กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 529

สตรีเจ้าบ้านอาเจียนติดต่อกันอีกหลายครั้ง นางไม่รู้ว่าบ้วนปากกี่รอบแล้ว ทว่าก็ยังคงรู้สึกปากมีกลิ่นขี้ไก่

นางเติบใหญ่มาถึงตอนนี้ พึ่งเป็นครั้งแรกที่ได้ลิ้มลองรสชาติอุจจาระไก่

มันเกิดขึ้นแล้วจริง ๆ

จอมมารเพ่งมองไก่ย่างที่ถูกเขวี้ยงทิ้งด้วยสีหน้าย่ำแย่ "ไยจึงสะอิดสะเอียนปานนี้? เหตุใดไก่จึงมีอุจจาระ?"

คิก......

ขอเพียงเป็นสัตว์มีชีวิต แล้วตัวไหนที่ไม่อุจจาระกัน?

จอมมารกัดคำเดียวก็ตาย "สังหารตัวนี้เพื่อบูชาไก่ที่เคยให้ข้ากิน ซึ่งไม่มีอุจจาระ"

"เจ้ายังไม่เข้าใจอีกหรือ ที่เจ้ากินเคยผ่านมือแม่ครัวมาแล้ว ย่อมไม่มีอุจจาระแน่นอน"

"ขยะแขยงมาก วันหลังข้าไม่กินเนื้อไก่อีกแล้ว"

"......"

ยามนี้เขารู้จักคำว่าขยะแขยงแล้วหรือ?

นางต่างหากที่ควรสะอิดเอียนกว่า เพราะเป็นครั้งแรกที่นางกินอุจจาระไก่

ขายหน้าไปยังบรรพบุรุษเลยแหละทีนี้

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ตบหน้าอกด้วยความหวาดกลัว

โชคดีที่เมื่อครู่มันฉลาดปราดเปรียว ไม่ได้กินไก่ไหม้เกรียม หาไม่แล้วมันต้องกินอุจจาระด้วยแน่

ตอนแรกกู้ชูหน่วนรู้สึกหิวอยู่ ทว่าเมื่อเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น นางก็ไม่อยากกินแล้ว ยิ่งไม่อยากย่างเนื้อหมูป่าให้เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ลอบฝังใจแค้นต่อจอมมารลับ ๆ

ตลอดทั้งคืน จอมมารประหนึ่งเด็กทำความผิดก็ไม่ปาน กู้ชูหน่วนเดินหนึ่งก้าว เขาก็เดินตามหนึ่งก้าว

ที่นี่มีภูเขาเรียงรายมากมาย กู้ชูหน่วนเดินลงเขาในทิศบูรพาตามแสงพระอาทิตย์ขึ้นมาสู่ฟากฟ้า ทว่าเดินต้อย ๆ มาครึ่งค่อนวันก็ยังไม่สุดทาง จึงรู้สึกเหนื่อยจนหายใจหอบถี่

ไม่รู้ว่าเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็เหนื่อยเอาการหรือเปล่า นอนหลับสนิทตลอดทาง แม้นกู้ชูหน่วนจะขานเรียกมันเท่าไหร่ มันก็ไม่กระดุกกระดิก

จอมมารกล่าวอย่างระแวดระวัง "พี่หญิง ท่านเหนื่อยแล้วกระมัง หรือข้าจะวิชาตัวเบาพาท่านออกไป"

"ไม่ต้อง เจ้าอยู่ห่าง ๆ ข้าหน่อย" กู้ชูหน่วนกล่าวแบบไม่สบอารมณ์

"พี่หญิงอย่าได้กริ้วโกรธเลย ข้าพึ่งย่างไก่ครั้งแรก ประสบการณ์ไม่เพียงพอ วันหลังข้ารู้วิธีย่างแล้ว"

ยังมีวันหลังอีกหรือ

บัดนี้นางยังอยากขีดเส้นกั้นระหว่างเขาเลย

"พี่หญิง อันนี้คือผลไม้ป่าที่ข้าเด็ดบนยอดเขา หวานมากเลยนะ ท่านลองชิมดู"

"ไม่มีอารมณ์"

นางกลัวโดนวางยาพิษตาย

เดินต่อจนถึงพลบค่ำก็ยังเดินออกไปไม่ได้เสียที

ในขณะที่กู้ชูหน่วนรู้สึกหงุดหงิดใจอย่างยิ่งยวด จอมมารพลันกล่าวกะทันหัน "พี่หญิง ที่นั่นเหมือนมีหมู่บ้าน พวกเราไปถามทางกันไหม?"

กู้ชูหน่วนเขย่าปลายเท้า ใช้วิชาตัวเบาเหาะเหินกลางเวหาไปยังจุดที่มีควันจากปล่องไฟ

ท้ายที่สุด......

พวกเขาก็มาถึงหน้าหมู่บ้าน

หน้าหมู่บ้านมีป้ายหินเขียนว่า หมู่บ้านเสวี่ยฮวา

ในหมู่บ้านเต็มไปด้วยผู้คน สตรีรับหน้าที่ซักเสื้อ ทอผ้า ส่วนบุรุษทำนา เหล่าชราเฒ่าจับกลุ่ม ๆ ละประมาณสองสามคน แล้วนั่งวงคุยเรื่องสัพเพเหระ ส่วนเด็กเล็กจะรวมตัวกันเล่นตาประสาเด็กอย่างสนุกสนาม

กู้ชูหน่วนกล่าว "เจ้ารอข้านอกหมู่บ้านก็พอ"

ครั้นนางเดินเข้าหมู่บ้าน สายตาทุกคนจับจ้องมาที่นางโดยพร้อมเพรียง คล้ายกับไม่เคยมีคนแปลกหน้าย่างกรายเข้ามาในหมู่บ้านอย่างไรอย่างนั้น

กู้ชูหน่วนเผยรอยยิ้มอย่างมีอัธยาศัยดี "ท่านตา ข้าหลงทาง ไม่ทราบว่าต้องเดินลงเขาเช่นไรหรือเจ้าคะ?"

"หลงทาง? ที่นี่เป็นป่าเปลี่ยวรกร้าง เจ้ามาที่นี่ทำไม?" ชาวบ้านพะว้าพะวัง

บรรพบุรุษนำพวกเขามาที่นี่ก็เพื่ออาศัยอย่างสันโดษ ไม่อยากคบค้าสมาคมกับผู้ใด

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ไม่มีคนนอกเหยียบย่างพื้นที่แห่งนี้

"เดิมทีอยากหาญาติในป่าลึก แต่ทางซับซ้อนมาก ข้าเลยหลงทาง ข้าเดินวนเวียนเขตนี้หลายวันแล้ว แต่ยังหาทางลงเขาไม่เจอ ท่านตาโปรดชี้แนะด้วยเจ้าค่ะ"

โครงหน้านางได้รูป หน้าตางามพิสุทธิ์ และยังเป็นสตรีบอบบาง สีหน้ายังไม่มีเจตนาร้าย มีเพียงความร้อนรุ่มกลุ้มใจเท่านั้น