กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 820

เพราะการกลิ้งครั้งนี้ ทำให้เสื้อผ้าของเหวินเส่าอี๋หลุดออกมาอีกครั้ง

กู้ชูหน่วนรีบช่วยเขาสวมใส่ เพื่อปกปิดสิ่งที่ปรากฏออกมาให้เห็น

นักฆ่าเหล่านั้นจะรอให้กู้ชูหน่วนช่วยเหวินเส่าอี๋ใส่เสื้อผ้าได้อย่างไร แต่ละคนใช้โอกาสจังหวะนี้เข้ามาปิดล้อมกู้ชูหน่วนไว้พร้อมกับดาบโค้ง

กู้ชูหน่วนทำได้เพียงกอดเหวินเส่าอี๋ไว้และหลบหลีกการลอบสังหารของพวกเขาอย่างยากลำบาก มีหลายครั้งที่เกือบจะถูกโจมตี

ในการต่อสู้ระยะประชิด อาวุธลับของนางไม่สามารถใช้งานได้ อีกทั้งยังต้องปกป้องเหวินเส่าอี๋ ดังนั้นนางจึงรู้สึกหงุดหงิดอยู่เล็กน้อย

ทันใดนั้นเจ้าเสือน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนของนางก็พุ่งออกมา เปลี่ยนจากเสือตัวเล็กเป็นเสือตัวใหญ่ จากนั้นเปลวไฟที่ลุกโชนก็พุ่งออกไปเป็นดวงไฟวงกลม

กู้ชูหน่วนตะโกน "อย่า......"

นางพูดออกไปเร็ว แต่การเคลื่อนไหวของเจ้าเสือน้อยเร็วกว่า บริเวณที่ดวงไฟพุ่งออกไปนั้นทำให้ต้นไม้ใบหญ้าถูกเผา นักฆ่าชุดดำที่หนีไม่พ้นเหล่านั้นก็ถูกเผาไหม้เป็นเถ้าถ่านในทันที ไม่รู้ว่าดวงไฟที่มันพ่นออกไปนั้นเป็นไฟชนิดใด

กู้ชูหน่วนแทบอยากบีบคอเจ้าเสือน้อยให้ตายเสียแต่ตอนนี้

หากจะพ่นออกไปก็พ่นให้ถูกทาง พ่นออกไปทุกทิศทุกทางเช่นนี้ไม่กลัวจะย้อนกลับมาทำร้ายตัวเองหรืออย่างไร มันไม่รู้หรือว่าเปลวเพลิงของมันมีความร้ายแรงมากเพียงใด?

แต่เมื่อพ่นออกไป เปลวไฟของมันก็ทำให้ทั้งป่าลุกเป็นไฟ ปากของเจ้าเสือน้อยก็ติดไฟด้วยเล็กน้อย ทำให้มันวิ่งร้องคำรามไปทั่ว

กู้ชูหน่วนไม่มีเวลาคนอื่นคนอื่น นางพยายามลากเหวินเส่าอี๋ไปยังขอบหน้าผา

ไฟนั้นลุกลามขึ้นเรื่อยๆ และไม่สามารถหยุดยั้งได้ บริเวณโดยรอบของกู้ชูหน่วนได้ถูกเปลวไฟรายล้อมเอาไว้แล้ว

นางก้มหน้าลงไปดู ข้างล่างของหน้าผาเป็นแม่น้ำสายหนึ่ง แม้ว่าน้ำในแม่น้ำจะเชี่ยวกราก แต่โชคดีที่ไม่สูงมากนักจากยอดหน้าผา

นางกอดเหวินเส่าอี๋และต้องการจะกระโดดลงไป

เหวินเส่าอี๋รีบกล่าวขึ้นมา "ก่อนที่เจ้าจะกระโดดลงไป เจ้าช่วยใส่เสื้อผ้าของข้าให้ดีได้หรือไม่"

"ชีวิตสำคัญกว่า อย่างไรเสียข้าก็เห็นหมดแล้ว ยังจะกังวลอะไรอีก"

"(ปัดโธ่)......"

เหวินเส่าอี๋ปฏิเสธ

เขาเป็นอัมพาตทั้งตัวและไม่สามารถขยับได้ จึงทำได้เพียงกระโดดลงไปพร้อมกับนาง

น้ำในแม่น้ำเย็นเชี่ยวถึงกระดูก

ดูจากภายนอกแล้วน้ำไหลเป็นปกติ แต่เมื่อกระโดดลงไปแล้วกลับค้นพบว่ามีกระแสน้ำวนอยู่ข้างใต้

กระแสน้ำวนอันทรงพลังพัดพาพวกเขาไปสู่ความงุนงง

เดิมทีเหวินเส่าอี๋เพียงแค่เอาผ้ามาปกปิดร่างกายเอาไว้เท่านั้น ไม่ได้ผูกไว้เลยสักนิด เมื่อถูกกระแสน้ำพัดวนเช่นนี้

เสื้อผ้าของเขาถูกพัดไปทั้งหมด

ใต้แม่น้ำ

เหวินเส่าอี๋ที่เป็นอัมพาตทั้งตัวทำได้เพียงมองดูเสื้อผ้าหลุดลอยไปและตัวเองก็เปลือยเปล่าอีกครั้ง

และสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกโกรธยิ่งไปกว่านั้นคือ

ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้ว่ายน้ำเป็นหรือไม่ หรือว่าเป็นเพราะกระแสน้ำวนเชี่ยวกรากมากเกินไปและลากเขาไปอย่างต่อเนื่อง

หากลากบริเวณอื่นของเขาก็แล้วไป

แต่......กลับลากตรงนั้น

เขาเจ็บจนแทบร้องออกมา

โกรธ

แม้ว่าเหวินเส่าอี่จะเป็นคนนิสัยดีแค่ไหน แต่ตอนนี้เขาโมโหจนแทบอยากจะฉีกผู้หญิงตรงหน้าเป็นชิ้นๆ

กระแสน้ำวนพัดไปพัดมาและในที่สุดเขาก็หมดสติไป

และเมื่อเขาฟื้นขึ้นมาอีกครั้งก็อยู่ที่ริมลำธารเสียแล้ว

กู้ชูหน่วนก็เพิ่งจะฟื้นขึ้นมาและในมือของนางก็เต็มไปด้วยเศษกิ่งไม้และใบไม้

เหวินเส่าอี๋มองไปที่เรือนร่างของตัวเอง

และ......

เหมือนอย่างที่เขาคิดเอาไว้

"เสือ้ผ้าของข้าล่ะ?" เสียงของเขาแหบแห้งและสำลักน้ำออกมา

"ไม่รู้ว่าลอยไปไหนตั้งนานแล้ว"

"ไปหาเสื้อผ้ามาให้ข้า"

"ในป่าเขารกทึบและห่างไกล ข้าจะไปหามาจากที่ใด?"

กู้ชูหน่วนแกว่งใบไม้ในมือ และยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ "ถึงแม้ว่าจะไม่มีเสื้อผ้า แต่ใบไม้สำหรับปกปิดร่างกายก็ยังมีอยู่นะ วางใจได้ ที่ที่ควรจะปิดก็สามารถปิดได้"

เหวินเส่าอี๋ขนหัวลุก

เขาเป็นถึงหัวหน้าเผ่า