กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 670

ก็เท่านั้นเอง

ต่อให้ผู้หญิงคนนี้จะโหดร้ายกับเขาแค่ไหน เขาก็ไม่อยากเห็นนางตายอยู่ดี

เหวินเส่าอี๋ถอนหายใจอย่างแผ่วเบาและเดินตามผู้อาวุโสสูงสุดทั้งสองไปตลอดทาง เขาอยากรู้ว่ากู้ชูหน่วนจะใช้วิธีไหนเพื่อหลบหนีออกไป

ที่นี่เป็นพื้นที่ราบสูงและกู้ชูหน่วนยังคงมุ่งตรงไปบนยอดเขา ดวงตาที่อบอุ่นของเหวินเส่าอี๋เหลือบมองเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ที่อยู่บนข้อมือของนางอย่างฉับพลันและเหมือนจะเดาได้ว่านางคิดจะทำอะไร

แล้วก็เป็นอย่างที่คิด กู้ชูหน่วนหยุดบิดขี้เกียจ นางมองสำรวจขอบหน้าผาพลางเอ่ยอย่างทอดถอนใจ “วิวทิวทัศน์ที่นี่งดงามเหลือเกิน คงจะดีกว่านี้ไม่มีกลิ่นคาวเลือดเหล่านั้น”

“ข้าให้เวลาเจ้าอีกครึ่งก้านธูป ถ้ายังไม่มอบไข่มุกมังกรกับกุญแจให้พวกข้า ข้าจะควักลูกตาของเจ้าก่อน แล้วค่อยปล่อยให้เจ้าชื่นชมความงามของที่นี่ไปชั่วนิรันดร์”

“ก็ได้ สาวน้อยคนนี้จะเชื่อฟังเจ้า”

กู้ชูหน่วนสาวเท้ามุ่งหน้าต่อไปพลางฮัมเพลงไปตลอดทาง

ขณะที่ทุกคนกำลังเผลอ กู้ชูหน่วนก็ถีบตัวกระโดดลงไปจากหน้าผาทันที

เหวินเส่าอี๋ส่ายหน้า

การกระโดดลงไปในหน้าผาลึกถือเป็นความคิดที่ดี แต่น่าเสียดายที่นางประเมินความสามารถของผู้อาวุโสสูงสุดเสวี่ยเย่ต่ำเกินไป

มีแสงสีเขียววาบขึ้นมา ฝ่ามือของผู้อาวุโสสูงสุดเสวี่ยเย่ดูเหมือนจะมีชีวิต ทันใดนั้นเถาวัลย์หวายสีเขียวยาวหลายสิบเมตรก็งอกขึ้นมา

เถาวัลย์ที่ดูเหมือนงูเขียวคดเคี้ยวพุ่งลงไปอย่างรวดเร็วและห่อหุ้มร่างกายของกู้ชูหน่วนซึ่งกำลังตกลงไปเอาไว้ จากนั้นจึงดึงนางกลับขึ้นมาบนหน้าผาก่อนจะหายกลับไปในฝ่ามือของผู้อาวุโสสูงสุดเสวี่ยเย่อีกครั้ง

ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนคนสมองช้าอาจไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น

กู้ชูหน่วนตกตะลึงแต่กลับแสร้งทำเป็นตกใจกลัว นางตบหน้าอกของตัวเองไม่หยุดพลางเอ่ยเสียงสั่นว่า “อันตรายเหลือเกิน ถ้าช้ากว่านี้นิดข้าคงตกลงไปร่างแหลกเป็นแน่ ขอบคุณผู้อาวุโสจริงๆ ที่ช่วยชีวิตข้า”

เพื่อเห็นแก่ยาสลายพิษที่นางให้มา เหวินเส่าอี๋จึงใจอ่อนไม่ยอมเปิดโปงเรื่องที่กู้ชูหน่วนโกหก

ในความเป็นจริงต่อให้เขาเปิดโปง กู้ชูหน่วนก็คงมีเหตุผลอีกนับไม่ถ้วนมาหลอกผู้อาวุโสสูงสุดอยู่ดี

ทันทีที่เข้าไปในป่าหนองน้ำ วิสัยทัศน์ก็เริ่มกลายเป็นสีเทาพร่ามัว ที่นี่มีหมอกหนาจัดจนทำให้เห็นได้เพียงระยะหนึ่งถึงสองเมตรเท่านั้น

“มองเห็นหรือยัง ผู้อาวุโสหกซ่อนไข่มุกมังกรไว้ในถ้ำเล็กๆ บนยอดเขาที่สูงที่สุด”

ท่ามกลางความมืดสลัว กู้ชูหน่วนใช้ผ้าพันคอปิดปากปิดจมูกไว้แน่น จากนั้นจึงชี้ไปยังเงาขนาดยักษ์ที่อยู่ไกลออกไป

นางไม่รู้เหมือนกันว่าตรงนั้นใช่ภูเขาหรือไม่ นางสักแต่ว่าชี้ไปเท่านั้น

หมอกหนาเกินไป และก๊าซชีวภาพที่ลอยอยู่ก็บังคับให้พวกเขาไม่อาจต่อต้าน

พวกเขาพยายามเพ่งมอง

ตรงหน้ามีภูเขาลูกใหญ่อยู่จริงๆ แต่บนภูเขาลูกนั้นไม่มีสัญญาณของสิ่งมีชีวิต ไม่รู้เหมือนกันว่าพืชสีเขียวบนนั้นเติบโตขึ้นมาได้อย่างไร

ยิ่งเข้าไปลึกมากขึ้นเท่าไหร่ แม้แต่กู้ชูหน่วนกับเหวินเส่าอี๋ที่กินยาสลายพิษไปแล้วก็ยังทนแทบไม่ไหว

เมื่อเห็นว่าก๊าซชีวภาพเริ่มหนาแน่น กู้ชูหน่วนก็รีบหยิบกระปุกบางอย่างออกจากกระเป๋าแล้วโยนทิ้งลงไปในหนองน้ำที่เต็มไปด้วยก๊าซชีวภาพ จากนั้นจึงคว้าเหวินเส่าอี๋ถลันออกไปยังทางที่เข้ามา

ก๊าซชีวภาพระเบิดขึ้นมาทันทีที่สัมผัสกับประกายไฟ ป่าหนองน้ำกลายเป็นทะเลเพลิงและลุกลามออกไปอย่างรวดเร็ว

เสียงระเบิดตูมตามดังขึ้นมาเรื่อยๆ มีระเบิดปะทุขึ้นมาไม่ขาดสาย

ผู้อาวุโสสูงสุดทั้งสองมีสีหน้ามืดมน ร่างของพวกเขาหายวับไปและพุ่งไปยังทิศที่เป็นทางออก