กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 588

ทางเข้าขั้วโลกเหนืออยู่ไม่ไกลนัก

เหวินเส่าอี๋ทนไม่ไหวแล้วจึงนอนพักอยู่ด้านข้างของภูเขาหิมะ

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์วิ่งกลับไปกลับมาอย่างเหน็ดหนื่อยจนซบอยู่กับข้อมือของกู้ชูหน่วนและนอนหลับไปอย่างเงียบๆ

มีเพียงกู้ชูหน่วนเท่านั้นที่ยังอยู่ในสภาพการที่ดีอยู่บ้าง

กู้ชูหน่วนหยิบเสื้อผ้าตัวหนึ่งจากวงแหวนอวกาศแล้วสวมใส่ลงบนตัวของเหวินเส่าอี๋

"ใส่ๆไปก่อนเถอะ ในวงแหวนอวกาศของข้าเหลือเสื้อผ้าผู้ชายเพียงตัวเดียวแล้ว"

เหวินเส่าอี๋รวบเสื้อผ้าและถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่าว่า “เจ้าพาข้ามาทำสิ่งใดที่นี่?”

กู้ชูหน่วนกางมือทั้งคู่ออก "ไม่รู้ก็พามาด้วยเลย ตอนนี้ดูๆแล้วเสมือนตัวภาระ"

เหวินเส่าอี๋ "......"

กู้ชูหน่วนจัดการฟืนในมือและก่อกองไฟกองหนึ่ง

“ท่านพักที่นี่ครู่หนึ่งข้าจะออกไปสักครู่”

กล่าวจบก็ไม่สนใจว่าเหวินเส่าอี๋จะได้ยินคำพูดของนางหรือไม่กู้ชูหน่วนก็จากไปเลย ทิ้งเหวินเส่าอี๋ให้ผิงไฟอยู่บนพื้นหิมะเพียงลำพัง

คิ้วดำสนิทดังภูเขาอันไกลโพ้นขมวดเล็กน้อยโดยที่ไม่เข้าใจว่ากู้ชูหน่วนทำอันใดกันแน่

นางร้อนร้นที่จะได้ไข่มุกมังกรลูกที่หกมา เมื่อมาถึงทางเข้าขั้วโลกเหนือก็ไม่ใช่ว่าควรเข้าไปตรวจดูก่อนหรอกหรือ?

นางทิ้งเขาไว้ที่นี่ก็ไม่กลัวว่าเขาจะหนีไปหรือ?

ก็ใช่......

ที่นี่เป็นจุดชมหิมะที่งดงามสมคำร่ำลือนอกจากหิมะแล้วก็เป็นน้ำแข็ง เขาจะหนีไปที่ใดได้?

กู้ชูหน่วนจากไปเป็นเวลานานก็กลับมา

ขณะที่กลับมาหนาวเย็นจนริมฝีปากซีดเซียวและร่างกายก็เต็มไปด้วยหิมะน้ำแข็ง

ดูในมือนางถือกระต่ายหิมะสองสามตัวจากนั้นก็จัดการกับอวัยวะภายในอย่างชำนาญ และในที่สุดก็ย่างบนกองไฟ

ที่ด้านล่างของภูเขาต้องการจะหาของป่าเล็กน้อยก็อาจจะสามารถหาได้อยู่บ้าง

แต่บนยอดของภูเขาน้ำแข็งนี้โดยพื้นฐานแล้วไม่มีสิ่งมีชีวิตใดๆอยู่

นางล่ากระต่ายป่าหลายตัวนี้น่าจะใช้พละกำลังไปไม่น้อยสินะ

กลิ่นหอมของกระต่ายย่างพุ่งเข้าจมูกพร้อมกับเสียงซู่ซ่าในกองไฟ

ท้องของเหวินเส่าอี๋ร้องเสียงดังขึ้นมา

หิวมาเป็นเวลาสี่วันแล้ว เขาอยากกินอาหารมากกว่าผู้ใด

แต่ศักดิ์ศรีของเขาบอกกับเขาว่า เขาจะไม่เปิดปากอ่อนน้อมต่อกู้ชูหน่วน

กู้ชูหน่วนย่างของป่าในเวลานี้ก็เพียงเพื่อต้องการทรมานเขา

“อืม......หอม ดมจนอยากกินเสียแล้ว กระต่ายหิมะของขั้วโลกเหนือไม่เหมือนกับกระต่ายหิมะในที่ราบตอนกลางของเรา”

