กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 904

"แล้วจะเป็นตอนไหนกัน?"

"ให้เวลาข้าหน่อยเถิด เมื่อถึงยามต้องการข้าจะเรียกหาพวกเจ้าเอง"

กระทิงไฟเก้าเขากระทืบเท้าอย่างมีสัจจะ "ข้าว่าพวกเราพุ่งชนเลยดีกว่า จะกลัวพวกมันไปทำไม ไอ้สารเลวพวกนั้นฝึกปรมาจารย์เลี้ยงดูสัตว์ร้ายมากมายเพียงนั้น หลายปีมานี้ไม่รู้ว่าจับพวกของเราไปมากเพียงใดแล้ว พวกเราแทบอยากจะฆ่าพวกมันก่อนแล้วกิน แล้วค่อยกินก่อนแล้วฆ่า"

อีกาตัวหนึ่งที่ตัวดำไปทั้งตัวเหยียดปากอย่างไม่ปิดบัง "เจ้ากระทิงไฟเก้าเขา เจ้าจะด่าคนก็ด่าไป อย่าเอากลุ่มนกอย่างพวกข้าเข้าไปยุ่งด้วย หากในกลุ่มนกของข้ามีใครคนหนึ่งที่ขี้ขลาดล่ะก็ พวกข้าก็คือพวกขี้ขลาดหัวหดเช่นเต่าแล้ว"

"ฮักๆๆ..."

เต่าพันปีสองตัววิ่งมาอย่างเร่งรีบ และส่งเสียงอย่างไม่ปิดบัง "เป็นใครที่ด่าพวกข้าอีก พูดดีๆ ไม่ได้เลยหรือ"

กู้ชูหน่วนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะและมองไปที่เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์และเจ้าเสือน้อย

"พวกเจ้าไปหากำลังเสริมมากมายเพียงนี้มาจากไหนกัน?"

เจ้าเสือน้อยลูบกรงเล็บแล้วตอบด้วยท่าทางยิ้มแย้มว่า "พวกข้าเพียงแค่ส่งเสียงอัญเชิญออกไปหนเดียว เหล่าสหายก็มาช่วยอย่างสมัครใจแล้ว"

กู้ชูหน่วนกึ่งเชื่อกึ่งสงสัย

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์และเจ้าเสือน้อยเก่งกาจมากก็จริง

แต่ลำพังแค่ส่งเสียงอัญเชิญก็ทำให้อสุรกายทุกตัวเข้ามาช่วยเหลืออย่างพร้อมเพรียงกัน เป็นไปไม่ได้แน่ๆ

น่าจะเป็นเพราะคนของตระกูลไป๋หลี่ทำเรื่องชั่วร้ายสุดเกินจะทน พวกเขาทนแล้วทนอีก บัดนี้เพราะได้รับคำเชิญจากสัตว์เทพโบราณทั้งสอง พวกเขาจึงได้ตกใจเข้าร่วมอย่างเต็มใจ และวางแผนจะทำลายทั้งตระกูลไป๋หลี่ให้สิ้นซาก ออกโรงเช่นนี้ก็เพื่อป้องกันไม่ให้พวกเขาจับไปในอนาคต

เมื่อมองเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์อีกครั้งก็เห็นว่ามันกำลังจ้องหมูป่าตัวหนึ่งตาเป็นมัน น้ำลายก็ไหลตลอดเวลา

กู้ชูหน่วนหมดคำจะพูด

เจ้างูเห็นแก่กิน เชิญให้หมูป่ามาช่วยเหลือด้วยยังอยากจะกินเขาอีก?

