กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 641

เยี่ยจิ่งหานกล่าวในเวลาที่เหมาะสม "ชิงเฟิง ประกาศออกไป ผู้อาวุโสหกของเผ่าหยกดื่มสุราจนทำให้เกิดเรื่องวุ่นวาย และถูกกู้ชูหน่วนพบเข้า ผู้อาวุโสหกกลัวว่าเผ่าหยกจะตำหนิเขา จึงบีบบังคับให้กู้ชูหน่วนสละตำแหน่งหัวหน้าเผ่า"

กู้ชูหน่วนเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย "ใช่ ผู้อาวุโสหกดื่มสุราแล้วแกล้งบ้า อันที่จริงเขาอยากจะได้ตำแหน่งหัวหน้าเผ่ามาตั้งนานแล้ว และยังวางแผนที่จะฆ่าข้า เคราะห์ดีที่ข้าไม่ได้ถูกเขาฆ่าตาย"

กู้ชูหน่วนและเยี่ยจิ่งหานยิ่งพูดก็ยิ่งเลยเถิด อีกทั้งยังส่งคนไปกระจายข่าวลือทั่วทั้งใต้หล้า และกู้ชูหน่วนก็เตรียมที่จะเดินทางไปเผ่าหยก

ผู้อาวุโสหกเสแสร้งต่อไปไม่ไหวแล้ว เขาเรอออกมาเป็นกลิ่นสุรา จากนั้นก็กลอกตาและกล่าวว่า "ข้าดื่มมากเกินไปจริง ๆ แต่ข้าก็ยังมีสติดีอยู่"

"แม่ของข้าเป็นใคร ใช่พระสนมอวี้หรือไม่？"

ผู้อาวุโสหกพยายามบ่ายเบี่ยง "คือว่า.....จู่ ๆ ข้าก็นึกขึ้นได้ว่ามีเรื่องที่ยังไม่ได้จัดการ ข้าขอกลับไปจัดการก่อนนะ”

"ปัง ๆ ๆ ......"

ประตูทั้งหมดถูกปิดลง คนของเยี่ยจิ่งหานถืออาวุธและเตรียมรอรับคำสั่ง

เห็นได้ชัดว่าท่าทีของผู้อาวุโสหกต้องการที่จะฝ่าออกไป พวกเขาจึงต้องจับตัวผู้อาวุโสหกไว้

"ไอ้หยา อาหน่วน ข้าจะรู้เหตุการณ์ในตอนนั้นได้อย่างไร เช่นนั้นเจ้าลองไปถามท่านผู้อาวุโสสูงเถอะ ท่านผู้อาวุโสสูงน่าจะรู้ดี"

"ที่นี่ไกลจากเผ่าหยกมาก ข้ารอไม่ไหวแล้ว ข้าขอสั่งท่านในฐานะหัวหน้าเผ่า บอกมาเดี๋ยวนี้"

"อาหน่วน"

"พูด......"

กู้ชูหน่วนจริงจังขึ้นมาในทันที สีหน้าของนางดูเคร่งขรึม และไม่ได้พูดเล่น

ผู้อาวุโสหกรู้ว่านางจริงจัง

หากเขาไม่บอก เขาอาจถูกไล่ออกจากเผ่าหยกจริง ๆ

"ข้าไม่รู้เรื่องนี้มากนัก"

"ท่านรู้แค่ไหนก็บอกมาแค่นั้น"

"เรื่องนี้จะว่าไปแล้วก็ยาว"

"ข้าเป็นบุตรสาวของพระสนมอวี้ใช่หรือไม่？"

"ใช่......"