เหวินเส่าอี๋ไม่ตอบ

“อา เสียงอะไรที่ร้องอยู่ตลอดนะ ดูเหมือนว่าจะเป็นท้องของท่านนะ”

"อยากกินไหม?"

เหวินเส่าอี๋เบือนหน้าออก

“ไม่อยากกินหรือ หากท่านไม่อยากกินสักครู่เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ตื่นขึ้นมาสองตัวนี้ยังไม่เพียงพอที่จะอุดฟันมันได้เลย”

เหวินเส่าอี๋มองไปยังข้อมือของนางด้วยความสงสัย

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ตะกละอยู่ตลอด เป็นไปไม่ได้ที่ได้กลิ่นของเนื้อแล้วจะไม่ตื่นขึ้น

ตอนนี้เหตุใดถึงยังนอนหลับสนิทอยู่ได้?

เป็นไปได้หรือไม่ว่ากู้ชูหน่วนทำบางสิ่งบางอย่างกับมัน

แม้ว่าจะไม่รู้ว่าจุดประสงค์ของกู้ชูหน่วนคืออะไร แต่เหวินเส่าอี๋ก็ประจักษ์เรื่องหนึ่งซึ่งก็คือเป็นไปไม่ได้ที่กู้ชูหน่วนจะมอบกระต่ายย่างให้เขากิน

นางเพียงแค่หยามเขา

สิ่งที่เหวินเส่าอี๋ไม่เคยคาดคิดก็คือกู่ชูหน่วนส่งกระต่ายย่างตัวหนึ่งมายังตรงหน้าเขา

กล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงสงบว่า “ไม่ได้กินมาหลายวันหลายคืนแล้วรีบกินซะเถอะจะได้ไม่อดตายในภูเขาหิมะนี้ ไม่มีผู้ใดช่วยเก็บศพท่านได้”

"เรื่องนี้กล่าวแล้วซับซ้อนนัก"

“งั้นก็เล่าเรื่องให้กระชับ”

“เผ่าเพลิงฟ้าแต่ก่อนเป็นรัฐเฉิน เผ่าหยกเป็นรัฐอวี้ ทั้งสองรัฐเป็นพันธมิตรกันเกี่ยวดองกัน พวกเขาหมั้นหมายทารกไว้ตั้งแต่เด็ก แต่จักรพรรดิแห่งรัฐอวี้มากด้วยเล่ห์เหลี่ยมอุบายเข้าหาองค์หญิงของรัฐเฉินของพวกเราเพียงเพื่อต้องการได้ดินแดนของรัฐเฉิน เขาวางหลุมพรางเอาไว้มากมาย ไม่เพียงแต่แย่งชิงรัฐเฉินไปแล้วยังเจ้าชู้หลายใจอีกด้วย ทำลายหน้าตาขององค์หญิงรัฐเฉินตัดเอ็นร้อยหวายของนางออกและท้ายที่สุดก็ทิ้งลงไปในหน้าผาลึก"

