กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 642

กู้ชูหน่วนเดินอย่างไร้จุดหมาย นางเดินไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งเดินไปถึงจวนแม่ทัพ

จวนแม่ทัพกำลังจัดงานศพ มีธงขาวและผ้าขาวห้อยอยู่ทั่วทุกที และเขียนคำว่าเตี้ยน (ไว้อาลัย) ไว้ตรงกลาง

เนื่องจากท่านแม่ทัพใหญ่มีคุณธรรมสูงส่ง ไม่ว่าจะในราชสำนัก ในค่ายทหาร หรือในใจประชาชน ล้วนแต่มีฐานะที่หยั่งรากลึก จึงมีคนมาแสดงความเสียใจจำนวนมาก

กู้ชูหน่วนเงยหน้าขึ้น นัยน์ตาของนางมีความเจ็บปวดใจปรากฏขึ้นมาแวบหนึ่ง ในขณะที่นางกำลังลังเลว่าจะเข้าไปดีหรือไม่ ทันใดนั้นอาจารย์ซั่งกวนก็ปรากฏตัวขึ้นและยืนอยู่ข้าง ๆ นาง

เสียงของเขาเนิบช้าราวกับสายลมในฤดูใบไม้ผลิ "วันนี้เป็นวันเคลื่อนย้ายศพของท่านแม่ทัพใหญ่ หากเจ้าอยากจะไปส่งเขาจริง ๆ ก็เข้าไปข้างในแล้วจุดธูปไหว้"

กู้ชูหน่วนเอียงหน้า อาจารย์ซั่งกวนเหมือนเทพเซียนที่จุติลงมา สง่างามไร้ที่ติ

เขาแต่งกายด้วยชุดสีขาวราวหิมะ บริสุทธิ์ผุดผ่องและสูงส่งราวกับเทพเซียนบนสวรรค์ชั้นฟ้า ทำให้ผู้คนไม่กล้าดูหมิ่น ไม่กล้าอาจเอื้อม และทำได้เพียงแค่แหงนมอง

ไม่ได้พบกับเขามาสักระยะหนึ่งแล้ว ยังคงมีรอยยิ้มเล็กน้อยอยู่ที่มุมปากของอาจารย์ซั่งกวน แต่ไม่รู้ทำไมนางถึงรู้สึกว่าใบหน้าของอาจารย์ซั่งกวนซีดขาวเล็กน้อย และไม่รู้ว่าใช่เป็นเพราะโศกเศร้ากับการตายของแม่ทัพใหญ่เซี่ยวหรือไม่

"ตระกูลเซี่ยวคงจะไม่ต้อนรับข้า" กู้ชูหน่วนพูดเบา ๆ

"เจ้าไปส่งแม่ทัพใหญ่เซี่ยว ไม่ใช่คนในตระกูลเซี่ยว ขอเพียงแม่ทัพใหญ่เซี่ยวต้องการให้เจ้าไปส่งเขาก็พอแล้ว"

กู้ชูหน่วนยังไม่ทันได้พูด อาจารย์ซั่งกวนก็ก้าวเข้าไปข้างในแล้ว

กู้ชูหน่วนถอนหายใจอยู่ครู่หนึ่ง และเดินตามเข้าไปในจวนแม่ทัพ

ทั้งสองเดินตามกันเข้าไป

กู้ชูหน่วนอยู่ไม่ไกลกับอาจารย์ซั่งกวน นางจึงรู้สึกได้ถึงเย็นชาอย่างบอกไม่ถูก

ความเย็นชาอย่างบอกไม่ถูกที่อาจารย์ซ่างกวนมีต่อนาง

ดูเหมือน......

นางทำให้เขาขุ่นเคืองตรงไหน

หรือว่าทอดทิ้งเขา

กู้ชูหน่วนส่ายหัว ทอดทิ้งอะไรกัน

นางกับอาจารย์ซั่งกวนไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกัน คำว่าทอดทิ้งมาจากไหน

ทันทีที่ก้าวเข้ามา ผู้คนในจวนแม่ทัพต่างก็เกลียดชังนาง ถือว่านางเป็นศัตรู และแทบอยากจะโยนนางออกไป

หนึ่งในคนที่แต่งกายเป็นทหารตะโกนว่า "พระชายาหาน ท่านมาทำอะไรที่นี่ จวนแม่ทัพของพวกเราไม่ต้อนรับท่าน"

"ใช่ ออกไป"

"สังหารอย่างโหดเหี้ยม แล้วยังกล้ามาไว้อาลัยท่านแม่ทัพใหญ่อีก นายน้อยใหญ่ ได้โปรดให้ข้าได้ล้างแค้นแทนท่านแม่ทัพใหญ่ด้วย"

"ข้าด้วย แม่ทัพใหญ่ปฏิบัติต่อข้าเป็นอย่างดี เขาถูกฆ่าอย่างไร้ความผิด ข้าต้องล้างแค้นแทนเขาด้วยมือของข้าเอง"

เมื่อคนหนึ่งเริ่ม คนอื่น ๆ ก็โกรธจัด และพากันกำหมัดแน่น

สี่พี่น้องตระกูลเซี่ยว แยกกันคุกเข่าอยู่ทั้งสองฝั่ง รวมทั้งสามีของเซี่ยวหว่านเอ๋อร์ด้วย

เซี่ยวอวี่เซวียนก้มหน้าลง และเผากระดาษเงินกระดาษทองให้ท่านแม่ทัพใหญ่อย่างเงียบ ๆ ราวกับว่าไม่ได้ยินการพูดคุยระหว่างพวกเขา

เซี่ยวอวี่โหลวขมวดคิ้วและกล่าวว่า "ทุกคนระงับสติอารมณ์ลงก่อน ในเวลานี้ยังไม่รู้ว่าใครเป็นคนร้ายที่ฆ่าท่านพ่อ โปรดอย่าให้ร้ายพระชายาหาน"

"คุณชายรอง ท่านใจดีเกินไปแล้ว ด้วยหลักฐานมากมายที่อยู่ตรงหน้า นอกจากนางแล้ว ใครจะเป็นคนร้ายได้อีก？"