กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 77

พู่กันขนหมาป่าในมือของเจ๋ออ๋องตกลงพื้นเสียงดัง ใบหน้าของเขาซีดเผือด

เขาตวาดเสียงสั่น “กู้ชูหน่วน เจ้าใช้อุบายกับข้า”

กู้ชูหน่วนตัวเอียงกระเท่เร่จนเกือบจะตกจากเก้าอี้ นางที่กำลังสัปหงกตกใจและตวาดขึ้นมาอย่างไม่พอใจ “ถ้าท่านไม่สบายก็รีบไปรักษาซะไป๊ มาร้องโหยหวนอะไรอยู่ที่นี่ เอะอะจนข้านอนหลับอย่างสงบสุขไม่ได้เลย”

เจ๋ออ๋องโกรธจนตาเหลือก เขาฝืนคว้าโต๊ะไว้แน่นเพื่อไม่ให้ตนเองล้มลงไป

อะไรที่เรียกว่าเอะอะจนทำให้นางนอนไม่หลับ?

นางหลับอยู่แต่ยังเขียนบทกวีดีๆ ออกมาได้ เขาจะอดทนกับอะไรเช่นนี้ได้อย่างไร นี่นางต้องการให้เขาโมโหจนตายทั้งเป็นใช่หรือไม่

“เจ้าเชี่ยวชาญทั้งฉิน หมากรุก กวี ประดิษฐ์อักษรและการวาดภาพใช่หรือไม่? ในเมื่อมีความสามารถเช่นนี้ เหตุใดจึงต้องแกล้งทำเป็นคนหัวขี้เลื่อยด้วย”

กู้ชูหน่วนลูบคางและพูดอะไรบางอย่างซึ่งทำให้เขาตะลึง

ยังเปลี่ยนพระทัยทันหรือไม่

เหตุใดพระองค์จึงรู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมาอย่างนั้น

อัครเสนาบดีกู้ยิ้มแย้มและเอ่ยชมว่า “ดูสิ นั่นบุตรสาวคนที่สามของข้า ข้ารู้มานานแล้วว่าลูกสาวคนนี้ของข้าเยี่ยมยอดเกินคนธรรมดา”

ใต้เท้าอู๋เยาะเย้ย “เถอะน่า ไหนล่ะบุตรสาวคนที่สามของท่าน ข้าจำได้ว่ามีบางคนบอกว่าตัดขาดกับบุตรสาวคนที่สามไปแล้ว นางไม่ใช่ลูกสาวของท่านอีกต่อไปแล้ว”

รอยยิ้มบนใบหน้าของอัครเสนาบดีกู้ชะงักเมื่อเห็นทุกคนมองมาที่เขาอย่างดูถูก

เขาปิดปากและข่มกลั้นอารมณ์เอาไว้

ดวงตาที่น่าหลงใหลของอี้เฉินเฟยแฝงไปด้วยความกังวลเล็กน้อย แต่ไม่มีใครรู้ว่าเขากังวลเรื่องอะไร

แววตาของซั่งกวนฉู่ซับซ้อนยากจะมองออกว่ากำลังคิดอะไร ในขณะที่อาจารย์สวีตะโกนอย่างตื่นเต้น