กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 570

กู้ชูหน่วนรีบห้ามปราม "เดี๋ยวก่อน เจ้าจำคนผิดไปหรือไม่?"

"ท่านหัวหน้าเผ่าพูดอะไรเช่นนั้น ท่านเป็นถึงผู้นำของเผ่าน้ำแข็ง ข้าน้อยจะจำผิดได้อย่างไร"

วิชาหวงห้ามและรวมไปถึงดอกบัวขาวบนศีรษะนั้น มีเพียงหัวหน้าเผ่าของพวกนางเท่านั้นที่มีตั้งแต่อดีตกาลนานมา

หากนางไม่ใช่หัวหน้าเผ่า เช่นนั้นแล้วใครบนโลกนี้ที่จะเหมาะสมและมีคุณสมบัติเพียบพร้อมที่จะเป็นหัวหน้าเผ่าของพวกนางอีก?

ตามที่ข้ารู้นั้น หัวหน้าของเผ่าน้ำแข็งมีฝีมือความสามารถในระดับขั้นที่เจ็ด แม่นางไป๋จิ่น เรื่องตลกนี้ไม่น่าตลกขบขันเลยสักนิด "

ระดับ......ระดับเจ็ด......

สูงเช่นนั้นเลยหรือ......

เช่นนั้นแล้วฝีมือการต่อสู้ก็คงแข็งแกร่งและทรงพลังกว่าเยี่ยจิ่งหานและจอมมาร รวมไปถึงนายน้อยของเผ่าพวกเขาด้วยน่ะสิ?

แต่กู้ชูหน่วนมีฝีมือเพียงระดับสองเท่านั้นนี่นา?

หากนางมีฝีมือสูงถึงระดับเจ็ด เช่นนั้นแล้วจะถูกซ่งอวี้จัดการได้อย่างไร?

"หัวหน้าเผ่าของข้าได้รับบาดเจ็บก่อนหน้านี้ ไม่เพียงแค่สูญเสียพละกำลังความสามารถบางส่วนไป แต่ยังสูญเสียความทรงจำบางส่วนอีกด้วย โชคดีที่สวรรค์เข้าข้างและทำให้ไป๋จิ่นได้เจอท่านหัวหน้าเผ่าอีกครั้ง และข้าเชื่อว่าการฟื้นคืนความสามารถพละกำลังกลับคืนมานั้นเป็นเรื่องที่จะเกิดขึ้นในไม่ช้านี้อย่าแน่นอน"

กู้ชูหน่วนกลอกตา

นางสูญเสียความทรงจำและพละกำลังการต่อสู้บางส่วนหรือ?

เห็นได้ชัดว่านางสูญเสียไปทั้งหมดเลยเถอะ?

แววตาของนางเปล่งประกาย "พูดเช่นนี้ เจ้าสามารถทำให้ความสามารถของข้าขยับไปถึงระดับเจ็ดอย่างนั้นหรือ?"

"เผ่าน้ำแข็งมีวิชาที่ไม่เปิดเผยสู่ภายนอกเป็นจำนวนมาก ไม่แน่อาจจะช่วยให้ท่านหัวหน้าเพิ่มพละกำลังความสามารถได้เจ้าค่ะ"

"ไม่เลวเลย รอให้ข้าจัดการเรื่องที่ยังติดค้างให้เสร็จ เช่นนั้นเจ้าพาข้าไปที่เผ่าน้ำแข็งสักครั้งเถอะ"

หากสามารถฟื้นคืนความสามารถกลับไปยังระดับที่เจ็ดได้ละก็ เช่นนั้นก็จะเป็นประโยชน์ต่อการตามล่าค้นหาไข่มุกมังกรอย่างมาก

ไม่ว่านางจะเป็นหัวหน้าเผ่าน้ำแข็งหรือไม่ ยอมรับไปก่อนเถอะแล้วค่อยว่ากันทีหลัง

ไป๋จิ่นพูดอย่างตื่นเต้น "เจ้าค่ะ"

