กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 930

ไม่ใช่ว่าเขาไม่ให้เวลานาง แต่จักรพรรดินีเอาแต่ข่มเหงมาโดยตลอด และอีกไม่นานก็จะเป็นวันอภิเษกสมรสของพวกเขาแล้ว ดังนั้นเขาจะต้องจัดการจักรพรรดินีก่อนวันอภิเษกสมรส

"ตกลง สิบวันก็สิบวัน แต่เจ้าต้องถอนอาคมกู่ให้ฝูกวงกับลั่วอิ่งภายในสองวัน"

"ได้"

เหวินเส่าอี๋ปล่อยมือจากจอมมาร

จอมมารรีบไปข้าง ๆ กู้ชูหน่วนในทันที

"พี่หญิง......"

"อาม่อ เจ้าอยู่ที่นี่อีกสักสิบวัน หลังจากสิบวันแล้ว ข้าจะมารับเจ้าไปจากที่นี่"

"อาม่ออยากไปกับพี่หญิงด้วย"

"เจ้าต้องเชื่อฟัง อยู่ที่นี่ไม่มีใครกล้ารังแกเจ้า ข้ามีเรื่องต้องไปทำ ไม่สะดวกที่จะพาเจ้าไปด้วย"

จอมมารยังคงอาลัยอาวรณ์ แต่กู้ชูหน่วนก็ปล่อยมือของเขาอย่างใจดำและออกไปจากห้องลับ

กู้ชูหน่วนเดินไปข้าง ๆ เหวินเส่าอี๋และกล่าวอย่างเยือกเย็นว่า "หากอาม่อได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย ข้ารับรองได้ว่าเจ้าจะไม่ได้วิญญาณทั้งสามที่ติดอยู่ในร่างของข้าไปอย่างแน่นอน"

"พี่หญิง......"

จอมมารวิ่งตามมา และประตูห้องลับก็ปิดลง

กู้ชูหน่วนยืนอยู่นอกห้องลับ นางมองไปยังสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย และไม่ได้ยินเสียงของจอมมารอีก

นางเดินจากไปโดยไม่หันมามองเหวินเส่าอี๋

นางไม่รู้ว่าเหวินเส่าอี๋ทำได้อย่างไร

เพียงแค่วันเดียว อาคมกู่ของฝูกวงกับลั่วอิ่งก็ได้รับการถอนพิษ และพวกเขาได้รับการช่วยเหลือให้อกมาจากในวัง

ในป่า

กู้ชูหน่วนสับสนงุนงง

เหลือบก็ยิ่งเข้าใจยาก

ฝูกวงกล่าวว่า "พวกเราได้รับการถอนพิษจากคนลึกลับผู้หนึ่ง และได้วรยุทธ์กลับคืนมาด้วย แม่นางมู่ ท่านยอมรับเงื่อนไขอะไรของจักรพรรดินีทรราช นางถึงได้ยอมปล่อยพวกเรา？

"ไม่สำคัญว่าเป็นเงื่อนไขอะไร ก่อนหน้านี้พวกเจ้ารับปากว่าขอเพียงแค่ข้าช่วยพวกเจ้าออกมาได้ พวกเจ้าจะยอมเป็นผู้ติดตามและคอยปกป้องข้าเป็นเวลาหนึ่งปี เรื่องนี้ยังนับอยู่หรือไม่？"

"แน่นอน ท่านช่วยชีวิตพวกเราไว้ ในหนึ่งปีนี้ขอเพียงท่านไม่ทำเรื่องที่ผิดมนุษยธรรม พวกเราย่อมเชื่อฟังคำสั่งของท่าน"

เป็นเวลาหนึ่งปีแล้วที่พวกเขายังคงตามหาเจ้านาย

"ตกลง หลังจากนี้สามวัน ข้าจะทำให้ตระกูลไป๋หลี่หายไปจากโลกนี้"

"แม่นางมู่ ท่านช่วยพวกเราออกมาได้ เช่นนั้นท่านสามารถช่วยผู้ที่อยู่ในหอดาบออกมาด้วยได้หรือไม่"

"ไม่ได้"

กู้ชูหน่วนปฏิเสธอย่างไม่ต้องคิด

เรื่องของนางเองก็มีมากมายอยู่แล้ว นางจะไปยุ่งเรื่องเหล่านั้นได้อย่างไร

การช่วยเยี่ยจิ่งหานออกมาจากในวังนั้นยากยิ่งกว่าการเหาะขึ้นไปบนฟ้าเสียอีก

ดวงตาของฝูกวงมืดมน

"ขอโทษ เป็นข้าที่ร้องขอมากเกินไป"

ไม่รู้ว่าทำไมเมื่อเห็นสีหน้าท่าทางที่หดหู่ของฝูกวง กู้ชูหน่วนถึงรู้สึกเศร้าใจเล็กน้อย นางขยับมุมปากและพูดปลอบโยน "ไม่ต้องกังวล จักรพรรดินีไม่มีทางทำอะไรสุนัขจิ้งจอกอย่างเยี่ยจิ่งหานได้หรอก"

"แม่นางมู่คงจะไม่รู้ว่าฝีมือของจักรพรรดินีแห่งรัฐปิงอย่างน้อยก็อยู่ในระดับหก และอาจจะถึงขั้นสูงสุดระดับหกเสียด้วยซ้ำ"

"แค่ก ๆ......"

กู้ชูหน่วนหยิบกาน้ำออกจากวงแหวนอวกาศ นางกำลังจะดื่มและเกือบจะสำลัก

"ว่าอย่างไรนะ？ฝีมือของจักรพรรดินีทรราชผู้นั้นอยู่ในขั้นสูงสุดระดับหก？"