ไม่เห็นหรือว่าหมูป่าตัวนั้นกำลังตัวสั่นระริกอยู่น่ะ

กู้ชูหน่วนตบกระบาลเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ไปทีหนึ่งเป็นการบอกว่าให้เขาเก็บน้ำลายของตนเองซะ

นางกอดอกพูด "มู่หน่วนขอบใจที่เหล่าสหายเต็มใจเข้ามาช่วยเหลือ ตระกูลไป๋หลี่นั้นเราต้องทำการถอนรากถอนโคนให้จงได้ ทว่า...เราต้องค่อยๆ ปรึกษาหารือกันให้ดีเสียก่อน เพื่อลดความผิดพลาดและความเสียหาย"

เต่าพันปีตอบ "ข้าเห็นด้วยกับแม่นางมู่ ตระกูลไป๋หลี่มีปรมาจารย์เลี้ยงดูสัตว์ร้ายมากมาย หากพวกเราพุ่งชนไปเลยทันทีจะต้องได้รับบาดเจ็บสาหัสเป็นแน่ อีกอย่างมีความเป็นไปได้ที่จะปล่อยให้ตาเฒ่าของตระกูลไป๋หลี่นั่นหนีไปโดยยังมีชีวิตได้ พวกเราฟังคำของแม่นางมู่ดีกว่า รอสาร์นจากนาง"

แม้นเหล่าอสุรกายจะร้อนใจนัก

ก็รู้ดีว่ามีเพียงค่อยๆ ปรึกษาหารือกันเท่านั้น

เพราะปรามาจารย์เลี้ยงดูสัตว์ร้ายของตระกูลไป๋หลี่มีมากมายเหลือเกิน อะไรก็ไม่กลัว กลัวแต่ปรมาจารย์เลี้ยงดูสัตว์ร้าย

ปรมาจารย์เลี้ยงดูสัตว์ร้ายเกิดมาเพื่อควบคุมพวกเขาจริงๆ

"ก็ได้ เช่นนั้นพวกเราจะฟังคำของแม่นางมู่ สองสามวันนี้พวกเราจะไปเชิญสหายมาอีก คอยหากำลังเสริมมาเพิ่มให้ได้มากที่สุดและรอคำสั่งจากแม่นางมู่"

เช่นนี้ทั้งกลุ่มใหญ่ถึงได้แยกย้ายกันไปได้ เหลือเพียงเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์และเจ้าเสือน้อยที่ซุกซนอยู่ในอ้อมกอดของกู้ชูหน่วนให้พวกเขาอิจฉากันเล่นๆ

กู้ชูหน่วนจับเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ขึ้นแล้วถามว่า "คนที่แอบตามข้ามาจากทางไกลกำจัดทิ้งแล้วหรือไม่?"

"วางใจเถิด พวกเขาไม่ได้ยินสิ่งที่เราคุยกันหรอก และไม่รู้ด้วยว่านายท่านอัญเชิญอสุรกายมาเข้าพบมากมายเพียงนี้ ข้ากำจัดพวกมันทิ้งตั้งนานแล้ว"

"คงไม่ได้ลงมือโจ่งแจ้งเกินไปใช่หรือไม่"

"เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ลงมือเสียอย่างต้องเชื่อมือได้อยู่แล้ว"

ใช่หรอกหรือ?

แล้วทำไมนางถึงรู้สึกว่าเจ้างูเห็นแก่กินตัวนี้ถึงได้ไม่ได้เรื่องเลยล่ะ?

แม้นจะไม่ค่อยเชื่อเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์นัก แต่นางรู้ดีว่าคนที่แอบตามนางมาพวกนั้นไม่ได้ยินในสิ่งที่พวกเขาคุยกันแน่นอน

"ข้ามอบหมายภารกิจให้เจ้าหนึ่งเรื่อง ข้ามีสหายสองคนที่ถูกจับตัวไว้ที่พระราชวังของจักรพรรดินี วรยุทธ์ของพวกเขาถูกปิดผนึกไว้ ทั้งยังต้องวิชาอาคม ข้าจำเป็นต้องหาตัวคนใช้อาคมนั่นให้พบ"

"สหายของนายท่านมีนามว่าอะไร ข้าจะสั่งการให้เหล่างูน้อยไปตรวจสอบเดี๋ยวนี้"

"ชื่อฝูกวงกับลั่วอิ่ง"

"ฮะ..."

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์แทบจะล้มทั้งยืน จ้องมองกู้ชูหน่วนอย่างไม่น่าเชื่อ

"ทำไม? พวกเจ้ารู้จักงั้นหรือ?"

