กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 643

"คุณหนูสามมีอุปนิสัยชอบใช้อำนาจเกะกะระราน หยิ่งผยองอวดดี และไร้น้ำใจไร้คุณธรรม มีเพียงไม่กี่จวนในเมืองหลวงที่ไม่เกลียดชังคุณหนูสาม และมีคนไม่กี่คนที่ให้เกียรติคุณหนูสาม หรือว่าหากในเมืองหลวงมีคนเสียชีวิต ล้วนแต่เป็นคุณหนูสามที่ฆ่า"

กู้ชูหน่วนชำเลืองมองอาจารย์ซั่งกวน

นี่เป็นคำชมหรือคำติเตียน？

ทำไมนางถึงรู้สึกว่าอาจารย์ซั่งกวนมีอคติกับนางมาก？

บอกว่านางหยิ่งผยองอวดดี นางยอมรับ

บอกว่านางมีอุปนิสัยชอบใช้อำนาจเกะกะระราน นางก็พอที่จะยอมรับได้

แต่บอกว่านางไร้น้ำใจไร้คุณธรรม？

คำนี้ไปเอามาจากไหน？

ราวกับว่านางเห็นเขาใกล้ตาย แต่ไม่ยอมช่วย

ผู้คนต่างสะอึกกับดำพูดของอาจารย์ซั่งกวนจนพูดไม่ออก

แม้ว่าคำพูดของอาจารย์ซั่งกวนจะอ่อนโยน แต่แต่ละประโยคก็สะเทือนราวกับลูกกระสุนปืนใหญ่ และทำให้พวกเขาพูดอะไรไม่ออก

หากพูดอีก พวกเขาก็คงจะกลายเป็นคนร้าย

แต่ก่อนรู้แค่ว่าอาจารย์ซั่งกวนเป็นผู้มีความรู้ความสามารถยอดเยี่ยม แต่ไม่รู้ว่าฝีปากของเขาก็ยอดเยี่ยมเช่นกัน

อาจารย์ซั่งกวนยิ้มอย่างสง่างาม "คุณชายใหญ่เซี่ยว จวนแม่ทัพมีชื่อเสียงมากในรัฐเยี่ย พวกท่านคงจะไม่ฝ่าฝืนกฎหมายบ้านเมืองของรัฐเยี่ยใช่หรือไม่？"

คำว่ากฎหมายบ้านเมือง ดูเหมือนจะเป็นการบีบคั้นเซี่ยวอวี่ชง

เซี่ยวอวี่ชงสะบัดแขนเสื้ออย่างโกรธเคือง และระงับความโกรธไว้ในใจ

กู้ชูหน่วนจึงได้จุดธูปกราบไหว้แม่ทัพใหญ่เซี่ยว

"ท่านแม่ทัพใหญ่ ท่านไม่ต้องกังวล ข้าจะไม่ยอมให้ท่านต้องตายเปล่า"

หลังจากที่พูดจบ กู้ชูหน่วนก็ปักธูป และเมื่อผ่านเซี่ยวอวี่เซวียน นางก็กล่าวเบา ๆ อย่างอ่อนโยนว่า "ขอแสดงความเสียใจด้วย"

เซี่ยวอวี่เซวียนไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้น เขายังคงเผากระดาษเงินกระดาษทองอย่างเงียบ ๆ

กู้ชูหน่วนถอนหายใจและเดินออกไปจากจวนแม่ทัพ

เหล่าทหารจำนวนไม่น้อยในจวนแม่ทัพ ทยอยกันเดินตามออกไปด้วยแววตาที่ดุดัน

เซี่ยวอวี่เซวียนรีบโยนกระดาษเงินกระดาษทอง และกล่าวอย่างโกรธเคือง "ไม่ว่าใครก็ห้ามทำร้ายแม่สาวอัปลักษณ์ หากใครกล้าเอาชีวิตนาง ก็เท่ากับว่าเป็นศัตรูกับข้าเซี่ยวอวี่เซวียน"

"คุณชายสาม......"

"นี่เป็นคำสั่ง ใครต้องการจะฆ่านาง ก็ต้องข้ามศพของข้าไปก่อน"

กู้ชูหน่วนที่เดินออกไปถึงหน้าประตูจวนแล้ว ก็ได้ยินสิ่งที่เซี่ยวอวี่เซวียนกล่าวเช่นกัน ใบหน้าของนางเผยให้เห็นความกลัดกลุ้มใจ และรอยยิ้มที่ซาบซึ้งใจ

ดูเหมือนความหนักอึ้งในใจของนางจะเบาลงเล็กน้อย

อาจารย์ซั่งกวนฝืนยิ้มกล่าวว่า "คุณหนูสามช่างโชคดียิ่งนัก"

กู้ชูหน่วนขมวดคิ้ว "อาจารย์ ท่านดูแลแค่การศึกษาก็เพียงพอแล้ว จะต้องดูแลเรื่องการใช้ชีวิตด้วยหรือ？"

"ในฐานะอาจารย์ นอกจากการศึกษาแล้ว ย่อมต้องดูแลเรื่องคุณธรรมด้วย"

"คุณธรรม？เหอะ.......ข้ามีปัญหาเรื่องคุณธรรมหรือ？"

"แล้วคุณหนูสามคิดอย่างไร？" นางทอดทิ้งผู้มีบุญคุณของนางไว้ขั้วโลกเหนือ และปล่อยเขาไปตามยถากรรม นี่เรียกว่ามีคุณธรรมหรือ？

หากไม่ใช่เพราะเขาโชคดี เขาคงจะตายอย่างอนาถอยู่ที่ขั้วโลกเหนือตั้งนานแล้ว คงไม่รอดกลับมาเช่นนี้ และเขาก็ยังได้รับบาดเจ็บสาหัส จนกระทั่งตอนนี้ก็ยังไม่สามารถฟื้นฟูกำลังภายในของเขาได้

"หากท่านอาจารย์ซั่งกวนต้องการจะสอน ท่านก็ควรจะกลับไปที่สอนที่สำนักศึกษาวังหลวง วันนี้ข้าไม่มีเวลาจะสนใจท่าน"

กู้ชูหน่วนโบกมืออย่างหงุดหงิด

หลังจากที่รู้ว่าเยี่ยจิ่งหานเป็นพี่ชายแท้ ๆ ของตัวเอง นางก็เจ็บปวดใจ จะมีเวลาไปสนใจเขาได้อย่างไร

ทันใดนั้นมืออันเรียวยาวของนางก็ถูกคว้าไว้ อาจารย์ซั่งกวนที่ยิ้มอย่างอ่อนโยน และดึงนางให้ตามไป

"ท่านจะทำอะไร ปล่อย"