สึกหิวอยู่ ทว่าเมื่อเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น นางก็ไม่อยากกินแล้ว ยิ่งไม่อยากย่างเนื้อหมูป่าให้เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์
เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ลอบฝังใจแค้นต่อจอมมารลับ ๆ
ตลอดทั้งคืน จอมมารประหนึ่งเด็กทำความผิดก็ไม่ปาน กู้ชูหน่วนเดินหนึ่งก้าว เขาก็เดินตามหนึ่งก้าว
ที่นี่มีภูเขาเรียงรายมากมาย กู้ชูหน่วนเดินลงเขาในทิศบูรพาตามแสงพระอาทิตย์ขึ้นมาสู่ฟากฟ้า ทว่าเดินต้อย ๆ มาครึ่งค่อนวันก็ยังไม่สุดทาง จึงรู้สึกเหนื่อยจนหายใจหอบถี่
ไม่รู้ว่าเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็เหนื่อยเอาการหรือเปล่า นอนหลับสนิทตลอดทาง แม้นกู้ชูหน่วนจะขานเรียกมันเท่าไหร่ มันก็ไม่กระดุกกระดิก
จอมมารกล่าวอย่างระแวดระวัง "พี่หญิง ท่านเหนื่อยแล้วกระมัง หรือข้าจะวิชาตัวเบาพาท่านออกไป"
"ไม่ต้อง เจ้าอยู่ห่าง ๆ ข้าหน่อย" กู้ชูหน่วนกล่าวแบบไม่สบอารมณ์
"พี่หญิงอย่าได้กริ้วโกรธเลย ข้าพึ่งย่างไก่ครั้งแรก ประสบการณ์ไม่เพียงพอ วันหลังข้ารู้วิธีย่างแล้ว"
ยังมีวันหลังอีกหรือ
บัดนี้นางยังอยากขีดเส้นกั้นระหว่างเขาเลย
"พี่หญิง อันนี้คือผลไม้ป่าที่ข้าเด็ดบนยอดเขา หวานมากเลยนะ ท่านลองชิมดู"
"ไม่มีอารมณ์"
นางกลัวโดนวางยาพิษตาย
เดินต่อจนถึงพลบค่ำก็ยังเดินออกไปไม่ได้เสียที
ในขณะที่กู้ชูหน่วนรู้สึกหงุดหงิดใจอย่างยิ่งยวด จอมมารพลันกล่าวกะทันหัน "พี่หญิง ที่นั่นเหมือนมีหมู่บ้าน พวกเราไปถามทางกันไหม?"
กู้ชูหน่วนเขย่าปลายเท้า ใช้วิชาตัวเบาเหาะเหินกลางเวหาไปยังจุดที่มีควันจากปล่องไฟ
ท้ายที่สุด......
พวกเขาก็มาถึงหน้าหมู่บ้าน
หน้าหมู่บ้านมีป้ายหินเขียนว่า หมู่บ้านเสวี่ยฮวา
ทอผ้า ส่วนบุรุษทำนา เหล่าชราเฒ่าจับกลุ่ม ๆ ละประมาณสองสามคน
กู้ชูหน่วนกล่าว "เจ้ารอข้านอกหมู่บ้านก็พอ"
ครั้นนางเดินเข้าหมู่บ้าน สายตาทุกคนจับจ้องมาที่นางโดยพร้อมเพรียง คล้ายกับไม่เคยมีคนแปลกหน้าย่างกรายเข้ามาในหมู่บ้านอย่างไรอย่างนั้น
กู้ชูหน่วนเผยรอยยิ้มอย่างมีอัธยาศัยดี "ท่านตา ข้าหลงทาง ไม่ทราบว่าต้องเดินลงเขาเช่นไรหรือเจ้าคะ?"
"หลงทาง? ที่นี่เป็นป่าเปลี่ยวรกร้าง เจ้ามาที่นี่ทำไม?" ชาวบ้านพะว้าพะวัง
บรรพบุรุษนำพวกเขามาที่นี่ก็เพื่ออาศัยอย่างสันโดษ ไม่อยากคบค้าสมาคมกับผู้ใด
ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ไม่มีคนนอกเหยียบย่างพื้นที่แห่งนี้
"เดิมทีอยากหาญาติในป่าลึก แต่ทางซับซ้อนมาก ข้าเลยหลงทาง ข้าเดินวนเวียนเขตนี้หลายวันแล้ว แต่ยังหาทางลงเขาไม่เจอ ท่านตาโปรดชี้แนะด้วยเจ้าค่ะ"
โครงหน้านางได้รูป หน้าตางามพิสุทธิ์ และยังเป็นสตรีบอบบาง สีหน้ายังไม่มีเจตนาร้าย มีเพียงความร้อนรุ่มกลุ้มใจเท่านั้น
ความหวาดระแวงของชาวบ้านจึงเลือนหาย
"แม่นาง จากจุดนี้ เจ้าเดินตรงไปเรื่อย ๆ ก็จะสามารถลงเขาได้แล้ว แต่ระยะทางยาวไกล หากไม่ใช่ครึ่งเดือนก็ลงไปไม่ถึง"
"หา......ครึ่งเดือน"
กู้ชูหน่วนตะลึงตาค้าง
ยามที่พวกเขาเข้ามาก็ไม่ได้นานเพียงนี้นี่?
