กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 819

"ขอโทษด้วย ดึกมากแล้วและข้าก็มองอะไรไม่เห็น อีกทั้งข้าก็ไม่ได้เตะไปโดนและยิ่งไปกว่านั้นก็ไม่ได้จับไปโดนด้วย"

นางไม่พูดก็ไม่เป็นไร

เมื่อพูดเช่นนี้ สถานที่แห่งนี้ไม่มีเงินสามร้อยตำลึงอย่างนั้นหรือ?

กู้ชูหน่วนอยากจะหนีออกไป แต่ก็กลัวว่าอีกฝ่ายจะคิดบัญชีกับนางในภายหลังเหมือนกับชายสวมหน้ากาก

ถึงอย่างไรเสียเขาก็สวมหน้ากากผีเสื้อเช่นกันและผู้ที่สวมหน้ากากผีเสื้อมักไม่ใช่คนดีอะไร

จากนั้นฉีกชายเสื้อออกมาชิ้นหนึ่งเพื่อปกปิดใบหน้าของตัวเองและเผยให้เห็นเพียงดวงตาทั้งคู่

นางกลับมาและอยากจะถอดหน้ากากของผู้ชายสวมหน้ากากที่อยู่ข้างล่างและไม่สามารถขยับได้

และนางพยายามอยู่หลายครั้งก็ไม่สามารถถอดออกได้

ไม่รู้ว่าวัสดุในการทำหน้ากากของเขาเป็นอะไร

ภายใต้แสงจันทร์

นางเห็นอย่างคลุมเครือว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าสวมใส่ชุดสีขาว ดูโดดเด่นและสง่างาม รูปร่างของเขาก็ดีไม่มีที่ติ

เพียงแต่แววตาของเขาเยือกเย็นเหลือเกิน ซึ่งช่างไม่เข้ากับทุกสิ่งบนร่างกายของเขาเลย

กู้ชูหน่วนกล่าวอย่างเขินอาย "เอ่อ......คืนนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เจ้าเพียงแค่ฝันไปเท่านั้น ข้าไปก่อนล่ะ เจ้าชมจันทร์ต่อไปเถอะ"

นางขยับขาและคิดอยากจะหนีออกไป

ต้นขาเล็กๆ ของนางถูกจับไว้แน่น ไม่ว่ากู้ชูหน่วนจะสะบัดอย่างไรก็ไม่เป็นผล

มือทั้งสองข้างนั้นจับไว้แน่นเหมือนกับกำแพงเหล็กยังไงยังงั้น

"จับก็จับไปแล้ว เตะก็เตะไปแล้ว ข้าไม่ได้ตั้งใจเสียหน่อย เจ้าจับข้าไว้ก็ไร้ประโยชน์"

"ตุ่บ......"

ในขณะที่กู้ชูหน่วนคิดอยากจะออกแรงถีบเขาออกไป ทันใดนั้นชายชุดขาวที่หล่อเหลาก็กระอักเลือดออกมา จากนั้นเขาก็หมดสติไป

เพียงแต่มือนั้นยังคงจับนางเอาไว้แน่น ไม่แม้แต่จะปล่อยนางไปเลยสักนิด

ถึงแม้ว่าจะไม่ได้จงใจที่จะก่อกวนคนอื่น อีกทั้งที่นี่ก็เปล่าเปลี่ยวและห่างไกล กู้ชูหน่วนจึงใจอ่อนและประคองเขาขึ้นมา จากนั้นทำการตรวจชีพจรให้เขา

ชีพจรของเขาเต้นแรงและอ่อนแอ ขณะที่เต้นแรงมีพลังที่แข็งแกร่งแทบจะกดทับเขาให้ได้

ขณะที่อ่อนแอ แม้แต่หัวใจก็แทบจะหยุดเต้น

แม้แต่ร่างกายของเขายังมีร่องรอยบาดแผลของสะสมเป็นเวลานาน

บาดแผลในอดีตนั้นสาหัสอย่างมาก แม้ว่าเขาจะได้รับการรักษาแล้ว แต่ก็ไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้และมักออกอาการอยู่บ่อยครั้ง

"เจ้าโชคดีอย่างมากที่ได้มาเจอข้า ไม่เช่นนั้นคืนนี้ชีวิตของเจ้าคงไม่รอดแน่"

"ขอโทษด้วย แต่หากคิดอยากจะรักษาชีวิตของเจ้าไว้ จำเป็นต้องปลดเสื้อผ้าของเจ้าออกทั้งหมด จากนั้นใช้ฝังเข็มด้วยเข็มเงินเพื่อชักนำลมปราณแท้ที่แข็งแกร่งของเจ้าออกมา"

ดึกดื่นเช่นนี้

ป่ารกร้างห่างไกลและเปล่าเปลี่ยว

กู้ชูหน่วนปลดเสื้อผ้าของเขาทีละชั้นและด้วยความทรงจำที่หลงเหลืออยู่ในหัว นางใช้เข็มเงินเพื่อช่วยเขาสลายลมปราณแท้ที่ยุ่งเหยิงและไม่เป็นระเบียบ

การจัดการนี้ ใช้เวลากว่าหนึ่งคืน

กู้ชูหน่วนเหนื่อยล้าแทบไม่ไหวและผลุบหลับไปบนร่างกายของเขา

เช้าวันรุ่งขึ้น พระอาทิตย์ค่อยๆ ขึ้น

กู้ชูหน่วนพลิกตัวและคิดหาท่านอนที่สบายกว่า จากนั้นมือของนางก็สัมผัสไปที่สิ่งหนึ่งที่นุ่มนวล

สิ่งที่นุ่มนวลนั้นมีความอบอุ่นเล็กน้อย

นางขมวดคิ้ว

ไม่ค่อยเข้าใจว่าเหตุใดผ้าห่มถึงเปลี่ยนเป็นรูปทรงกระบอกไปได้

นางลูบสัมผัสไปมาและลืมตาขึ้นมา

และสิ่งที่เห็นตรงหน้าก็คือ ชายสวมหน้ากากผีเสื้อที่กำลังค่อยๆ ลืมตาที่เย็นชาขึ้น จากนั้นจ้องมองนางอย่างเกรี้ยวโกรธ

กู้ชูหน่วนตัวสั่นตกใจอย่างมากและตื่นขึ้นจากอาการงัวเงีย

"เจ้าตื่นแล้ว"

ร่างกายของเหวินเส่าอี๋สั่นเทาอย่างเย็นชา

หากสายตาของเขาสามารถฆ่าคนได้ เช่นนั้นกู้ชูหน่วนคงไม่รู้ถูกฆ่าตายไปกี่ครั้ง

"ข้าช่วยเจ้า เจ้าอย่าลืมบุญคุณเอาล่ะ"

"ข้าจะพูดอีกเป็นครั้งสุดท้าย นำมืออันสกปรกของเจ้าออกไป"

กู้ชูหน่วนตกตะลึงเล็กน้อย

จากนั้นขยับสายตามองลงไป

นางแทบอยากเป็นลมหมดสติไป

เหตุใดถึงจับไปที่ตรงนั้นอีกแล้ว?