กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 845

ความรู้สึกที่ไร้กำลังความสามารถเช่นนี้ ช่างทำให้นางรู้สึกตื่นตระหนกอย่างมาก

เซี่ยวอวี่เซวียนฝืนยิ้มขึ้นมาอย่างขมขื่นและจับมือนางไว้อย่างอ่อนแรง

"ไม่มีประโยชน์ บางทีชีวิตของข้าควรถึงวาระแล้ว"

เขาเพียงโกรธแค้นที่เขาไม่สามารถฆ่าเหวินเส่าอี๋และลั่วอิ่ง เพื่อแก้แค้นให้กับคนในตระกูล

เขาเพียงโกรธแค้นที่ไม่สามารถทำให้แม่สาวอัปลักษณ์ฟื้นกลับขึ้นมามีชีวิตได้

"ใครบอก เพียงแค่ข้าไม่อยากให้เจ้าตาย เจ้าก็ต้องไม่ตาย ไปกันเถอะ ข้าจะพาเจ้าออกไปจากหุบเขาสัตว์เทพ เราไปหาหมอ โลกใบนี้กว้างใหญ่ไพศาล ข้าไม่เชื่อหรอกว่าจะไม่มีใครสามารถช่วยชีวิตของเจ้าได้"

กู้ชูหน่วนอุ้มเซี่ยวอวี่เซวียนขึ้น

แต่นางบาดเจ็บสาหัสอย่างมากและพละกำลังของนางก็ไม่มีเหลือ เดิมทีก็บาดเจ็บสาหัสอยู่แล้ว เช่นนั้นจะอุ้มเซี่ยวอวี่เซวียนขึ้นมาได้อย่างไร

เดินไปเพียงไม่กี่ก้าว นางก็ล้มลง

แต่นางไม่ยอมแพ้และพยายามอุ้มเซี่ยวอวี่เซวียนขึ้นทุกครั้ง จากนั้นก็ล้มลงอีกนับครั้งไม่ถ้วน

หยางโม่เดินกะเผลกมายังตรงหน้าของกู้ชูหน่วนและพูดเกลี้ยกล่อม "แม่นางมู่ รอยดาบของพี่เซี่ยวนี้โดยไปยังจุดสำคัญ เกรงว่า......เกรงว่าใครก็ไม่อาจยื้อชีวิตของเขาไว้ได้ เจ้า......เจ้าก็บาดเจ็บสาหัสเช่นกัน หากไม่ทำการรักษา เกรงว่าแม้แต่ชีวิตของตัวเจ้าเองก็จะรักษาไว้ไม่ได้"

"เหลวไหล เพียงแค่ดาบด้ามเดียว เมื่อก่อนพวกข้าถูกฟันมานับไม่ถ้วน แต่ก็รอดชีวิตมาได้ไม่เห็นหรือ? เจ้าไม่รู้จักพูดอะไรก็ถอยไปห่างๆ เถอะ"

"แม่นางมู่......"

"อั่ก......"

กู้ชูหน่วนกระอักเลือดออกมา

นางไม่มีเรี่ยวแรงแล้วจริงๆ

ครื่นๆๆ......

ฝนตกลงมาอย่างหนัก

เม็ดฝนตกลงมายังร่างกายของพวกเขา ทำให้เลือดที่อยู่บนร่างกายของพวกเขาชะล้างลงไปบนพื้น

กู้ชูหน่วนกอดเซี่ยวอวี่เซวียนเอาไว้ด้วยสีหน้าซีดเซียวและกังวลใจ

"ข้าเคยพูดเอาไว้ ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าตาย เจ้าเข้มแข็งเอาไว้นะ ไม่ว่าอย่างไรเจ้าต้องอดทนเอาไว้ รู้หรือไม่?"

