กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 855

ภายในถ้ำเงียบสงบ นานมาแล้วเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์กับเจ้าเสือน้อยก็ยังไม่กลับ และไม่รู้ว่าได้ดอกบัวศักดิ์สิทธิ์สามสีมาหรือไม่

บุรุษรูปงามสามคนที่นอนเรียงกันอยู่บนพื้นพูดเพ้อด้วยทุกข์ใจเป็นครั้งคราว

"อาหน่วน อย่าไปจากข้า ข้าไม่อาจขาดเจ้าได้....."

"ทำไม ทำไมเจ้าต้องฆ่าท่านพ่อของข้า ทำไมต้องฆ่าล้างตระกูลของข้า ทำไม....."

"แม่สาวอัปลักษณ์ แม่สาวอัปลักษณ์....."

กู้ชูหน่วนมองนั่นมองนี่ และท้ายที่สุดก็มองขึ้นไปที่พระจันทร์บนท้องฟ้า จากนั้นก็ถอนหายใจ

ทุกคนล้วนแต่มีความกังวลใจและอดีต

และนาง สำหรับนางแล้วอดีตก็เป็นเหมือนกระดาษเปล่า

เห็นได้ชัดว่าหัวใจของนางหนักอึ้ง และมักจะรู้สึกว่าตัวเองลืมบางสิ่งบางอย่างไป แต่ก็นึกอะไรไม่ออก

"อาหน่วน....."

ไม่รู้ว่าเยี่ยจิ่งหานฝันถึงอะไร จู่ ๆ เขาก็ตะโกนด้วยความตกใจ

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเสียงของเขาดังเกินไป หรือว่าเป็นเพราะเขาตะโกนคำว่าอาหน่วน หเหวินเส่าอี๋และเซี่ยวอวี่เซวียนก็ฟื้นขึ้นมาด้วยความงุนงง

เมื่อลืมตาขึ้นมา เยี่ยจิ่งหานและเหวินเส่าอี๋ก็แทบจะอยากจะสลบไปอีกครั้ง

ทำไมถึงเป็นหญิงผู้นี้อีกแล้ว วิญญาณของนางยังไม่สลายไปอีกหรือ？

จากนั้นพวกเขาก็เห็นสถานการณ์ของตัวเอง

เยี่ยจิ่งหานนอนอยู่ทางด้านซ้าย เหวินเส่าอี๋อยู่ตรงกลาง และเซี่ยวอวี่เซวียนนอนอยู่ทางด้านขวา ซึ่งพวกเขาอยู่ห่างกันเพียงแค่สิบเซนติเมตรเท่านั้น

เยี่ยจิ่งหานโกรธ

เหวินเส่าอี๋และเซี่ยวอวี่เซวียนเป็นศัตรูที่ได้พบกัน นัยน์ตาก็แดงก่ำด้วยความโกรธ

แม้ว่าจะได้รับบาดเจ็บสาหัส เหวินเส่าอี๋และเซี่ยวอวี่เซวียนก็พยายามที่จะฆ่ากัน แต่น่าเสียดายที่พวกเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสมากเกินไป ยังไม่ทันจะได้แตะต้องอีกฝ่ายก็อ่อนนแรงเสียก่อน เขากุมหน้าอกไว้ด้วยความเจ็บปวดและหายใจหอบ

"เหวินเส่าอี๋ เจ้ามาที่ดินแดนวิญญาณเยือกแข็งจริง ๆ ข้าจะฆ่าเจ้า"

หางตาของเซียวอวี่เซวียนยกขึ้น และเขาพยายามที่จะชกต่อย

เขาคิดว่าตัวเองใช้พละกำลังมาก แต่กลับเป็นเพียงแค่ละอองฝน และไม่มีพลังเลยแม้แต่น้อย