กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 904

"แล้วจะเป็นตอนไหนกัน?"

"ให้เวลาข้าหน่อยเถิด เมื่อถึงยามต้องการข้าจะเรียกหาพวกเจ้าเอง"

กระทิงไฟเก้าเขากระทืบเท้าอย่างมีสัจจะ "ข้าว่าพวกเราพุ่งชนเลยดีกว่า จะกลัวพวกมันไปทำไม ไอ้สารเลวพวกนั้นฝึกปรมาจารย์เลี้ยงดูสัตว์ร้ายมากมายเพียงนั้น หลายปีมานี้ไม่รู้ว่าจับพวกของเราไปมากเพียงใดแล้ว พวกเราแทบอยากจะฆ่าพวกมันก่อนแล้วกิน แล้วค่อยกินก่อนแล้วฆ่า"

อีกาตัวหนึ่งที่ตัวดำไปทั้งตัวเหยียดปากอย่างไม่ปิดบัง "เจ้ากระทิงไฟเก้าเขา เจ้าจะด่าคนก็ด่าไป อย่าเอากลุ่มนกอย่างพวกข้าเข้าไปยุ่งด้วย หากในกลุ่มนกของข้ามีใครคนหนึ่งที่ขี้ขลาดล่ะก็ พวกข้าก็คือพวกขี้ขลาดหัวหดเช่นเต่าแล้ว"

"ฮักๆๆ..."

เต่าพันปีสองตัววิ่งมาอย่างเร่งรีบ และส่งเสียงอย่างไม่ปิดบัง "เป็นใครที่ด่าพวกข้าอีก พูดดีๆ ไม่ได้เลยหรือ"

กู้ชูหน่วนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะและมองไปที่เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์และเจ้าเสือน้อย

"พวกเจ้าไปหากำลังเสริมมากมายเพียงนี้มาจากไหนกัน?"

เจ้าเสือน้อยลูบกรงเล็บแล้วตอบด้วยท่าทางยิ้มแย้มว่า "พวกข้าเพียงแค่ส่งเสียงอัญเชิญออกไปหนเดียว เหล่าสหายก็มาช่วยอย่างสมัครใจแล้ว"

กู้ชูหน่วนกึ่งเชื่อกึ่งสงสัย

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์และเจ้าเสือน้อยเก่งกาจมากก็จริง

แต่ลำพังแค่ส่งเสียงอัญเชิญก็ทำให้อสุรกายทุกตัวเข้ามาช่วยเหลืออย่างพร้อมเพรียงกัน เป็นไปไม่ได้แน่ๆ

น่าจะเป็นเพราะคนของตระกูลไป๋หลี่ทำเรื่องชั่วร้ายสุดเกินจะทน พวกเขาทนแล้วทนอีก บัดนี้เพราะได้รับคำเชิญจากสัตว์เทพโบราณทั้งสอง พวกเขาจึงได้ตกใจเข้าร่วมอย่างเต็มใจ และวางแผนจะทำลายทั้งตระกูลไป๋หลี่ให้สิ้นซาก ออกโรงเช่นนี้ก็เพื่อป้องกันไม่ให้พวกเขาจับไปในอนาคต

เมื่อมองเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์อีกครั้งก็เห็นว่ามันกำลังจ้องหมูป่าตัวหนึ่งตาเป็นมัน น้ำลายก็ไหลตลอดเวลา

กู้ชูหน่วนหมดคำจะพูด

เจ้างูเห็นแก่กิน เชิญให้หมูป่ามาช่วยเหลือด้วยยังอยากจะกินเขาอีก?

ไม่เห็นหรือว่าหมูป่าตัวนั้นกำลังตัวสั่นระริกอยู่น่ะ

"เจ้าวางใจเถิด ตอนนี้ยังไม่มีอันตราย"

กู้ชูหน่วนมองไปทางพระราชวังด้วยแววตาอันลึกซึ้งจนคาดเดาไม่ถูก

ผ่านไปนานพอควรนางถึงได่นั่งขัดสมาธิลง และหยิบยาห้ามเลือดออกจากแหวนเก็บสะสมเล็กน้อย พลางห้ามเลือดพลางรักษาบาดแผล

ระดับสาม...

ดูดกลืนพลังของไป๋หลี่เฉิงแล้วก็ยังอยู่ที่ระดับสามขั้นต้น แม้แต่ระดับสามขั้นกลางยังขึ้นไปไม่ได้เลย

ตระกูลไป๋หลี่มียอดฝีมือมากมาย หนึ่งในนั้นก็มีไป๋หลี่ป้าที่อยู่ระดับห้าขั้นสูงสุดแล้ว

หากต้องการถอนรากถอนโคนพวกมัน จำเป็นต้องเพิ่มพูนความแข็งแกร่งของตนโดยเร็ว

และจำเป็นต้องควบคุมเผ่าตระกูลทั้งสามให้ได้ ทำให้พวกเขาไม่สามารถไปช่วยเหลือตระกูลไป๋หลี่ได้อีก

ใต้แสงอาทิตย์ยามเย็น กู้ชูหน่วนเก็บพลังของตน ร่างกายที่เจ็บหนักถึงได้เพลาลงได้ แต่ก็ยังคงเจ็บจนนางต้องขมวดคิ้วปม

นางเดินทางไปยังร้ายยาของหมอจินตามที่ขันทีบอก

หมอจินไม่มีญาติมิตรสหายใดๆ มีเพียงลูกศิษย์คนหนึ่งเท่านั้น เพื่อศักดิ์ศรีของตนแล้ว นางจึงได้สั่งเสียลูกศิษย์คนนั้น แล้วกลับพระราชวังไป

เมื่อถึงพระราชวัง

กู้ชูหน่วนก็ถูกเรียกตัวไปยังหอดาบเพื่อรักษาเยี่ยจิ่งหาน

เยี่ยจิ่งหานยังคงคงสภาพเดิมไว้ ถูกตรึงด้วยโซ่เหล็กพันปีในท่างกางแขนกางขา

กู้ชูหน่วนหาทั่วห้องแต่ก็ไม่พบกุญแจที่ปลดโซ่เหล็กพันปีของเขาออกได้

"เจ้าบาดเจ็บอีกแล้วหรือ?"

หญิงสาวคนนี้ ตั้งแต่ที่เขารู้จักนางมาไม่มีวันไหนเลยที่นางจะไม่บาดเจ็บ