กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 642

กู้ชูหน่วนเดินอย่างไร้จุดหมาย นางเดินไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งเดินไปถึงจวนแม่ทัพ

จวนแม่ทัพกำลังจัดงานศพ มีธงขาวและผ้าขาวห้อยอยู่ทั่วทุกที และเขียนคำว่าเตี้ยน (ไว้อาลัย) ไว้ตรงกลาง

เนื่องจากท่านแม่ทัพใหญ่มีคุณธรรมสูงส่ง ไม่ว่าจะในราชสำนัก ในค่ายทหาร หรือในใจประชาชน ล้วนแต่มีฐานะที่หยั่งรากลึก จึงมีคนมาแสดงความเสียใจจำนวนมาก

กู้ชูหน่วนเงยหน้าขึ้น นัยน์ตาของนางมีความเจ็บปวดใจปรากฏขึ้นมาแวบหนึ่ง ในขณะที่นางกำลังลังเลว่าจะเข้าไปดีหรือไม่ ทันใดนั้นอาจารย์ซั่งกวนก็ปรากฏตัวขึ้นและยืนอยู่ข้าง ๆ นาง

เสียงของเขาเนิบช้าราวกับสายลมในฤดูใบไม้ผลิ "วันนี้เป็นวันเคลื่อนย้ายศพของท่านแม่ทัพใหญ่ หากเจ้าอยากจะไปส่งเขาจริง ๆ ก็เข้าไปข้างในแล้วจุดธูปไหว้"

กู้ชูหน่วนเอียงหน้า อาจารย์ซั่งกวนเหมือนเทพเซียนที่จุติลงมา สง่างามไร้ที่ติ

เขาแต่งกายด้วยชุดสีขาวราวหิมะ บริสุทธิ์ผุดผ่องและสูงส่งราวกับเทพเซียนบนสวรรค์ชั้นฟ้า ทำให้ผู้คนไม่กล้าดูหมิ่น ไม่กล้าอาจเอื้อม และทำได้เพียงแค่แหงนมอง

ไม่ได้พบกับเขามาสักระยะหนึ่งแล้ว ยังคงมีรอยยิ้มเล็กน้อยอยู่ที่มุมปากของอาจารย์ซั่งกวน แต่ไม่รู้ทำไมนางถึงรู้สึกว่าใบหน้าของอาจารย์ซั่งกวนซีดขาวเล็กน้อย และไม่รู้ว่าใช่เป็นเพราะโศกเศร้ากับการตายของแม่ทัพใหญ่เซี่ยวหรือไม่

"ตระกูลเซี่ยวคงจะไม่ต้อนรับข้า" กู้ชูหน่วนพูดเบา ๆ

"เจ้าไปส่งแม่ทัพใหญ่เซี่ยว ไม่ใช่คนในตระกูลเซี่ยว ขอเพียงแม่ทัพใหญ่เซี่ยวต้องการให้เจ้าไปส่งเขาก็พอแล้ว"

กู้ชูหน่วนยังไม่ทันได้พูด อาจารย์ซั่งกวนก็ก้าวเข้าไปข้างในแล้ว

กู้ชูหน่วนถอนหายใจอยู่ครู่หนึ่ง และเดินตามเข้าไปในจวนแม่ทัพ

ทั้งสองเดินตามกันเข้าไป

ก่อนหน้านี้พวกเขาก็ไม่ได้สนิทสนมกัน และอาจพูดได้ว่าพวกเขาเพิ่งเคยเจอกันเพียงไม่กี่ครั้ง แต่ทั้งสองคนก็เชื่อใจนางอย่างไม่มีเงื่อนไขตั้งแต่แรก อีกทั้งยังปกป้องนางมาโดยตลอด

น้ำใจไมตรีนี้ นางจะจดจำไว้ในใจ

อาจารย์ซั่งกวนจุดธูปสามดอก และโค้งคำนับที่หน้าโลงศพของแม่ทัพใหญ่เซี่ยวสามครั้ง

กู้ชูหน่วนก็จุดธูปสามดอกเช่นกัน และต้องการจะกราบไหว้แม่ทัพใหญ่เซี่ยว แต่ถูกผู้คนในจวนแม่ทัพต่อว่าอย่างโกรธเคือง

"ท่านไม่คู่ควรที่จะจุดธูปกราบไหว้ท่านแม่ทัพใหญ่ พวกเราไม่ฆ่าท่านก็นับว่าดีมากแล้ว"

"ใช่ อย่าคิดว่าท่านเป็นพระชายาหาน แล้วพวกเราจะไม่กล้าทำอะไรท่านนะ"

"มือสังหารที่ฆ่าท่านแม่ทัพใหญ่ ต่อให้ต้องตายพวกเราก็จะไม่ปล่อยนางไป"

เซี่ยวอวี่ชงระงับความโกรธของเขา เขาไม่อยากให้ท่านพ่อของเขาจากไปอย่างไม่สงบ

เมื่อเห็นการกระทำของกู้ชูหน่วนในเวลานี้ เขาก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป และกล่าวอย่างเย็นชาว่า "ที่นี่ไม่ต้อนรับท่าน ท่านรีบไปออกไปเถอะ"

"ข้ามาจุดธูปกราบไหว้ท่านแม่ทัพใหญ่ ไม่ได้ว่าจุดธูปกราบไหว้ท่าน ขอเพียงแค่ท่านแม่ทัพใหญ่ไม่ไล่ข้า ใครก็ไล่ข้าไม่ได้" กู้ชูหน่วนกล่าว

เมื่อคำพูดเหล่านี้จบลงก็จุดประกายความโกรธขึ้นอีกครั้ง

แม่ทัพใหญ่ตายไปแล้ว จะมาไล่นางได้อย่างไรกัน？