กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 569

"รองหัวหน้าเผ่าซือคง ท่านผู้อาวุโสสูงสุดและท่านผู้อาวุโสทั้งหลาย ลั่วเอ๋อร์อายุยังน้อยและเผลอพูดผิดไป แน่นอนว่าชาวหุบเขาตันหุยของเราไม่มีทางดูหมิ่นในเผ่าเพลิงฟ้าเลยแม้แต่นิดเดียว" ผู้นำแห่งหุบเขาน่าหลานมองไปยังน่าหลานหลิงลั่ว

เจ้าคนไม่เอาไหน คิดอยากทำลายหุบเขาตันหุยอย่างนั้นหรือ?

เผ่าเพลิงฟ้าเป็นกองกำลังที่ควรมีปัญหาด้วยหรือ?

นั่นเป็นถึงเผ่าโบราณที่มีอายุและการสืบทอดมากว่าพันปี มียอดฝีมืออยู่ในเผ่าเป็นจำนวนมากและยังมีผู้อาวุโสสูงสุดอีกมากมาย หุบเขาตันหุยของพวกเขาไม่กล้าก่อปัญหาด้วยหรอก

น่าหลานหลิงลั่วกล่าว "การมายืนอยู่ข้างกายของกู้ชูหน่วนนั้นเป็นเพียงความคิดและการกระทำของข้าเพียงผู้เดียว ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับหุบเขาตันหุยแม้แต่นิดเดียว"

"เจ้าหุบปากเดี๋ยวนี้ ยังไม่รีบกลับมารีบ"

"ท่านพ่อ ท่านบอกกับข้าตั้งแต่ตอนที่ข้ายังเป็นเด็กว่า หากในใจมีใครที่คอยเป็นห่วงเป็นใย เช่นนั้นจะต้องพยายามปกป้องดูแลนางให้ดีที่สุด และไม่ให้นางต้องได้รับบาดรับหรืออันตรายใดๆ และตอนนี้ ต่อให้ลูกต้องจบชีวิตลง เช่นนั้นลูกก็ต้องปกป้องคุ้มครองนางเพื่อให้ออกไปจากเผ่าเพลิงฟ้าได้อย่างปลอดภัยขอรับ"

ผู้นำแห่งหุบเขาน่าหลานอดไม่ได้ที่จะเอาอะไรไปอุดปากของเขาไม่ให้เขาพูด

ช่างไม่รู้อะไรเอาเสียเลย

เผ่าเพลิงฟ้าเป็นที่ไหนกัน ต่อให้มีจอมมารหรือเยี่ยจิ่งหานอีกกี่คน เช่นนั้นก็ไม่สามารถออกไปจากเผ่าเพลิงฟ้าได้อย่างปลอดภัย ฝีมือการต่อสู้ของเขาเมื่อเทียบกับพวกเขาแล้ว จะไปนับประสาอะไร?

หรือว่าเขามองไม่ออกหรือว่าเผ่าเพลิงฟ้าคิดจะฆ่านางเสียให้ได้?

กู้ชูหน่วนถือเป็นนักปรุงกลั่นยาที่มีพรสวรรค์ หุบเขาตันหุยของพวกเขาก็ขาดแคลนผู้ที่มีพรสวรรค์เช่นนี้ และยอมแลกด้วยทั้งหุบเขาตันหุยเพื่อปกป้องคุ้มครองชีวิตของนาง

และ......

ความเป็นจริงช่างเจ็บปวด

หากหุบเขาตันหุยต้องต่อสู้กับเผ่าเพลิงฟ้า ก็ไม่มีแววจะชนะเลยสักนิด พวกเขาอยากทำลายก็ทำลายได้

หลายปีมานี้ กองกำลังขนาดเล็กที่เผ่าเพลิงฟ้าทำลายไปยังไม่มากพออีกหรือ?

พวกเขายังไม่ทันจะได้ตัวของกู้ชูหน่วน เกรงว่าหุบเขาตันหุยคงจะเหลือเพียงซากเท่านั้นกระมัง

ไม่ว่าจะทำเช่นไรก็ดูเสียเปรียบไปทุกทาง

"ข้าออกคำสั่งให้เจ้ากลับมา"

"ขอโทษขอรับ หลิงลั่วไม่อาจทำตามได้"

ผู้นำแห่งหุบเขาน่าหลานทั้งโมโหทั้งร้อนรนกระวนกระวาย และวิ่งไปลากเขาออกไปโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น

เยี่ยจิ่งหานเหล่มองกู้ชูหน่วนและส่งสัญญาณทางสายตา "เจ้าเป็นอะไรกับเขา?"

กู้ชูหน่วนกางมือออกด้วยท่าทางไร้เดียงสา

จะเป็นอะไรกันได้?