ทันทีที่นึกถึงความเร็วของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ กู้ชูหน่วนก็เข้าใจในบัดดล
เช่นนี้ก็ให้เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์พานางลงไป ซึ่งต้องเร็วแน่นอน
"ท่านตา อันนี้คือน้ำใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ไม่ทราบว่าขอแลกอาหารกับท่านได้หรือไม่?"
กู้ชูหน่วนนำเงินออกจากวงแหวนอากาศพลันยื่นให้คนชรา
หมู่บ้านแห่งนี้อยู่ในถิ่นทุรกันดาร ชาวบ้านจะแบกผักและฟืนไปขายด้านนอกเป็นระยะ ทว่าก็ขายไม่ได้เงินมากนัก
พวกเขาเคยเห็นเงินมากมายเช่นนี้เสียที่ไหน ทุกคนมองแล้วพากันตาลายเลย
หมู่บ้านพวกเราเป็นป่าเปลี่ยว ไม่มีของอร่อยหรอก หากเจ้าไม่ถือสา บ้านข้ามีหมั่นโถว พวกเราจะขายให้ตายราคาท้องตลาด
"เช่นนี้ก็ขอบคุณท่านตามากเจ้าค่ะ"
ชาวบ้านคนอื่นเห็นก็อยากเอาอาหารแลกเป็นเงินกับเขาด้วย ต่างวิ่งผลุนผลันกลับบ้านเอาอาหารกันยกใหญ่
ทันใดนั้นมีคนตะโกนเสียงดังลั่นว่า "ปีศาจ ปีศาจ มีปีศาจ"
คำว่าปีศาจทำให้หมู่บ้านอื้ออึง คล้ายกับมีลูกระเบิดปาใส่ก็ไม่ปาน
"ปีศาจอยู่ไหน?"
"ปีศาจอยู่นี่"
มีคนชี้ไปยังซือม่อเฟยที่เดินเนิบ ๆ เข้ามาในหมู่บ้าน แววตาคนผู้นั้นเต็มไปด้วยความสะพรึงกลัว
ชาวบ้านมองไปตามนิ้วชี้ พบว่าน่าตกใจกลัวจริงแท้
ดวงตาบุรุษผู้นี้ข้างหนึ่งเป็นสีฟ้า ส่วนอีกข้างเป็นสีม่วง
ชาวบ้านสมานสามัคคีกัน บ้างก็ถือจอบ บ้างก็ถือเสียม หรือไม่ก็ถือไม้คาน ซึ่งทุกคนล้วนพุ่งทะยานเข้าใส่ซือม่อเฟย
"เร็วเข้าทุกคน ตีปีศาจให้ตายเลย"
ใบหน้าซือม่อเฟยมืดครึ้ม พลางแผ่กระแสเย็นยะเยือกออกมาจากกายา
กู้ชูหน่วนรีบห้ามปราม "ช้าก่อน เขาไม่ใช่ปีศาจ เขาเป็นคนธรรมดาทั่วไป"
"เจ้ามาพร้อมกับเขา งั้นเจ้าก็เป็นปีศาจด้วย เขามีดวงตาสองสี เจ้าก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันหรอก"
"ข้าก็เอะใจว่าทำไมหมู่บ้านพวกเราไร้คนผ่านมาหลายสิบปี แต่จู่ ๆ วันนี้ก็มีคนนอกมากันสองคน ที่แท้พวกเจ้าก็เป็นปีศาจนี่เอง"
อ่าน กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 529
นวนิยาย กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ ได้รับการอัปเดต บทที่ 529 ที่มีการพัฒนาขั้นสูงสุดมากมายสิ่งที่ทำให้ซีรีส์นี้พิเศษมากคือชื่อของตัวละคร ^ ^. หากคุณเป็นแฟนของผู้แต่ง อี้หมิง คุณจะรักการอ่าน! ฉันมั่นใจว่าคุณจะไม่ผิดหวังเมื่อคุณอ่าน มาอ่านนิยาย กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 529 ตอนนี้ที่นี่
การอ่านนวนิยาย กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 529
บทที่ 529 ของ กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นวนิยาย