"แม่......แม่สาวอัปลักษณ์......" การมองเห็นของเซี่ยวอวี่เซวียนพร่ามัวลง

มองไปยังใบหน้าของมู่หน่วนที่ละม้ายคล้ายคลึงกับกู้ชูหน่วนอย่างผสมผสานกัน

เขากำลังยิ้ม แต่ในรอยยิ้มนั้นกลับมีคราบน้ำตา

กู้ชูหน่วนไม่รู้ว่าแม่สาวอัปลักษณ์ที่เขาพูดออกมานั้นคือใคร

เพียงแค่กัดฟันและกล่าวว่า "เจ้าเสือน้อย เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ พวกเจ้ามีวิธีพาพวกข้าออกไปจากที่นี่หรือไม่?"

เจ้าเสือน้อยอดทนกับความเจ็บปวดและเปลี่ยนร่างให้ใหญ่ขึ้นในพริบตา เพื่อให้พวกเขานั่งบนหลังของมัน

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์น้ำตาคลอ

ทันใดนั้น ร่างงูของมันก็สั่นสะท้าน

"นายท่าน ข้ารู้วิธีที่จะช่วยชีวิตเซี่ยวอวี่เซวียน"

"วิธีอะไร?" กู้ชูหน่วนคว้าตัวของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ ราวกับว่ากำลังคว้าฟางเส้นสุดท้าย

"เมื่อสักครู่ตอนที่ข้าไปหาหมูป่า เพื่อนงูของข้าได้บอกข้าว่า ใกล้เคียงกับซากปรักหักพังมีดอกบัวศักดิ์สิทธิ์หลากสีอยู่ในส่วนที่ลึกเข้าไป ผู้ที่มีความสามารถระดับหกสามารถกินเข้าไป จากนั้นก็สามารถช่วยได้คนคนนั้นมีความสามารถเพิ่มไปถึงระดับเจ็ด ผู้ที่ใกล้จะตาย ขอเพียงแค่ยังมีลมหายใจหลงเหลืออยู่เพียงน้อยนิด เมื่อกินเข้าไปก็สามารถทำให้ฟื้นกลับมามีชีวิตใหม่ได้"

"ดอกบัวศักดิ์สิทธิ์หลากสี? เชื่อถือได้หรือไม่?"

"น่าจะเชื่อถือได้ พวกมันไม่มีความจำเป็นต้องโกหกข้า อีกอย่าง ข้ายังรู้อีกด้วยว่า กฎเกณฑ์ของหุบเขาสัตว์เทพในครั้งนี้นั้นได้เปลี่ยนไป ได้ยินมาว่าที่นี่นั้นมีขุมทรัพย์ล้ำค่าจำนวนมาก ตระกูลใหญ่ทั้งสี่ต่างก็พากันเข้ามาแล้ว แม้แต่ผู้อาวุโสของแต่จะตระกูลก็ต่างพากันเข้ามา ไม่รู้ว่าพวกเขากำลังค้นหาดอกบัวศักดิ์สิทธิ์หลากสีอยู่หรือไม่"

"ดอกบัวศักดิ์สิทธิ์หลากสีอยู่ที่ใด? พาข้าไปเดี๋ยวนี้"

"ข้างๆ ดอกบัวศักดิ์สิทธิ์มี......มีอสูรร้ายความสามารถระดับเจ็ดคุ้มครองอยู่ ต่อให้พวกเราไปแล้ว ก็......ก็แย่งชิงมาไม่ได้"

และอาการของเซี่ยวอวี่เซวียนก็หนักมาก เกรงว่าจะรอได้ไม่นาน

หยางโม่จ้องมองกู้ชูหน่วนด้วยความมึนงง

ไม่รู้ว่านางกำลังพูดคุยอะไรกับเสือและงู

หรือว่านางสามารถเข้าใจภาษาของสัตว์ได้?

ไม่ใช่ว่ามีแต่ปรมาจารย์ควบคุมสัตว์ร้ายเท่านั้นหรือที่สามารถเข้าใจภาษาของสัตว์ได้?

กู้ชูหน่วนก้มหน้าลงและเห็นว่าเซี่ยวอวี่เซวียนแทบไม่มีสติแล้ว เขาอยู่ในภาวะที่เกือบจะหมดสติไป

ลทหายใจของเขาค่อยๆ อ่อนลง

ร่างกายของเขาก็เย็นลงเรื่อยๆ

เพียงแต่ปากของเขายังคงพึมพำออกมาด้วยความเจ็บปวด