กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 682

“ที่ม้วนหนังแกะโบราณเขียนไว้อย่างนี้ ไม่ผิดแน่...”

“หรือว่าจะเป็นเพราะเลือดไม่เพียงพอ” ผู้อาวุโสอีกคนถาม

“ไม่น่าใช่ ท่านหัวหน้าเผ่าเสียเลือดไปมากพอแล้ว ถ้าต้องเพิ่มลงไปอีกร่างกายต้องรับไม่ไหวแน่”

“หรือเป็นเพราะท่านหัวหน้าเผ่าผนึกวิทยายุทธของตัวเองไว้ ทำให้มีพลังไม่มากพอ”

“ข้าคิดว่าอาจจะเป็นไปได้ ถึงอย่างไรไข่มุกมังกรก็เป็นของศักดิ์สิทธิ์ คนธรรมดาจะกระตุ้นกำลังภายในเพื่อหลอมมันได้อย่างไร”

“แล้วจะทำอย่างไร หรือว่าจะให้หัวหน้าเผ่าปลดผนึก”

“จะปลดผนึกไม่ได้ หากผนึกถูกปลดออกแล้วคำสาปโลหิตสำแดงฤทธิ์ขณะที่เราหลอมไข่มุกมังกรได้ครึ่งทาง ความพยายามที่ผ่านมาทั้งหมดจะไม่เป็นการเสียเปล่าหรอกหรือ”

“ถ้าเช่นนั้น...ผู้เฒ่าอย่างเราๆ น่าจะช่วยส่งพลังเพื่อกระตุ้น”

“ข้าว่าเราลองดูได้”

กู้ชูหน่วนฟังแล้วได้แต่นิ่ง

พวกเขาคิดวิธีที่วุ่นวายเช่นนี้ขึ้นมาได้อย่างไร

นางเสียเวลาไปมากกว่าหนึ่งวันแล้วและจะชักช้าอีกไม่ได้ ดังนั้นจึงได้แต่ต้องลองดู

แต่พวกเขาไม่คิดว่าหลังจากผู้อาวุโสสองสามคนส่งพลังเพื่อช่วยเหลือ ไข่มุกมังกรจะเกิดเสียงดังเปรี๊ยะปร๊ะราวกับจะระเบิดออก ซึ่งนั่นทำให้พวกเขาตกใจมาก

ยิ่งไปกว่านั้นไฟในเตากลั่นยายังดับลงทันที

นะๆๆ นี่มัน...

นี่มันเกิดอะไรขึ้น

หรือนี่คือการกีดกันพลังปราณของพวกเขา

ผู้อาวุโสหลายคนไม่กล้าลองอีก

ผู้อาวุโสเก้ากล่าวว่า “บางทีเราควรรอให้ผู้อาวุโสสูงกลับมาก่อน หรือไม่ก็รอให้ผู้อาวุโสสูงสุดละจากการบำเพ็ญเพียร จากนั้นค่อยมาหลอมไข่มุกมังกรอีกครั้ง”

กู้ชูหน่วนตะคอกทันที “พวกท่านรอได้ แต่ท่านพี่เฉินเฟยรอได้งั้นหรือ ไม่เห็นหรือว่าเขากำลังจะทนไม่ไหวแล้ว”

“แต่ว่า...พวกเราลองมาหลายครั้งแล้ว แต่ก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นสักนิด เกรงว่า...เกรงว่าวิธีการจะผิดพลาด”

“ท่านไม่ได้บอกว่านี่เป็นวิธีที่บรรพบุรุษทิ้งไว้ให้หรอกหรือ หรือว่าพวกเขาเข้าใจผิด”

“ไม่...บรรพบุรุษไม่มีทางเข้าใจผิด ตำราหนังแกะเล่มนี้สืบทอดมาในเผ่าหยกจากรุ่นสู่รุ่น เผ่าหยกของเราดูแลรักษาราวกับเป็นสมบัติล้ำค่า ไม่มีใครเคยแตะต้องม้วนหนังแกะโบราณนี้เลยนอกจากหัวหน้าเผ่ากับผู้อาวุโสสูง คราวนี้ผู้อาวุโสสูงออกจากเผ่าไปเป็นกำลังเสริมและกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเขา ดังนั้นเขาจึงมอบม้วนหนังแกะเล่มนี้ไว้ให้ข้า”

ผู้อาวุโสเก้าหยุดพูดไปนิดหนึ่ง “ตั้งแต่ข้าได้ม้วนหนังแกะโบราณเล่มนี้ ข้าก็เก็บมันไว้ไม่เคยห่างตัว ดังนั้นจึงไม่น่าจะเกิดปัญหากับม้วนหนังแกะเล่มนี้ได้”

“เป็นไปได้หรือไม่ว่ายังไม่ถึงเวลา ดังนั้นจึงยังหลอมไข่มุกมังกรไม่ได้”

กู้ชูหน่วนพึมพำกับตัวเองและยังคงกระตุ้นกำลังภายในเพื่อหลอมไข่มุกมังกรต่อไป

การกระตุ้นกำลังภายในจำเป็นต้องใช้พลังเยอะมาก ยิ่งไปกว่านั้นนางยังต้องใช้เลือดจำนวนมากอีกด้วย

ในชั่วระยะเวลาสั้นๆ เพียงสองวัน สีหน้าของกู้ชูหน่วนก็ซีดขาวและอ่อนล้าจนแทบไม่เป็นผู้เป็นคน

แต่นางยังคงสกัดต่อไปอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย แม้ว่านางจะทนไม่ไหวอยู่รอมร่อ นางก็ยังกัดฟันทน ในใจยึดมั่นเพียงแต่การหลอมไข่มุกมังกรและการรักษาท่านพี่อี้เฉินเฟยเท่านั้น

