กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 641

เยี่ยจิ่งหานกล่าวในเวลาที่เหมาะสม "ชิงเฟิง ประกาศออกไป ผู้อาวุโสหกของเผ่าหยกดื่มสุราจนทำให้เกิดเรื่องวุ่นวาย และถูกกู้ชูหน่วนพบเข้า ผู้อาวุโสหกกลัวว่าเผ่าหยกจะตำหนิเขา จึงบีบบังคับให้กู้ชูหน่วนสละตำแหน่งหัวหน้าเผ่า"

กู้ชูหน่วนเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย "ใช่ ผู้อาวุโสหกดื่มสุราแล้วแกล้งบ้า อันที่จริงเขาอยากจะได้ตำแหน่งหัวหน้าเผ่ามาตั้งนานแล้ว และยังวางแผนที่จะฆ่าข้า เคราะห์ดีที่ข้าไม่ได้ถูกเขาฆ่าตาย"

กู้ชูหน่วนและเยี่ยจิ่งหานยิ่งพูดก็ยิ่งเลยเถิด อีกทั้งยังส่งคนไปกระจายข่าวลือทั่วทั้งใต้หล้า และกู้ชูหน่วนก็เตรียมที่จะเดินทางไปเผ่าหยก

ผู้อาวุโสหกเสแสร้งต่อไปไม่ไหวแล้ว เขาเรอออกมาเป็นกลิ่นสุรา จากนั้นก็กลอกตาและกล่าวว่า "ข้าดื่มมากเกินไปจริง ๆ แต่ข้าก็ยังมีสติดีอยู่"

"แม่ของข้าเป็นใคร ใช่พระสนมอวี้หรือไม่？"

ผู้อาวุโสหกพยายามบ่ายเบี่ยง "คือว่า.....จู่ ๆ ข้าก็นึกขึ้นได้ว่ามีเรื่องที่ยังไม่ได้จัดการ ข้าขอกลับไปจัดการก่อนนะ”

"ปัง ๆ ๆ ......"

ประตูทั้งหมดถูกปิดลง คนของเยี่ยจิ่งหานถืออาวุธและเตรียมรอรับคำสั่ง

เห็นได้ชัดว่าท่าทีของผู้อาวุโสหกต้องการที่จะฝ่าออกไป พวกเขาจึงต้องจับตัวผู้อาวุโสหกไว้

"ไอ้หยา อาหน่วน ข้าจะรู้เหตุการณ์ในตอนนั้นได้อย่างไร เช่นนั้นเจ้าลองไปถามท่านผู้อาวุโสสูงเถอะ ท่านผู้อาวุโสสูงน่าจะรู้ดี"

"ที่นี่ไกลจากเผ่าหยกมาก ข้ารอไม่ไหวแล้ว ข้าขอสั่งท่านในฐานะหัวหน้าเผ่า บอกมาเดี๋ยวนี้"

"อาหน่วน"

"พูด......"

กู้ชูหน่วนจริงจังขึ้นมาในทันที สีหน้าของนางดูเคร่งขรึม และไม่ได้พูดเล่น

ผู้อาวุโสหกรู้ว่านางจริงจัง

หากเขาไม่บอก เขาอาจถูกไล่ออกจากเผ่าหยกจริง ๆ

"ข้าไม่รู้เรื่องนี้มากนัก"

"ท่านรู้แค่ไหนก็บอกมาแค่นั้น"

"เรื่องนี้จะว่าไปแล้วก็ยาว"

"ข้าเป็นบุตรสาวของพระสนมอวี้ใช่หรือไม่？"

"ใช่......"

ผู้อาวุโสหกเคาะหัวตัวเองอย่างหงุดหงิดใจ เขาไม่อยากพูดถึงเหตุการณ์ในตอนนั้นเลยจริง ๆ

การพูดถึงเรื่องที่ผ่านไปแล้วก็เหมือนการเอาเกลือมาทาแผล

สีหน้าของกู้ชูหน่วนซีดขาวและตัวสั่น

ในที่สุดสิ่งที่นางกลัวมากที่สุดก็เกิดขึ้น

สีหน้าของเยี่ยจิ่งหานย่ำแย่ยิ่งกว่ากู้ชูหน่วน

เขาไม่เชื่อ ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่มีทางเชื่อ

"หากนางเป็นบุตรสาวของพระสนมอวี้ ทำไมนางถึงได้เป็นหัวหน้าเผ่าหยก？เผ่าหยกเกลียดพระสนมอวี้มากไม่ใช่หรือ？" เยี่ยจิ่งหานกล่าว

"ใช่......แต่อวี้เอ๋อร์ก็เป็นธิดาศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าหยกด้วย แม้ว่านางจะฝ่าฝืนกฎของเผ่า แต่นางก็ยังเป็นคนของเผ่าหยก"

"เป็นไปไม่ได้ ท่านแม่ของข้าจะเป็นพระสนมอวี้ได้อย่างไร พระสนมผู้สง่างามจะแต่งงานกับอัครเสนาบดีเล็ก ๆ คนหนึ่งได้อย่างไร"

