กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 821

"ใครส่งพวกเจ้ามา? เหตุใดถึงบุกรุกเข้ามายังอาณาเขตของพวกข้า"

ชนพื้นเมืองเหล่านี้ล้วนถือคันธนูและลูกธนูแบบโบราณ จากนั้นมุ่งเป้าไปที่กู้ชูหน่วน

เพราะเหวินเส่าอี๋ไม่สามารถขยับได้ ทำให้ถูกชนพื้นเมืองเหล่านั้นใช้เหล็กแหลมจ่อไปที่คอ เพียงแค่พวกเขาออกแรงเล็กน้อย คอของเหวินเส่าอี๋ต้องถูกแทงทะลุ

กู้ชูหน่วนชี้ไปที่ด้านบนของหน้าผา "พวกข้าตกลงมาจากข้างบนนั้นและถูกน้ำพัดมายังที่นี่ พวกข้าไม่มีเจตนาที่จะบุกรุกอาณาเขตของพวกเจ้า"

ชนพื้นเมืองนับสิบต่างส่งเสียงเอะอะโวยวายและสุดท้ายพวกเขาก็พูดพร้อมกัน

"ไม่ว่าเจ้าจะตกลงมาจากข้างบนหรือไม่ เพียงแค่บุกรุกเข้ามายังอาณาเขตของพวกข้า เช่นนั้นก็เป็นศัตรูของชาวเผ่าของพวกข้า จับตัวนางไว้"

กู้ชูหน่วนลังเลคิดจะหลบหนี แต่สุดท้ายก็ยอมจำนน

ถึงแม้ว่าชนพื้นเมืองเหล่านี้จะมีรูปร่างใหญ่กำยำและถือคันธนูและลูกธนู แต่หากนางคิดหลบหนี ก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้

เพียงแต่......

หากนางหนีไป คน......ชายสวมหน้ากากผีเสื้อคนนั้นจะต้องตายอย่างไม่มีข้อสงสัย

หลังจากชั่งน้ำหนักแล้ว กู้ชูหน่วนยกเลิกการหลบหนีและเลือกที่จะอยู่ต่อ

และเช่นนี้ กู้ชูหน่วนและเหวินเส่าอี๋จึงยอมให้ชนพื้นเมืองจับตัวและนำกลับไปอย่างง่ายดาย

ชนพื้นเมืองเหล่านั้นล้าหลังกว่าที่นางคิดเอาไว้มาก ทุกวันนี้ยังคงอาศัยอยู่ในกระท่อมมุงจากรูปทรงเห็ดและใช้อาวุธดั้งเดิมที่สุด เช่น เหล็กแหลม ท่อนไม้ ค้อนกระดูก เป็นต้น

คนในเผ่ามีจำนวนมาก

เมื่อเห็นพวกเขาคุมตัวคนแปลกหน้าเข้ามา ทุกคนทั้งเด็กเล็ก คนแก่ต่างพากันวิ่งเข้ามาดู

มีเด็กจำนวนไม่น้อยวิ่งไปมาด้วยความตื่นเต้น

"มีเนื้อให้กินแล้ว ท่านปู่ คืนนี้เรามีเนื้อกินแล้ว"

"ดูเนื้อที่ละเอียดนุ่มของพวกเขาสิ จะต้องอร่อยกว่าเนื้อสัตว์ในป่าภูเขาอย่างแน่นอน"

กู้ชูหน่วนกลอกตา

ต่อให้นางโง่เขลานางก็ดูออก

คนเหล่านี้จับพวกเขามาไม่ใช่เพราะเหตุผลอื่น แต่เพราะนำพวกเขามาเป็นอาหาร

ในขณะที่ทุกคนกำลังตื่นเต้นดีใจอยู่นั้น เด็กอายุราวๆ สองสามขวบก็รีบวิ่งเข้ามา "อาต้า พ่อของเจ้าถูกงูกัด ตอนนี้กำลังอยู่ในอันตราย ทำอย่างไรดี?"

"อะไรนะ? พ่อของข้าล่ะตอนนี้อยู่ที่ใด งูกัดส่วนไหนของพ่อข้าหรือ"

"กัดเข้าที่ต้นขา"

"เช่นนั้นเหตุใดถึงไม่รีบตัดขาเขาเสีย"

"พวกข้าอยกจะตัด แต่หัวหน้าเผ่าไม่ยอม ก็เลย......"