ผู้อาวุโสหลายคนเริ่มทนไม่ไหว ทั้งสงสารทั้งเป็นกังวล

“ท่านพักผ่อนก่อนเถิดหัวหน้าเผ่า ถ้ายังเป็นเช่นนี้ต่อไปร่างกายของท่านจะรับไม่ไหว”

“จริงด้วย ถึงอย่างไรไข่มุกมังกรก็อยู่ในมือเราแล้ว เราแค่ทิ้งเวลาหลอมมันสักเล็กน้อย เฉินเฟยคงไม่ตำหนิท่าน กลับกันถ้าท่านยัง...ยังทำร้ายตัวเองเช่นนี้ เด็กเฉินเฟยนั่นจะยิ่งทุกข์ใจ”

“พวกท่านหยุดพูดพล่ามข้างหูข้าเสียที ถ้าสงสารข้าจริงๆ พวกท่านควรรีบไปตามผู้อาวุโสสูงสุดมาที่นี่”

จำเป็นต้องใช้พลังและเลือดจำนวนมากในการทำให้ไฟของเตากลั่นยาหมุนไปรอบๆ

นางจะกล้าหยุดได้อย่างไร

กู้ชูหน่วนยิ่งกังวลมากเท่าไหร่ ไฟในเตากลั่นยาก็ยิ่งอ่อนแสงลงเท่านั้น

เตากลั่นยาและไข่มุกมังกรทั้งเจ็ดดูเหมือนจะตั้งตนเป็นอริกับนางอย่างเต็มที่ นางอยากทำอะไรพวกมันจะทำตรงกันข้าม ทำให้กู้ชูหน่วนโกรธจนอยากจะทุบพวกมันเสียตรงนั้น

เมื่อเห็นสัญญาณไม่ดี ผู้อาวุโสเก้าจึงรีบไปตามผู้อาวุโสสูงสุด

เขาทุ่มสุดตัวในสถานการณ์ที่เร่งด่วนเช่นนี้ แม้ว่าผู้อาวุโสสูงสุดจะตำหนิเขา แม้ว่าผู้อาวุโสสูงจะสั่งไม่ให้คนในเผ่าไปรบกวนผู้อาวุโสสูงสุด เขาก็จำเป็นต้องฝ่าฝืนพาผู้อาวุโสสูงสุดมาให้ได้

เวลาผ่านไปอีกสองสามวัน กู้ชูหน่วนอดตาหลับขับตานอน นางพยายามครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ก็ยังล้มเหลวอยู่เรื่อยมา

“ข้าหลับไปนานแค่ไหน”

“สองวันเต็ม”

“สองวัน? นานขนาดนั้นเลยหรือ แล้วข้าใช้เวลาในการหลอมไข่มุกมังกรไปนานแค่ไหน”

“ไม่มากไม่น้อย เจ็ดวันพอดี”

“สองวันกับเจ็ดวัน นี่มันเก้าวันเลยมิใช่หรือ” กู้ชูหน่วนผุดลุกจากเตียงอย่างฉับพลัน นางคว้าปกคอเสื้อของไป๋เฉ่าและถามว่า “ท่านพี่เฉินเฟยล่ะ เขายังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า”

“ยังมีชีวิตอยู่ อยู่ในเรือนไม้ไผ่ของเขา”

“ข้าจะไปหาเขา”

คราวก่อนที่เจอกันเขาป่วยหนักมาก ว่ากันตามจริงเขาไม่น่าจะทนได้ถึงเก้าวัน แต่เหตุใดเขาจึงยังทนอยู่ได้?

กู้ชูหน่วนวิ่งโซซัดโซเซไปจนถึงเรือนไม้ไผ่ ภาพที่เห็นตรงหน้าคือบุรุษในชุดขาวบริสุทธิ์ผู้เป็นพี่ชายกำลังยิ้มอย่างอ่อนโยน เขาไม่ได้นั่งอยู่บนรถเข็นและกำลังรอให้นางกลับมาหา

ภาพที่ไม่เคยเห็นนั้นปรากฏวาบขึ้นมาในใจของกู้ชูหน่วน นางก้าวไปจนถึงเรือนไม้ไผ่ ขณะที่กำลังจะเปิดประตูที่ปิดอยู่ ผู้ที่คอยปรนนิบัติอยู่ในเรือนก็เปิดประตูออกมาเสียก่อน

“ท่านมาแล้ว ท่านหัวหน้าเผ่า”

“ท่านพี่เฉินเฟยล่ะ”

“ประมุขชิงไม่ค่อยสบายเล็กน้อยและนอนพักอยู่บนเตียงขอรับ”

ผู้คอยปรนนิบัติทำท่าเชื้อเชิญ

กู้ชูหน่วนยังเดินไปไม่ทันถึง อี้เฉินเฟยก็ยิ้มน้อยๆ และส่งเสียงออกมา “มาแล้วหรืออาหน่วน”

น้ำเสียงของเขาอ่อนแรงเล็กน้อย สีหน้าของเขาซีดจางยิ่งกว่าครั้งก่อน ทว่าอารมณ์ของเขายังคงแจ่มใสดี

ในระยะสายตาของกู้ชูหน่วน นางเห็นจอมมารยืนเฝ้าอยู่นอกเรือนและไม่ได้เข้ามารบกวนพวกนาง

หมาน้อยที่มักจะเกาะติดนางตลอดเวลาและมักจะหึงหวงเมื่อเห็นนางอยู่กับชายอื่น เวลานี้กลับยืนรออยู่ข้างนอกอย่างว่าง่ายอย่างนั้นหรือ

บรรยากาศดูผิดปกติ...