นางกลัวว่าหัวหน้าเผ่าจะไม่ยอมกลับไป แต่คิดไม่ถึงเลยว่าหัวหน้าเผ่าจะตกปากรับคำและเป็นฝ่ายพูดขึ้นเองว่าจะกลับเผ่าน้ำแข็ง

นี่เป็นเรื่องที่ทำให้เผ่าน้ำแข็งมีความสุขมากที่สุด

รองหัวหน้าเผ่าซือคงหัวเราะเย้ยหยันและรัศมีการสังหารก็แผ่ออกมาปกคลุม

"ในเมื่อพวกเจ้าเป็นพวกเดียวกัน เช่นนั้นวันนี้ก็อย่าได้มีชีวิตกลับออกไปอีกเลย"

กู้ชูหน่วนพูดด้วยรอยยิ้มอย่างไม่เกรงกลัว "จะจัดการพวกข้า ตาแก่ พวกเจ้าเผ่าเพลิงฟ้ามีปัญญาหรือ? เฮอะ......หออันดับหนึ่งในใต้หล้า เผ่าน้ำแข็ง เทพแห่งสงครามแห่งรัฐเยี่ย จอมมารแห่งเผ่าปีศาจ ไม่ว่าจะเป็นกองกำลังไหน ล้วนแล้วแต่ไม่อาจมีปัญหาด้วยได้ทั้งสิ้น?"

"ไม่อาจมีปัญหาด้วยก็จริง แต่เผ่าเพลิงฟ้าของข้าก็ไม่เก็บไว้ในสายตา อีกอย่าง ตอนนี้พวกเจ้าก็มีกันแค่มือเปล่าและยังอยู่ในอาณาบริเวณของเผ่าเพลิงฟ้า หากพวกข้าคิดจะฆ่าปิดปากพวกเจ้าและไม่หลงเหลือหลักฐานใดๆ เอาไว้ ก็เป็นเรื่องง่ายอย่างมาก"

"รองหัวหน้าเผ่าซือคง เจ้าก็มีอายุมาจนปูนนี้แล้ว แต่เหตุใดถึงไม่เข้าใจหลักการที่แสนง่ายดายนี้อีก พวกเรามาถึงยังเผ่าเพลิงฟ้าด้วยค่ายกลเคลื่อนย้าย แต่พวกเจ้ากลับคิดว่าพวกข้าไม่มีการเตรียมตัวป้องกันใดๆ เลยอย่างนั้นหรือ?"

"เจ้าหยุดพูดสร้างความหวาดกลัวและสับสนให้ทุกคนเถอะ ผู้อาวุโสไท่ซั่ง พวกเราบังเอิญเข้าไปยังเขตหวงห้ามของหุบเขาตันหุยและถูกค่ายกลเคลื่อนย้ายส่งมายังเผ่าเพลิงฟ้า ข้ากล้าพูดเลยว่าเขตหวงห้ามของหุบเขาตันหุยเป็นสถานที่ที่ยากจะบุกรุกเข้าไปได้ นอกเสียจากยอดฝีมือที่เก่งกาจของพวกเขาแล้ว ก็ไม่มีใครอีกเลย"

เมื่อผู้อาวุโสเสวี่ยเยี่ยโบกมือขึ้น เผ่าเพลิงฟ้าก็ส่งสัญญาณเตือนทันทีและยอดฝีมือต่างก็ปรากฏตัวออกมา

ไม่ว่าพวกเขาจะมีใครคอยช่วยเหลือหรือไม่ แต่คนเหล่านี้ไม่อาจปล่อยไปได้

หากปล่อยใครคนใดคนหนึ่งไป นั่นถือเป็นเรื่องที่ทำให้เผ่าเพลิงฟ้าของพวกเขาต้องตกอยู่ในอันตรายถึงชีวิต