กู้ชูหน่วนพึมพำกับตัวเอง แววตาของนางดูสิ้นหวัง และคว้าฟางเส้นสุดท้ายไว้

นางมีสถานะมากมายเช่นนั้น บางทีสถานะของท่านแม่นางอาจจะไม่ใช่เรื่องจริงก็ได้？

"ในตอนนั้นอวี้เอ๋อร์ฝ่าฝืนกฎของเผ่า และตกลงปลงใจกับจักรพรรดิของรัฐเยี่ย อีกอย่าง......ก็มีเจ้า หรือแม้กระทั่งยอมมอบไข่มุกมังกรที่หาได้ยากให้กับเขา แล้วเขามอบให้ใครก็ยังเป็นความลับมาตลอดหลายปี เผ่าหยกเค้นถามนาง แต่นางก็ยังไม่ยอมมอบไข่มุกมังกรออกมา และไม่ยอมไปจากจักรพรรดิเยี่ย เจ้าว่าคนในเผ่าหยกจะให้อภัยนางได้อย่างไร

"อวี้เอ๋อร์อวดดีและทำให้ผู้คนไม่น้อยต้องขุ่นเคือง เมื่อไม่มีเผ่าหยกคอยคุ้มครอง คนของเผ่าเพลิงฟ้าก็ตามฆ่านางไปทุกหนทุกแห่ง ประกอบการคุกคามของเผ่าหยก นางจึงต้องแกล้งตาย เพื่อที่จะปกป้องเจ้าและชีวิตของตนเอง จากนั้นก็แฝงตัวเข้าไปอยู่ในจวนอัครเสนาบดี"

"ในเมื่อเผ่าหยกเกลียดพระสนมอวี้มาก แล้วทำไมพวกเขาถึงยอมให้ข้าเป็นหัวหน้าเผ่า？"

จึงไม่มีโอกาสสำหรับคนอื่น ๆ อีกอย่างหัวหน้าเผ่าก็เป็นผู้หญิงมาโดยตลอด แน่นอนว่า......สิ่งที่สำคัญที่สุดคือท่านแม่ของเจ้า

กู้ชูหน่วนยิ้มเยาะ "ดังนั้นข้าจึงกลายเป็นหัวหน้าเผ่า เพียงเพราะความสัมพันธ์ทางสายเลือด？ขอเพียงเป็นบุตรสาวที่เกิดจากพระสนมอวี้ ไม่ว่าจะเป็นใครก็สามารถเป็นหัวหน้าเผ่าได้งั้นหรือ？โดยไม่สนใจว่าจะเป็นคนชั่วช้าสามานย์อย่างไร？"

"นี่......ตามกฎของเผ่าหยกแล้ว เป็นเช่นนั้นจริง ๆ และไม่มีการเปลี่ยนแปลงมานับพันปี"

ผู้อาวุโสหกยิ่งพูดก็ยิ่งเสียงเบาลง และความมั่นใจของเขาก็น้อยลงเรื่อย ๆ ดูเหมือนว่าเขาจะรู้สึกติดค้างกู้ชูหน่วนอย่างมาก

และเงยหน้าขึ้นในทันที เขาเริ่มสร่างเมาและได้สติบ้างแล้ว "อาหน่วน แม้ว่าตามกฎแล้วเจ้าจะเป็นหัวหน้าเผ่า

กู้ชูหน่วนเดินโซเซออกไปจากห้อง และไม่ได้ยินสิ่งที่ผู้อาวุโสหกพูดอยู่ข้างหลัง

ตั้งแต่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเผ่าหยก นางก็ไม่เคยได้หลับสนิทแม้แต่วันเดียว และไม่มีสักวันที่นางไม่คิดที่จะแก้คำสาปโลหิตให้เผ่าหยกโดยเร็วที่สุด

นอกจากอดไม่ได้ที่จะสงสารแล้ว ยังเป็นเพราะนางเป็นหัวหน้าเผ่าหยกด้วย ดังนั้นนางจึงต้องรับผิดชอบต่อภาระหน้าที่

แต่ในตอนนี้ผู้อาวุโสหกบอกว่านางได้รับเลือกให้เป็นหัวหน้าเผ่าตั้งแต่อยู่ในครรภ์มารดาแล้ว

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือไม่ง่ายเลยที่นางจะมีผู้ชายสักคนที่นางชอบ แต่กลับพี่ชายแท้ ๆ ของนาง ช่างน่าขันยิ่งนัก

เยี่ยจิ่งหานนั่งอยู่บนเก้าอี้ ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยลมหายใจของคนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน และใบหน้าที่อึมครึมของเขาก็ซีดขาวจนน่ากลัว

แววตาของเขาเศร้าหมองและกำมือไว้แน่น ราวกับว่าเขาเก็บบางอย่างไว้ในใจและไม่ยอมพูดออกมา

ตอนที่ 640 852-853

บทที่ 642