กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 644

กู้ชูหน่วนและฝูกวงทั้งสองคนตามติดอย่างลับๆอยู่ตลอดทาง

เนื่องจากวิชาตัวเบาของลั่วอิ่งร้ายกาจนักและก็ระมัดระวังตัวยิ่งนักพวกเขาจึงไม่กล้าเข้าใกล้เกินไปจึงตามไม่ทันอยู่หลายครั้ง แต่โชคดีที่กู้ชูหน่วนได้วางกลิ่นหอมอย่างหนึ่งบนตัวเขานั่นคือกลิ่นหอมชวนพิศวาส

กลิ่นหอมชนิดนี้ไม่มีสีไม่มีกลิ่น นอกจากนางแล้วไม่มีผู้ใดสามารถได้กลิ่นได้ จึงได้อาศัยกลิ่นหอมฝืนทนตามหาลั่วอิ่งจนพบ

ในยามค่ำคืนในป่าอันหนาวเย็นและเงียบสงบลั่วอิ่งคุกเข่าข้างหนึ่งลงตรงหน้าชายชุดดำสวมหน้ากากผู้หนึ่งด้วยท่าทางที่เคารพนอบน้อม ที่มุมปากบังเกิดคราบเลือดออกมาพร้อมกับลมหายใจอันยุ่งเหยิงในร่างกายราวกับว่าได้รับบาดเจ็บสาหัสจากชายชุดดำ

กู้ชูหน่วนซ่อนตัวอยู่ในเงาของต้นไม้ใหญ่พร้อมกลั้นหายใจมองดูชายชุดดำด้วยความระมัดระวัง

เนื่องจากหันหลังให้กับนางนางจึงมองเห็นหน้าตาของเขาไม่ชัดเจน แต่ว่าดูจากผมอันหงอกนั้นชายผู้นี้อย่างน้อยก็มีอายุมากกว่าห้าสิบปี

ท่ามกลางความลับๆล่อๆนางได้ยินการสนทนาของพวกเขา

“ข้าน้อยไร้ความสามารถขอนายท่านโปรดลงโทษด้วย”

"พรวด......"

ชายชราชุดดำพลิกฝ่ามือซัดเข้าไปอีกหนึ่งฝ่ามือ ร่างของลั่วอิ่งราวกับใบไม้ที่ร่วงหล่นในสายลมซึ่งหล่นลงมาอย่างไร้ซึ่งเรี่ยวแรง

ฝ่ามือนี้มีพลังยิ่งนักทำให้อากาศโดยรอบบังเกิดกลิ่นไอแห่งการสังหารขึ้น

กู้ชูหน่วนอยู่ห่างไกลยังสัมผัสถึงภัยคุกคามแห่งความตายได้

นางกล้ารับประกันว่าพละกำลังของชายชราผู้นี้อย่างน้อยก็ถึงระดับหก

ยอดฝีมือระดับหกทั่วทั้งใต้หล้าพบเห็นได้น้อยนัก

เมื่อมองไปยังลั่วอิ่งอีกก็กระอักเลือดออกมาจากปากอีกครั้งพร้อมกับใบหน้าซีดเซียวลงในทันที เขาพยายามฝืนคุกเข่าอีกครั้งและพยายามไม่ให้ร่างกายที่เสียหายของเขาล้มลงไป

ลั่วอิ่งก้มศีรษะลงและคุกเข่าราวกับว่ายอมรับในโชคชะตาเสมือนว่าคนตรงหน้าเป็นพระเจ้า โดยที่เขาทำได้เพียงรอการลงโทษจากพระเจ้าอย่างนอบน้อม

ฝูกวงดึงแขนเสื้อของกู้ชูหน่วนเพื่อส่งสัญญาณว่าจะต้องจากไปหรือเปล่า

ยอดฝีมือดังกล่าวนี้ พวกเขารวมกันทั่งหมดก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ และ......

และง่ายที่จะสังเกตเห็นตัวตนได้

กู้ชูหน่วนส่ายศีรษะ ไม่ง่ายเลยที่จะตามมาได้แล้วจะปล่อยไปได้อย่างไร ตัวตนของลั่งอิ่งนั้นนางจะต้องค้นหาให้ประจักษ์ชัดให้ได้

“เจ้าล้มเหลวมาหลายครั้งแล้ว”

คำพูดประโยคหนึ่งของชายชราชุดดำนั้นเทียบเท่ากับลงโทษประหารชีวิตลั่วอิ่ง

ลั่วอิ่งก้มศีรษะลงโดยไร้เรี่ยวแรงโต้เถียง

“จะเกิดอะไรขึ้นกับผู้ที่ทำภารกิจล้มเหลวเจ้าน่าจะรู้นะ”

“ทราบขอรับ พิษทั้งห้ากัดกร่อนเป็นเวลาสามร้อยหกสิบห้าวัน ร่างกายจะเปื่อยเน่าจากภายในสู่ภายนอกจนตาย”

“ในเมื่อรู้งั้นก็ไปรับโทษเองซะ”

"ตุ๊บ......"

ชายชราชุดดำขว้างขวดยาขวดหนึ่งลงบนพื้น ร่องรอยความเจ็บปวดแว๊บผ่านในดวงตาอันเยือกเย็นของลั่วอิ่ง เขาหยิบขวดขึ้นมาอย่างสั่นเทาและเทยาเม็ดหนึ่งในนั้นออกมาพร้อมกับยิ้มขมขื่นขึ้นตรงมุมปาก

และมองไปยังชายชราชุดดำใบหน้าเฉยเมยอีกครั้ง สุดท้ายก็ยกคอขึ้นกลืนมันลงไป

หลังจากกลืนยาเข้าไปได้ไม่นานลั่วอิ่งก็สั่นสะท้านไปทั้งตัวแม้กระทั่งชักกระตุกขึ้น ใบหน้าแสดงถึงความทุกข์ทรมานและร่างกายก็คดงอขึ้นมาอย่างควบคุมไม่อยู่

กู้ชูหน่วนขมวดคิ้ว

ลั่วอิ่งได้รับบาดเจ็บสาหัสมากเช่นนั้นในขั้วโลกเหนือก็ไม่ขมวดคิ้วเลยแม้แต่น้อย ตอนนี้กินยาเม็ดเล็กๆเม็ดหนึ่งเข้าไปก็ทนทุกข์ทรมานจนใบหน้าบิดเบี้ยวเช่นนี้ มือทั้งคู่กำดินบนพื้นเอาไว้แน่นจนนิ้วมือทั้งสิบนิ้วเกิดเลือดไหลออกมา และก็ไม่รู้ว่าเขาต้องทนทุกข์ทรมานต่อความเจ็บปวดอันใด

เหงื่อ......ไหลลงมาตามหน้าผากของลั่วอิ่งไม่หยุด เขากัดริมฝีปากแน่นไม่ยอมให้เสียงของความเจ็บปวดเล็ดลอดออกมา ขณะที่ถึงกับทนไม่ไหวคนทั้งคนก็กลิ้งอยู่บนพื้นเลยโดยตรงกระทั่งถึงกับคว้าเศษดินเป็นกำๆยัดเข้าไปในปากเพื่อพยายามควบคุมไม่ให้ตนเองส่งเสียงเล็ดลอดออกมาแม้เพียงเล็กน้อย