ในระหว่างที่พูดกัน ชนพื้นเมืองจำนวนหนึ่งก็ประคองชายวัยกลางคนและดูมีอำนาจเข้ามา

ชายวัยกลางคนสีหน้าเคร่งคล้ำ ต้นขามีรูเลือดและเลือดสีดำก็ไหลหยดย้อยออกมา เห็นได้ชัดว่าถูกพิษเข้าไปลึกมาก

อาต้าที่จับกู้ชูหน่วนเอาไว้แน่นก็รีบวิ่งเข้าไป "ท่านพ่อ ท่าน......เหตุใดท่านถึงไม่ยอมให้พวกเขาตัดขาของท่าน ตอนนี้......ตอนนี้ยังทันหรือไม่? ข้าจะตัดให้ท่านเอง"

"อย่า ท่านแม่ของเจ้าที่ตายไปแล้ว นางชอบที่ข้าเป็นคนวิ่งเร็ว ต่อให้ข้าต้องตาย เช่นนั้นก็ห้ามตัดขาของข้า อีกอย่าง......ต่อให้ตัดตอนนี้ก็ไม่ทันกาลเสียแล้ว"

"ท่านพ่อ......พวกเจ้ายังไม่รีบไปตามนักบวชมาทำการรักษาให้ท่านพ่อของข้าอีก"

"นักบวช......นักบวชมาดูอาการแล้ว เขาบอกว่าหัวหน้าเผ่าถูกพิษลึกมาก ไม่......ไม่สามารถช่วยชีวิตได้แล้ว"

กู้ชูหน่วนจามออกมาและพูดแทรกขึ้นมา "ข้าสามารถช่วยเขาได้"

"เจ้า?"

ทุกคนต่างไม่เชื่อ

ผู้หญิงคนนั้นดูไปแล้วอายุยังไม่ถึงยี่สิบปีด้วยซ้ำ จะรู้วิธีการรักษาได้อย่างไร

"ถึงอย่างไรเสียพวกเจ้าก็ไม่มีวิธีช่วยชีวิตของเขา ไม่เช่นนั้นก็ให้ข้าลองดู ไม่แน่ข้าอาจสามารถช่วยชีวิตเขาได้ อย่างไรเสียข้าก็อยู่ในเงื้อมมือของพวกเจ้า จะหนีก็หนีไปไหนไม่ได้"

"อาต้า อย่าเชื่อนาง ท่านแม่ของข้าได้บอกเอาไว้ว่าคนภายนอกนั้นอันตราย พวกเขาเล่ห์เหลี่ยมและสามารถทำสิ่งชั่วร้ายได้"

"ใช่ ท่านปู่ของข้าก็พูดเช่นนั้นว่าคนภายนอกนั้นไม่น่าเชื่อถือ โดยเฉพาะผู้หญิงจากภายนอก"

กู้ชูหน่วนผายมือ "ตามใจพวกเจ้า ถึงอย่างไรเสียคนที่ตายก็ไม่ใช่พ่อของข้า"

อาต้าครุ่นคิดและขมวดคิ้วเป็นเวลานานก่อนจะกัดฟันพูดออกมา "หากเจ้าสามารถรักษาท่านพ่อของข้าได้ ข้าจะปล่อยเจ้า หากเจ้าไม่สามารถรักษาได้ เช่นนั้นคืนนี้......ก็เป็นอาหารมื้อหนึ่ง"

"ไม่มีปัญหา"

กู้ชูหน่วนเดินเข้าไปใกล้หัวหน้าเผ่าและเปิดต้นขาของเขา

และต้นขาของเขาก็มีรอยถูกงูกัดอยู่จริง

เขาถูกงูมีพิษกัด แต่พิษของงูนี้ไม่ร้ายแรงนัก

หากจะพูดไม่น่าฟังสักนิด ก็คือคุยโม้คุยโต เพียงแค่กำจัดพิษออกมาก็สามารถรักษาชีวิตรอดได้ ไม่รู้ว่าเหตุใดนักบวชของพวกเขาถึงอ่อนหัดถึงเพียงนี้ พิษเพียงเล็กน้อยก็ไม่สามารถกำจัดได้