กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 929

เหวินเส่าอี๋กล่าว "เยี่ยจิ่งหานและเซี่ยวอวี่เซวียนอยู่ที่ใด?"

"อยู่ในวังหลวง ถูกจักรพรรดินีจับตัวเอาไว้ ข้าไม่รู้ว่าเซี่ยวอวี่เซวียนถูกขังไว้ที่ใด เยี่ยจิ่งหานถูกขังไว้ภายในหอดาบ"

กู้ชูหน่วนพูดออกมาจากการคาดเดาทั้งสิ้น

หนึ่ง เพื่อยื้อเวลา

สอง เพื่อล่อลวงให้เหวินเส่าอี๋ไปจัดการลงมือกับไป๋หลี่ป้าและจักรพรรดินี

ชายคนหนึ่งสวมใส่ชุดองครักษ์วิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว จากนั้นคุกเข่าเดียว หลังจากทำความเคารพเหวินเส่าอี๋แล้ว และจึงเดินเข้าไปกระซิบข้างหูของเขาครู่หนึ่ง

กู้ชูหน่วนไม่ได้ยินว่าแท้ที่จริงแล้วพวกเขากำลังพูดเรื่องอะไรกัน เห็นเพียงแค่เหวินเส่าอี๋เอาแต่จ้องมองมาที่นาง ราวกับต้องการจะมองนางให้ทะลุปรุโปร่งไปถึงข้างใน

ผ่านไปเป็นเวลานาน จากนั้นเหวินเส่าอี๋จึงกล่าวขึ้นมาว่า "ครั้งนี้ข้าจะยอมเชื่อเจ้า หากเจ้ากล้าที่จะโกหกข้า ข้าสาบานได้ว่าเจ้าจะต้องเสียใจอย่างแน่นอน"

กู้ชูหน่วนยิ้มเยาะ "ชีวิตของข้าก็อยู่ในมือของเจ้าแล้ว ข้าจะกล้าโกหกเจ้าได้อย่างไร"

นางยังจำได้ไม่ลืมว่าครั้งที่แล้วที่เหวินเส่าอี๋ลงมืออย่างโหดเหี้ยมกับนางเพียงใด เพื่อที่จะแย่งชิงและได้ครอบครองวงแหวนอวกาศไปจากมือของนาง

"หัวหน้าเผ่า เช่นนั้นแล้ว เขาล่ะ?"

สามารถค้นหาดวงวิญญาณไปพร้อมกับการเพิ่มวรยุทธ์ไปถึงระดับเจ็ดได้

จอมมารหวาดกลัวจนเอาหน้าซุกเข้าไปในอ้อมแขนของกู้ชูหน่วน เพราะเกรงกลัวว่าจู่ๆ พวกเขาจะลงมือกับเขาอีก

เหวินเส่าอี๋เหลือบมองอย่างครุ่นคิดที่จอมมารผู้ตื่นตระหนกและหวาดกลัว

เมื่อนึกถึงอดีตตอนที่เขายังคงทรงอำนาจและครอบงำ คิดเพียงแค่ตัวเองนั้นยิ่งใหญ่และสูงส่ง ทำให้แววตาของเขาดูซับซ้อนเล็กน้อย

"ไม่เป็นไร ปล่อยเขาไปก่อน ถึงอย่างไรเสีย เขาก็หนีไปไหนไม่ได้"

"หัวหน้าเผ่า......"

บรรดาผู้อาวุโสทั้งแปดต่างพากันร้อนรนกระวนกระวายใจ

ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะเจอวิธีที่สามารถทำให้วรยุทธ์เพิ่มไปถึงระดับเจ็ดได้

เหตุใดถึงไม่เพิ่มวรยุทธ์ไประดับเจ็ดก่อนล่ะ?

แม้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะพูดข่มขู่ เช่นนั้นแล้วจะเป็นอย่างไร พวกเขามีวิธีการมากมายให้ผู้หญิงคนนั้นยอมเชื่อฟัง

แต่ท่าทางของเหวินเส่าอี๋ดูมุ่งมั่นแน่วแน่ บรรดาผู้อาวุโสทั้งแปดจึงไม่กล้าพูดอะไรขึ้นมาเพื่อขัดใจเขา และทำได้เพียงเฝ้าจับตาดูกู้ชูหน่วนและจอมมารอย่างไม่ละสายตา

ทุกคนต่างพากันออกไป เหลือเพียงกู้ชูหน่วนและจอมมาร

กู้ชูหน่วนลูบศีรษะของเขาไปมา จากนั้นยิ้มและกล่าวว่า "ไม่ต้องกลัว พวกเขาออกไปกันหมดแล้ว"

"พี่หญิง......"

