กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 589

"เจ้ารู้หรือไม่ว่าคำสาปโลหิตนั้นมีความร้ายแรงมากเพียงใด?"

"หากผู้ชายถูกคำสาปโลหิตจะสูญเสียสติและจำญาติพี่น้องไม่ได้อีกเลย เขาจะฆ่าญาติพี่น้องอย่างบ้าคลั่ง ฆ่าแม้แต่คนรักและคนใกล้ชิดไปหมด นอกจากนี้ในร่างกายของพวกเขายังมีพลังแห่งการกัดกร่อนทำลายระบบในร่างกายของพวกเขา และสุดท้ายก็เน่าและตายไปจากภายในสู่ภายนอก"

"เรื่องเหล่านี้ไม่ใช่เรื่องที่โหดร้ายทุกข์ทรมานที่สุด สิ่งที่โหดร้ายที่สุดก็คือหลังจากมีสติฟื้นขึ้นมาแล้วและเห็นคนรักของตัวเองต้องตายลงภายใต้เงื้อมมือของตัวเอง ความโกรธเกลียดตัวเอง ความสำนึกผิดและความทุกข์ทรมาน เช่นนั้นจะเป็นตราบาปไปชั่วชีวิต ทำให้พวกเขาต้องใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางความเจ็บปวดทุกข์ทรมานของตัวเอง"

"ส่วนผู้หญิงกระดูกจะค่อยๆ หักทีละเล็ก ทีละน้อย ร่างกายราวกับถูกกรีดแทงด้วยมีดนับพันนับหมื่นเล่ม ที่กรีดเฉือนพวกนาง...... กระดูกที่แตกหักนั้น ต้องรอถึงยี่สิบกว่าวันถึงจะงอกออกมาใหม่ เมื่องอกออกมาแล้วก็เริ่มแตกหักอีกครั้ง เป็นเช่นนี้ไม่จบไม่สิ้น ภายใต้วงจรที่ชั่วร้ายนี้ ความเจ็บปวดทุกข์ทรมานเช่นนี้มีความโหดร้ายมากกว่าการลงโทษทุกประเภทบนโลกใบนี้ แต่พวกนางจำเป็นต้องยอมรับชะตากรรมนี้ตั้งแต่วันที่พวกนางลืมตาขึ้นบนโลกใบนี้"

"เพราะคำสาปโลหิตไม่ได้หายไปพร้อมกับการตายหรือการเกิด แต่มันจะตกทอดจากรุ่นสู่รุ่นไปเช่นนี้นับพันนับหมื่นปี"

ทุกคำพูดที่กู้ชูหน่วนพูดออกมา เสียงของนางนั้นสะอึกสะอื้น

สีหน้าของเหวินเส่าอี๋ซีดเซียวและดูสงบ แต่หัวใจของเขากลับปั่นป่วน

เขารู้มาตลอดว่าคำสาปโลหิตมีความชั่วร้าย แต่เป็นความชั่วร้ายเช่นไรนั้น เขาไม่เคยรู้มาก่อน

ตั้งแต่เล็กจนโต สิ่งที่ปลูกฝังเขามาตลอดก็คือ จักรพรรดิรัฐอวี้มีความเจ้าเล่ห์และทำร้ายรัฐเฉินก่อน

จากนั้นรัฐเฉินจึงจำเป็นต้องสาปคำสาปโลหิตนี้ออกไป

หลายปีมานี้ ประชาชนในเผ่าหยกจ้องมองพวกเขาด้วยสายตาเข่นฆ่าไร้ความปรานี

มุมปากของเหวินเส่าอี๋กระตุก แต่เขากลับไม่รู้ว่าควรพูดอะไรออกมา

ไม่ว่าสิ่งที่กู้ชูหน่วนพูดมาจะเป็นเรื่องจริงหรือไม่ นั่นก็เป็นเรื่องในอดีตเมื่อพันกว่าปีมาแล้ว

บรรยากาศเริ่มเงียบสงัดขึ้นอีกครั้ง

หิมะตกลงมากระทบพวกเขา

ลมหนาวก็พัดมากระทบยังร่างกายของพวกเขา

ท่ามกลางอากาศที่ติดลบสิบกว่าองศา ทำให้สิ่งมีชีวิตบนยอดภูเขาที่ปกคลุมด้วยหิมะเกือบทั้งหมดหายไป

แต่ความหนาวเหน็บในใจของพวกเขา กลับเหน็บหนาวกว่าร่างกายนับพันนับหมื่นเท่า

อีกฝ่ายถือมีดทางซ้ายและถือดาบทางขวา เมื่อมีดและดาบผสมผสานรวมตัวกัน จึงทำให้เกิดความเป็นเลิศและความเร็วก็ถึงขีดสุด แต่ละกระบวนท่าพุ่งเข้ามายังจุดสำคัญของร่างกายนาง

กู้ชูหน่วนเริ่มกังวล

นางไม่ค่อยได้พบเจอหรือประลองกับยอดฝีมือเช่นนี้ ต่อให้เคยประลองกับหวางเฟิงหวางอวี่และรวมไปถึงซ่งอวี้ของเผ่าเพลิงฟ้า ก็ไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยและเปลืองพลังเช่นนี้

นางไม่ได้สนใจบาดแผลและไม่รู้ถึงผู้มาเยือน นางทำได้เพียงหลบซ้ายทีขวาที

หากไม่ใช่เป็นเพราะวิชาตัวเบาที่เป็นเลิศของนาง เกรงว่านางคงตายลงเพราะดาบและมีดนั้นไปแล้ว

ไม่เพียงเท่านั้น ร่างกายของกู้ชูหน่วนก็ถูกเชือดเฉือนไปไม่น้อย

ทุกครั้งที่ถูกมีดและดาบฟันลงไป เลือดในร่างกายของกู้ชูหน่วนก็จับตัวเป็นก้อน

"เจ้าคือใคร เหตุใดถึงต้องการฆ่าข้า?"

ในระหว่างการต่อสู้ที่ดุเดือด กู้ชูหน่วนเห็นผู้ที่มาสังหารนางคือชายคนหนึ่งที่ปกปิดใบหน้า

ชายคนนั้นอายุไม่มากนักและดวงตาของเขาเย็นชาจนไร้อุณหภูมิ ราวกับเป็นผีร้ายที่คืบคลานออกมาจากนรกที่น่าหวาดกลัว

ชายที่ปกปิดใบหน้าไม่ตอบคำถามของนาง แต่กลับเร่งความเร็วขึ้น

"ฉับ......"

มีดที่สับลงไปและดาบที่ฟันลงไป

จู่โจมจนกู้ชูหน่วนไม่มีโอกาสชักดาบออกมาเลยด้วยซ้ำ

มีความเชี่ยวชาญด้านการลอบสังหาร เจ้าระมัดระวังตัวให้ดี โดยเฉพาะอย่างยิ่ง

เหลวไหล

นางไม่ใช่คนโง่

เหตุใดถึงดูไม่ออกว่าเป็นนักฆ่า