กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 856

เซี่ยวอวี่เซวียนพูดอย่างอดทนต่อความเจ็บปวด "เจ้าเด็กโสโครก ช่วยข้าฆ่าเขา"

"พี่น้องของข้าบอกให้ข้าฆ่าเจ้า เจ้าจะว่าอย่างไร？"

เหวินเส่าอี๋เบือนหน้าหนีและหลับตาลงอย่างเฉยเมย ราวกับว่านางอยากจะฆ่าก็ฆ่า

เขาสง่าผ่าเผย ในตอนนี้เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส ความงามก็เพิ่มขึ้นเล็กน้อย ทำให้นางฆ่าเขาไม่ลง

ไม่ใช่ว่าข้าไม่ช่วยเจ้า แต่......ให้ข้าฆ่าผู้ที่อ่อนแอและไร้กำลัง ข้าทำไม่ได้จริง ๆ ยิ่งไปกว่านั้น ข้าไม่เคยเห็นเขาทำเรื่องที่ไร้มนุษยธรรมมาก่อน

ทั้งสามคนก็ทะเลาะกันขึ้นมาอีกครั้ง แต่พวกเขาทั้งสามบาดเจ็บสาหัส ต่อให้ทะเลาะกันก็ไม่เป็นเรื่องใหญ่ เดิมทีกู้ชูหน่วนคิดอยากจะเข้าไปห้ามปราม แต่เมื่อคิดอีกมุมหนึ่ง

จากนั้นจึงทำการวางยาสลบ ทำให้ทั้งสามคนสลบไป

และใช้โอกาสที่พวกเขาทั้งสามเป็นลมหมดสติแยกพวกเขาออกจากกัน เพื่อไม่ให้พวกเขาลืมตาขึ้นมาทะเลาะกันอีก จากนั้นจัดการทำแผลให้พวกเขาทั้งสามคน

ภายนอกถ้ำ เหวินเส่าอี๋ตื่นขึ้นมาเป็นคนแรก

เมื่อลืมตาขึ้นมาก็เห็นกู้ชูหน่วน

กู้ชูหน่วนโยนไม้ค้ำยันให้เขาหนึ่งอัน

"รักษาชีวิตของเจ้าได้แล้ว แต่หากในช่วงนี้กระตุ้นใช้กำลังภายในอีก อาการบาดเจ็บจะลามไปยังอวัยวะภายในทั้งหมด ถึงตอนนั้นอย่าว่าแต่ความสามารถของเจ้า แม้แต่ชีวิตของเจ้าก็ไม่สามารถรักษาไว้ได้ เจ้ารีบหนีไปก่อนที่ข้าจะเปลี่ยนใจเถอะ"

"เจ้าอยากจะฆ่าข้าไม่ใช่หรือ? เหตุใดถึงปล่อยข้าไป?"