"ยังรู้สึกเจ็บอีกหรือไม่?"

"อืม"

"ข้าจะเป่าให้เจ้า"

"อืม"

"ยังเจ็บอีกหรือไม่?"

"ดีขึ้นมากแล้ว พี่หญิง พวกเขาจะฆ่าพวกเราหรือไม่?"

"ไม่ ข้าไม่มีทางให้พวกเขาฆ่าเจ้าอย่างแน่นอน"

"ห้องลับแห่งนี้สร้างขึ้นด้วยหินขนาดใหญ่ ประตูใหญ่ของห้องลับก็มีหินขนาดใหญ่จัดวางอยู่ อีกทั้งยังถูกวางเครื่องรางมนต์ตราเอาไว้อย่างแน่นหนา มีเพียงการสัมผัสกลไกเท่านั้นที่สามารถแก้และเปิดเครื่องรางมนต์ตราได้ ไม่เช่นนั้นแล้ว ใครก็ไม่สามารถเปิดห้องลับนี้ได้ พี่หญิง เราไม่มีหนทางออกไปจากที่นี่ได้เลย"

"ไม่ต้องหนี พวกเขาจะเป็นฝ่ายปล่อยเราออกไปเอง"

จอมมารฟังอย่างงงงวย ทว่าเขากลับไม่ถามอะไรอีก และยังคงซุกอยู่ในอ้อมแขนของนาง

ดูเหมือนจะมีเพียงวิธีการนี้ ที่ทำให้เขารู้สึกปลอดภัย

"เจ้าลุกขึ้นก่อน ข้าจะใช้โอกาสในช่วงเวลานี้รวบรวมพลังของข้าขึ้นมา"

"ข้าสอนท่านเอง"

กู้ชูหน่วนอยากจะตอบปฏิเสธออกไป

ทว่าเมื่อนึกถึงเมื่อสักครู่ที่พวกเขาบอกว่าซือม่อเฟยเคยเป็นยอดฝีมือระดับหกขั้นสูงสุด ทำให้นางพยักหน้า

มีเขาเป็นผู้คอยชี้นำ ไม่แน่นางอาจสามารถเพิ่มระดับวรยุทธ์ได้เร็วขึ้นก็เป็นได้

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว

เพียงชั่วพริบตาก็ผ่านไปแล้วสามวัน

กู้ชูหน่วนภายใต้การช่วยเหลือของซือม่อเฟย นางไม่เพียงแค่ฟื้นฟูจากอาการบาดเจ็บ อีกทั้งพละกำลังและวรยุทธ์ของนางก็กลับคืนมา และยังรู้สึกได้ถึงความรู้สึกในการที่กำลังจะเพิ่มระดับวรยุทธ์อีกด้วย

"ครื่น" เกิดเสียงดังขึ้น ประตูใหญ่ถูกเปิดออก

เหวินเส่าอี๋สวมใส่ในชุดสีขาว ราวกับเป็นเทพเทวดามาโปรดโลกมนุษย์

จอมมารถอยหลังออกไปตามสัญชาตญาณ

กู้ชูหน่วนยืนอย่างสงบและจ้องมองเขาอย่างกล้าหาญ

เหวินเส่าอี๋ไม่ต้องการพูดกับนางมากเกินไป

จากนั้นจึงกล่าวออกมาอย่างตรงไปตรงมา "เมื่อเจอดวงวิญญาณที่อยู่ในมือของจักรพรรดินีแล้ว เจ้าต้องนำมามอบให้ถึงมือของข้า จากนั้นค่อยทำการฆ่าสังหารจักรพรรดินี"

"เจ้าเป็นถึงยอดฝีมือระดับหกขั้นสูงสุดไม่ใช่หรือ? เจ้าไม่มีปัญญาฆ่าแม้เพียงจักรพรรดินีคนเดียวอย่างนั้นหรือ"

"เจ้าเพียงตอบมาว่า ตกลงยอมทำตามหรือไม่"