กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 845

ความรู้สึกที่ไร้กำลังความสามารถเช่นนี้ ช่างทำให้นางรู้สึกตื่นตระหนกอย่างมาก

เซี่ยวอวี่เซวียนฝืนยิ้มขึ้นมาอย่างขมขื่นและจับมือนางไว้อย่างอ่อนแรง

"ไม่มีประโยชน์ บางทีชีวิตของข้าควรถึงวาระแล้ว"

เขาเพียงโกรธแค้นที่เขาไม่สามารถฆ่าเหวินเส่าอี๋และลั่วอิ่ง เพื่อแก้แค้นให้กับคนในตระกูล

เขาเพียงโกรธแค้นที่ไม่สามารถทำให้แม่สาวอัปลักษณ์ฟื้นกลับขึ้นมามีชีวิตได้

"ใครบอก เพียงแค่ข้าไม่อยากให้เจ้าตาย เจ้าก็ต้องไม่ตาย ไปกันเถอะ ข้าจะพาเจ้าออกไปจากหุบเขาสัตว์เทพ เราไปหาหมอ โลกใบนี้กว้างใหญ่ไพศาล ข้าไม่เชื่อหรอกว่าจะไม่มีใครสามารถช่วยชีวิตของเจ้าได้"

กู้ชูหน่วนอุ้มเซี่ยวอวี่เซวียนขึ้น

แต่นางบาดเจ็บสาหัสอย่างมากและพละกำลังของนางก็ไม่มีเหลือ เดิมทีก็บาดเจ็บสาหัสอยู่แล้ว เช่นนั้นจะอุ้มเซี่ยวอวี่เซวียนขึ้นมาได้อย่างไร

เดินไปเพียงไม่กี่ก้าว นางก็ล้มลง

แต่นางไม่ยอมแพ้และพยายามอุ้มเซี่ยวอวี่เซวียนขึ้นทุกครั้ง จากนั้นก็ล้มลงอีกนับครั้งไม่ถ้วน

หยางโม่เดินกะเผลกมายังตรงหน้าของกู้ชูหน่วนและพูดเกลี้ยกล่อม "แม่นางมู่ รอยดาบของพี่เซี่ยวนี้โดยไปยังจุดสำคัญ เกรงว่า......เกรงว่าใครก็ไม่อาจยื้อชีวิตของเขาไว้ได้ เจ้า......เจ้าก็บาดเจ็บสาหัสเช่นกัน หากไม่ทำการรักษา เกรงว่าแม้แต่ชีวิตของตัวเจ้าเองก็จะรักษาไว้ไม่ได้"

"เหลวไหล เพียงแค่ดาบด้ามเดียว เมื่อก่อนพวกข้าถูกฟันมานับไม่ถ้วน แต่ก็รอดชีวิตมาได้ไม่เห็นหรือ? เจ้าไม่รู้จักพูดอะไรก็ถอยไปห่างๆ เถอะ"

"แม่นางมู่......"

"อั่ก......"

กู้ชูหน่วนกระอักเลือดออกมา

นางไม่มีเรี่ยวแรงแล้วจริงๆ

ครื่นๆๆ......

ฝนตกลงมาอย่างหนัก

เม็ดฝนตกลงมายังร่างกายของพวกเขา ทำให้เลือดที่อยู่บนร่างกายของพวกเขาชะล้างลงไปบนพื้น

ผู้ชายสองคนและผู้หญิงหนึ่งคน รวมไปถึงเสือหนึ่งตัวและงูอีกหนึ่งตัวได้รับบาดเจ็บสาหัส พวกเขาช่วยเหลือกันท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก

ในที่สุด พวกเขาก็มายังถ้ำแห่งหนึ่ง

หยางโม่หนาวเหน็บจนตัวสั่นสะท้าน ไม่รู้ว่าเขาไปเก็บไม้ฟืนมาจากที่ใดเพื่อก่อกองไฟ จากนั้นเขาก็หยิบตะบันไฟออกมาเพื่อจะจุดไฟ

ฟืนได้เปียกไปหมดและไม่สามารถจุดไฟได้

เจ้าเสือน้อยใช้ความสามารถที่เหลืออยู่ทำให้ฟืนแห้งและจากนั้นพ่นไฟอีกครั้งเพื่อจุดไฟ

เมื่อกู้ชูหน่วนเข้ามายังภายในถ้ำก็ได้ทำการจัดการกับบาดเจ็บของเซี่ยวอวี่เซวียนไม่หยุดหย่อน

เขามีบาดแผลมากเหลือเกิน กู้ชูหน่วนกลัวว่าจะเสียเวลาและจัดการอย่างเรียบง่ายเท่านั้น

หลังจากจัดการกับบาดแผลของเซี่ยวอวี่เซวียนเสร็จเรียบร้อยแล้ว กู้ชูหน่วนจึงได้เห็นเจ้าเสือน้อยพวกเขาต่างอ่อนล้าและแนบพิงไปที่ผนังถ้ำอย่างอิดโรย คราบเลือดและรอยแผลนั้นสะดุดตาอย่างมาก

ทั้งเสือและงูต่างก็ไม่ร่าเริงและไร้จิตวิญญาณเหมือนแต่ก่อน ดูไปแล้วช่างน่าอดสูเสียเหลือเกิน

กู้ชูหน่วนรีบหยิบยาออกมาให้พวกมันและช่วยห้ามเลือดให้กับพวกมัน

"ข้าได้พันแผลให้กับบาดแผลที่ค่อนข้างสาหัสให้พวกเจ้าแล้ว ส่วนบริเวณที่บาดเจ็บเล็กน้อยนั้น พวกเจ้าจัดการด้วยตัวเองแล้วกัน ข้าต้องรีบไปค้นหาดอกบัวศักดิ์สิทธิ์ที่ส่วนลึกเข้าไปของซากปรักหักพัง เซี่ยวอวี่เซวียนอดทนต่อไปได้ไม่นานแล้ว"

หยางโม่คิดว่า เมื่อพันแผลให้กับเสือและงูเสร็จ มู่หน่วนจะมาช่วยเขาจัดการบาดแผล

ไม่คิดเลยว่ามู่หน่วนจะเพียงแค่โยนขวดยาให้กับเขา จากนั้นกัดฟันและดึงลูกศรออกจากร่างกายของนางทั้งหมด

เมื่อลูกศรถูกดึงออก เลือดก็ไหลกระจายออกมาทั่ว แต่นางไม่ขยับคิ้วแม้แต่นิดเดียว เพียงแค่ฉีกชายเสื้อของตัวเองทำการใส่ยาและพันแผล

หยางโม่เห็นแล้วก็อดสงสารนางไม่ได้

ลูกศรเหล่านั้นปักเข้าไปลึก อีกทั้งยังมีหนามแหลมคม

เหตุใดนางถึงไม่ร้องออกมาเลยสักนิด

หากไม่เห็นเหงื่อที่ไหลหยดย้อยของนาง หยางโม่คิดว่านางคงไม่เจ็บกระมัง