นางกับเขาไม่ได้สนิทสนมกันเสียหน่อย

เพียงแค่เคยเจอกันครั้งเดียวที่หุบเขาโลหิตหูหลู หลังจากนั้นก็เจอกันที่หุบเขาตันหุย จากนั้นเขาก็ตามยื้อนางอย่างน่าแปลกใจ นางจึงไม่สามารถทำอะไรได้?

กู้ชูหน่วนพูดว่า "นายน้อยแห่งหุบเขาน่าหลาน ข้าขอบใจสำหรับความหวังดีของท่าน นี่เป็นความแค้นระหว่างข้ากับเผ่าเพลิงฟ้า ไม่เกี่ยวอะไรกับท่าน ท่านรีบออกไปพร้อมกับท่านพ่อของท่านเถอะ"

"ได้ยินหรือยัง นางบอกให้เจ้าออกไปยังไงล่ะ เหตุใดเจ้ายังอยู่ตรงนี้อีก?"

เจ้าลูกไม่รักดี รักใครไม่รัก แต่กลับตกหลุมรักผู้หญิงคนนี้

เขาไม่ได้ตาบอด กู้ชูหน่วนไม่ได้เป็นเพียงพระชายาของเยี่ยจิ่งหานเท่านั้น และยังเป็นผู้หญิงที่จอมมารตกหลุมรัก และที่สำคัญก็คือ กู้ชูหน่วนไม่ได้ชอบลูกบุญธรรมคนนี้ของเขาเลยสักนิด

ก่อนหน้านี้หลิงลั่วยังโกหกเขา บอกว่าเขาและนางรักใคร่กันดี

อะไรคือการรักใคร่กันดี ล้วนแต่เป็นคำพูดโกหกหลอกลวง

หากพวกเขาสองคนรักใคร่กันดี เช่นนั้นแล้วเขาจะทำให้เยี่ยจิ่งหานโกรธ ทำให้จอมมารโมโหหรือ แต่ความจริงกลับไม่เป็นเช่นนั้น

การทำเพื่อผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่ได้รักเขาเลย แต่กลับเอาชีวิตของตัวเองเข้าแลก และยังเอาหุบเขาตันหุยเข้าแลก เขาเดิมพันเกินตัวไปหรือไม่?

"ท่านพ่อ......หากท่านกลัวว่าเผ่าเพลิงฟ้าจะทำมิดีมิร้ายต่อหุบเขาตันหุย เช่นนั้นลูกขอยกเลิกความสัมพันธ์กับหุบเขาตันหุยลงตั้งแต่ตอนนี้"

"เจ้า......เจ้าคิดอยากให้ข้าโมโหจนตายไปเลยใช่หรือไม่?"

ผู้นำแห่งหุบเขาสองคนพ่อลูกถกเถียงกันจนเผ่าเพลิงฟ้ารู้สึกรำคาญ

กู้ชูหน่วนก็รู้สึกรำคาญเช่นกัน

จากนั้นจึงเดินเข้าไปและใช้โอกาสในจังหวะที่น่าหลานหลิงลั่วไม่ทันระวังตัว จากนั้นทุบลงไปที่เขาหนึ่งที จนทำให้เขาหมดสติไปทันที

"ท่านสามารถพาเขากลับไปได้แล้ว"

เมื่อพูดจบ กู้ชูหน่วนปัดมือและหันไปมองผู้นำแห่งหุบเขาน่าหลาน เพื่อส่งสัญญาณให้เขาออกไปอย่างรวดเร็ว

ผู้นำแห่งหุบเขาน่าหลานรู้สึกผิดเล็กน้อย "ขอโทษ......"

"ไม่เป็นไร เดิมทีข้าและท่านก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกัน"

เขาเป็นผู้นำแห่งหุบเขาตันหุย และเพื่อประชาชนชาวหุบเขาทุกคน ทำให้เขาไม่อาจก่อเรื่องบาดหมางกับเผ่าเพลิงฟ้านั่นก็เป็นเรื่องปกติ อีกอย่างพวกเขาก็ไม่ได้มีมิตรภาพที่ลึกซึ้งอะไรเช่นนั้น

มุมปากของผู้นำแห่งหุบเขาขยับเล็กน้อยเหมือนต้องการจะพูดอะไร แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดออกมาและทำได้เพียงถอนหายใจ จากนั้นประคองน่าหลานหลิงลั่วจากไป รองหัวหน้าเผ่าซือคงกล่าวว่า "ปรมาจารย์สี เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับหออันดับหนึ่งในใต้หล้า เจ้า......" สีชิ่นลุกขึ้นยืนและลูบผมของตัวเองอย่างเย้ายวน จากนั้นเดินส่ายสะโพกออกไปข้างหน้า นางยิ้มและกล่าวว่า "รองหัวหน้าเผ่าซือคงช่างพูดขบขันนัก เรื่องนี้......เกี่ยวข้องกับหออันดับหนึ่งในใต้หล้าของพวกข้า"

"อ้อ......" รองหัวหน้าเผ่าซือคงลากเสียงยาว