"ไม่...ไม่รู้จักขอรับ เพียงแต่ชื่อไพเราะเท่านั้น นายท่าน เหตุใดเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์จึงไม่รู้ว่านายท่านมีสหายเพิ่มขึ้นอีกสองคนล่ะ? ท่านสนิทกับพวกเขามากเลยหรือ?"

"พบกันเพียงหนเดียวเท่านั้น เจ้าคิดว่าสนิทหรือไม่ล่ะ?"

เยี่ยจิ่งหานยังคงคงสภาพเดิมไว้ ถูกตรึงด้วยโซ่เหล็กพันปีในท่างกางแขนกางขา

กู้ชูหน่วนหาทั่วห้องแต่ก็ไม่พบกุญแจที่ปลดโซ่เหล็กพันปีของเขาออกได้

"เจ้าบาดเจ็บอีกแล้วหรือ?"

หญิงสาวคนนี้ ตั้งแต่ที่เขารู้จักนางมาไม่มีวันไหนเลยที่นางจะไม่บาดเจ็บ

"เยี่ยจิ่งหาน เรามาทำข้อตกลงกันเถอะ"

"ข้อตกลงอะไร?"

"หากข้ารักษาอาการของเจ้าหาย เจ้าต้องช่วยให้ข้าเลื่อนระดับสู่ระดับถึงระดับห้าให้ได้ภายในหนึ่งเดือน และ...ขณะที่ข้าสู้กับตระกูลไป๋หลี่ เจ้าต้องช่วยควบคุมอีกสามตระกูลไม่ให้พวกเขาลงมือช่วยตระกูลไป๋หลี่ได้"

เยี่ยจิ่งหานหัวเราะเยาะ "การรักษาอาการของข้าตอนนี้เป็นหน้าที่ของเจ้าแต่แรก ส่วนเรื่องเลื่อนระดับจากระดับสามขั้นต้นไปสู่ระดับห้าภายในหนึ่งเดือนนั้น เกรงว่าเจ้าคงจะฝันอยู่สินะ"

กู้ชูหน่วนนอนตะแคงอยู่บนแท่นและกอดอดพูดอย่างเกียจคล้านว่า "การรักษาเจ้าเป็นหน้าที่ของข้าจริง แต่อาการแบ่งเป็นหนักและเบา บางทีก็สามารถรักษาให้หายได้ภายในสิบวัน บางทีก็สิบปี บางทีใช้เวลาทั้งชีวิตก็รักษาไม่หาย ล้วนเป็นไปได้หมด"

"แต่จักรพรรดินี...จึ๊ๆๆ...ได้ยินมาว่าพระองค์อดไม่ได้ที่จะอุปถัมภ์เจ้าแล้ว เจ้าคิดว่าจักพรรดินีสามารถรอเจ้าได้สิบปีหรือตลอดชีวิตกันล่ะ?"

ความหมายของนางคือ หากเยี่ยจิ่งหานไม่ร่วมมือกับนางแต่โดยดี

นางจะไม่รักษาเขาให้หายโดยง่ายแน่

หากรักษาเขาไม่หาย เขาก็จะไม่สามารถต่อต้านจักรพรรดินีได้

และผลลัพธ์ของการต่อต้านจักรพรรดินีไม่ได้นั้นก็คือกลายเป็นสัตว์เลี้ยงของจักรพรรดินีซะ

เยี่ยจิ่งหานจ้องมองกู้ชูหน่วนอย่างกริ้วโกรธ

กู้ชูหน่วนจึงหัวเราะออกมาเบาๆ และยื่นข้อเสนอชวนล่อใจออกมาหนึ่งข้อ

"อีกอย่าง...ข้าอาจจะรักษาขาทั้งสองของเจ้าให้เจ้าเดินได้อีกครั้งก็เป็นได้ "

เยี่ยจิ่งหานตาเป็นประกาย

รักษาขาทั้งสองข้างของเขาให้หายงั้นหรือ?

เป็นไปได้หรือ?