ผู้อาวุโสหกเคาะหัวตัวเองอย่างหงุดหงิดใจ เขาไม่อยากพูดถึงเหตุการณ์ในตอนนั้นเลยจริง ๆ

การพูดถึงเรื่องที่ผ่านไปแล้วก็เหมือนการเอาเกลือมาทาแผล

สีหน้าของกู้ชูหน่วนซีดขาวและตัวสั่น

ในที่สุดสิ่งที่นางกลัวมากที่สุดก็เกิดขึ้น

สีหน้าของเยี่ยจิ่งหานย่ำแย่ยิ่งกว่ากู้ชูหน่วน

เขาไม่เชื่อ ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่มีทางเชื่อ

"หากนางเป็นบุตรสาวของพระสนมอวี้ ทำไมนางถึงได้เป็นหัวหน้าเผ่าหยก？เผ่าหยกเกลียดพระสนมอวี้มากไม่ใช่หรือ？" เยี่ยจิ่งหานกล่าว

"ใช่......แต่อวี้เอ๋อร์ก็เป็นธิดาศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าหยกด้วย แม้ว่านางจะฝ่าฝืนกฎของเผ่า แต่นางก็ยังเป็นคนของเผ่าหยก"

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือไม่ง่ายเลยที่นางจะมีผู้ชายสักคนที่นางชอบ แต่กลับพี่ชายแท้ ๆ ของนาง ช่างน่าขันยิ่งนัก

เยี่ยจิ่งหานนั่งอยู่บนเก้าอี้ ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยลมหายใจของคนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน และใบหน้าที่อึมครึมของเขาก็ซีดขาวจนน่ากลัว

แววตาของเขาเศร้าหมองและกำมือไว้แน่น ราวกับว่าเขาเก็บบางอย่างไว้ในใจและไม่ยอมพูดออกมา

ทันใดนั้นเขาก็เห็นแผ่นหลังที่อ้างว้างของกู้ชูหน่วน เขากำลังจะยื่นมือไปช่วยพยุงร่างที่สะดุดของนาง แต่มือที่ยื่นออกไปก็หยุดชะงักอยู่กลางอากาศ และความเจ็บปวดใจก็ปรากฏขึ้นมาในแววตาของเขา

"พระสนมอวี้ตายได้อย่างไร"

เสียงแหบแห้งล่องลอยไป ราวกับว่าเป็นค่ำคืนวังเวง

ผู้อาวุโสหกตกตะลึงไปชั่วขณะหนึ่ง และรีบตอบอย่างรวดเร็ว "ในตอนนั้นนางได้รับบาดเจ็บสาหัสจากค่ายกลสิบแปดขุมนรก แม้ว่านางจะโชคดีที่รอดชีวิตมาได้ ก็ยังตาย แต่......ก็ยังต้องตาย แต่ก่อนที่นางจะตาย นางได้มอบเจ้าให้กับพวกเรา และบอกทุกอย่างที่เกี่ยวกับเจ้า"

หลังจากที่ผู้อาวุโสหกพูดจบ ร่างของกู้ชูหน่วนที่อยู่ตรงหน้าก็หายไป

ผู้อาวุโสหกกระทืบเท้าของตนเองและรีบตามออกไป นัยน์ตาที่เป็นกังวลมีเพียงแผ่นหลังของที่อ้างว้างของกู้ชูหน่วน

"อาหน่วน เจ้าฟังข้าอธิบายก่อน คนของตระกูลหยกไม่เคยเกลียดเจ้าเลย และไม่เคยเกลียดเจ้าเพราะเสด็จแม่ของเจ้าทรยศเผ่าหยก อาหน่วน เจ้ารอข้าด้วย......"

เยี่ยจิ่งหานกระอักเลือด ดูเหมือนว่าร่างกายของเขาจะไร้เรี่ยวแรง และเหนื่อยล้าเหมือนชายชราอายุเจ็ดสิบกว่า

"นายท่าน ท่านต้องการจะ...... ผู้น้อยจะไปตามหมอมาเดี๋ยวนี้"

เยี่ยจิ่งหานโบกมืออย่างอ่อนแรง และบอกใบ้พวกเขาว่าใครก็ห้ามออกไป และขังตัวเองอยู่ในห้องคนเดียว ไม่ว่าใครเรียกก็ไม่ตอบสนอง

ชิงเฟิงและเจี้ยงเสวี่ยจึงรีบออกไป และทำได้เพียงแค่เฝ้าอยู่ที่หน้าประตู เพราะกลัวว่าผู้เป็นนายจะคิดไม่ตก