“ที่โชคดีคือองค์หญิงได้ผจญภัยที่ก้นหน้าผาไม่เพียงแต่ไม่สิ้นพระชนม์และยังได้เรียนรู้ทักษะมากมาย หลังจากองค์หญิงออกมาถึงได้รู้ว่าพ่อแม่พี่น้องของตนเองถูกรัฐอวี้สังหารหมดไม่เหลือญาติมิตรแม้แต่คนเดียว ภายใต้ความกราดกริ้วองค์หญิงได้นำทหารที่เหลืออยู่ของรัฐเฉินและใช้ตนเองเป็นเครื่องสังเวยเพื่อสาปแช่งคำสาปโลหิตอันชั่วร้ายที่สุดทั่วทั้งใต้หล้าต่อเผ่าหยก"

กู้ชูหน่วนหัวเราะเยาะซ้ำแล้วซ้ำเล่า "กล่าวดังกับว่าองค์หญิงแห่งรัฐเฉินยิ่งใหญ่สักเพียงใด จักรพรรดิและจักรพรรดินีแห่งรัฐเฉินและพระญาติของราชวงศ์มิใช่องค์หญิงที่ทรงสังหารด้วยพระองค์เองหรอกหรือ?"

เหวินเส่าอี๋ขมวดคิ้ว

“หากพระองค์ใช้ตนเองสังเวยเช่นนั้นหลังจากนั้นพระองค์ทรงรอดมาได้อย่างไร? เผ่าเพลิงฟ้าของพวกท่านจะเป็นมาได้อย่างไร?”

“เป็นหน่วยขององค์หญิงที่มาถึงทันเวลาและได้ช่วยชีวิตองค์หญิงเอาไว้ และนำสายเลือดเดียวที่เหลืออยู่จากไปและตั้งแต่นั้นมาก็อาศัยอยู่อย่างสันโดษ”

“ท่านเชื่อหรือไม่?”

“เหตุใดข้าจะไม่เชื่อหล่ะ? หากไม่ใช่เพราะความไร้เมตตาปราณีของจักรพรรดิแห่งรัฐอวี้แล้วรัฐเฉินของเราเหตุใดถึงได้เดินบนเส้นทางที่ไม่มีวันหวนกลับ”

“องค์หญิงไร้เดียงสา มีชีวิตชีวา และมีชีวิตความเป็นอยู่ดีงามพระองค์จะรู้จักคำสาปโลหิตอันโหดเหี้ยมเช่นนั้นได้หรือ? ตามที่ท่านกล่าวในเวลานั้นในรัฐเฉินเหลือทหารผู้น่าสงสารไม่มากนัก เพียงแค่การสังเวยโลหิตเพียงเล็กน้อยก็สามารถทำให้ราษฎรลูกหลานรัฐอวี้ทั้งหมดแม้แต่สัตว์ทั้งหลายล้วนถูกคำสาปโลหิตไปด้วย?”

เหวินเส่าอี๋กล่าวอย่างเคร่งขรึม "เจ้าต้องการจะกล่าวสิ่งใด?"

“ถึงแม้ว่าองค์หญิงแห่งรัฐเฉินเพียงแค่ให้ลูกน้องของตนสละชีวิตเพื่อสังเวยและสาปแช่งคำสาปโลหิตเอาไว้ แล้วราษฎรของรัฐเฉินหล่ะ หรือว่าทั้งหมดถูกรัฐอวี้สังหารไปแล้ว? สุดท้ายแล้วพวกเขาไปที่ใดกันหมดเสียหล่ะ?”

“ราษฎรของรัฐเฉินเดิมทีก็ถูกเผ่าหยกเข่นฆ่าสังหารไปหมดแล้ว”

หลังจากที่เหวินเส่าอี๋กล่าวจบ ในใจของเขาก็อดที่จะสั่นสะท้านไม่ได้

เพียงแค่ใช้โลหิตจำนวนน้อยสังเวยไม่สามารถทำการสาปแช่งคำสาปโลหิตอันโหดร้ายเช่นนั้นได้

เป็นไปได้หรือไม่ว่า......

ไม่......

นี่เป็นไปไม่ได้......

บรรพบุรุษของพวกเขาไม่ได้โหดเหี้ยมเช่นนั้น