กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 928

กู้ชูหน่วนแตะสัมผัสแก้มของตัวเอง

ทักษะวิชาการปลอมตัวของนางเกิดข้อผิดพลาดขึ้นอย่างนั้นหรือ?

กู้ชูหน่วนแสร้งทำเป็นมึนงงและจ้องมองไปยังเหวินเส่าอี๋

จากนั้นแววตาที่น่ามองของเขาคู่นั้นกลับไม่มีความสงสัยเลยสักนิด ทว่าเป็นการยืนยันอย่างเชื่อมั่น

จะเถียงต่อไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร

"ต่อให้ข้าคือมู่หน่วน จุดประสงค์ที่พวกท่านต้องการจะฆ่าข้า ก็ไม่ต่างไปจากตระกูลและสำนักอื่นๆ เพียงแค่ต้องการได้ครอบครองดอกบัวศักดิ์สิทธิ์หลากสีและเวทมนตร์กลืนสวรรค์"

"ดอกบัวศักดิ์สิทธิ์หลากสีถูกเซี่ยวอวี่เซวียนกินเข้าไปตั้งนานแล้วไม่ใช่หรือ? ส่วนเวทมนตร์กลืนสวรรค์นั้น......วรยุทธ์อันชั่วร้ายเช่นนั้น ข้าไม่คิดที่จะฝึกฝนหรอก"

เขารู้ได้อย่างไรว่าเซี่ยวอวี่เซวียนได้กินดอกบัวศักดิ์สิทธิ์หลากสีเข้าไป?

รูม่านตาของกู้ชูหน่วนเปลี่ยนไปเล็กน้อย และกล่าวออกมาอย่างมั่นใจ "เจ้าคือเสี่ยวหูเตี๋ย?"

หากนางบอกว่าคือเหวินเส่าอี๋ก็ว่าไปอย่าง

ทว่านางกลับบอกว่าคือเสี่ยวหูเตี๋ย

บรรดาผู้อาวุโสทั้งแปดต่างพากันหันไปมองเหวินเส่าอี๋ และไม่เข้าใจว่าเหตุใดผู้หญิงคนนี้ถึงเรียกผู้นำของพวกเขาว่าเสี่ยวหูเตี๋ย

หัวหน้าเผ่าเกี่ยวข้องอะไรกับผีเสื้ออะไรนั้นหรือ? (หูเตี๋ย หมายถึง ผีเสื้อ)

หรือเพราะหน้ากากผีเสื้อ?

อาจเป็นเพราะนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในอดีตต่างๆ นานา ทำให้แววตาแห่งความอาฆาตสังหารของเหวินเส่าอี๋ปรากฏออกมา

กู้ชูหน่วนสัมผัสได้อย่างชัดเจน

นางกล่าว "ต่อให้ข้าได้เคยทำอะไรไว้กับเจ้า แต่ทว่าอย่างน้อยข้าก็ได้เคยช่วยชีวิตของเจ้าเอาไว้ เจ้าคงไม่ตอบแทนข้าด้วยการฆ่าสังหารข้าหรอกใช่หรือไม่?"

"ข้าต้องการให้เจ้าช่วยอย่างนั้นหรือ?"

"แต่ทว่าข้าก็ได้ช่วยชีวิตของเจ้าเอาไว้แล้วไม่ใช่หรือ?"

รอยยิ้มของเหวินเส่าอี๋ค่อยๆ เจือจางลง จากนั้นความกดขี่กดดันชนิดหนึ่งก็ได้รายล้อมกู้ชูหน่วนไปทั่วบริเวณ

"เรื่องของเรายังไม่ต้องพูดในตอนนี้ ทว่าอาม่อเป็นคนบริสุทธิ์ไร้เดียงสาและไม่มีพิษมีภัย เจ้าก็พูดออกมาแล้วว่าเขาคือเพื่อนของเจ้า ปล่อยเขาไปก่อนได้หรือไม่"

ผู้อาวุโสสวี่กล่าวขึ้นมา "เขาเป็นคนที่มีพลังหยินอันบริสุทธิ์ ต่อให้ตอนนี้เขาจะสูญเสียวรยุทธ์ไปทั้งหมด ทว่าเมื่อก่อนเขาก็เคยเป็นยอดฝีมือผู้แข็งแกร่งระดับหกขั้นสูงสุด เพียงแค่สามารถนำเขาไปกลั่นสกัด เช่นนั้นก็สามารถช่วยให้วรยุทธ์ของผู้นำตระกูลพวกข้าพุ่งขึ้นไปถึงระดับเจ็ดได้ภายในระยะเวลาอันสั้น เช่นนั้นแล้วพวกข้าจะปล่อยเขาไปได้อย่างไร"

กู้ชูหน่วนหันไปมองซือม่อเฟยที่ดูโง่เขลาและไร้เดียงสา

ยอดฝีมือผู้แข็งแกร่งระดับหก? หรือร่างกายที่มีพลังหยินอันบริสุทธิ์?

เขาเคยมีวรยุทธ์ถึงระดับหกขั้นสูงสุดเชียวหรือ?

เช่นนั้นอีกนิดเดียวก็สามารถไปถึงระดับเจ็ดได้แล้วนะสิ?

นางเคยคิดว่าเมื่อก่อนเขาต้องไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน ทว่ากลับคาดไม่ถึงว่าจะเก่งกาจมากถึงเพียงนี้

ถึงว่าเขาสามารถเข้าใจเรื่องค่ายกลได้

ถึงว่าเหตุใดเขาถึงรู้ทักษะวิชาการต่อสู้

กู้ชูหน่วนหันไปมองเหวินเส่าอี๋ "เจ้าจับเขามา เพียงเพื่อต้องการกลั่นสกัดเขา เพื่อทำให้วรยุทธ์ของตัวเองเพิ่มไปถึงระดับเจ็ดอย่างนั้นหรือ?"

"ไม่ได้อย่างนั้นหรือ?"

"เจ้าคงไม่ทำเช่นนั้นหรอก"

"เจ้าจะรู้ได้อย่างไรว่าข้าไม่มีทางทำเช่นนั้น?"

"เพราะข้าเคยได้ยินเจ้าดีดฉิน แม้ว่าเสียงฉินของเจ้าจะเต็มไปด้วยความโกรธแค้น แต่ทว่าเสียงดีดฉินของเจ้านั้นสะอาดบริสุทธิ์และก้องกังวาน เจ้าไม่ได้เป็นคนที่ทำทุกวิถีทางเพียงเพื่อบรรลุเป้าประสงค์ของตัวเองเช่นนั้น"

"ข้าเคยเป็นคนที่มีจิตใจดีเกินไป จึงทำให้ต้องสูญเสียทุกอย่างไปจนหมด ทว่าตอนนี้......ขอเพียงวรยุทธ์ของข้าสามารถไปถึงระดับเจ็ดได้ ขอเพียงข้าสามารถล้างแค้นได้ด้วยมือของข้า เช่นนั้นยังจะมีอะไรที่ข้าไม่สามารถทำได้อีก"

อีกทั้ง......

เขาและจอมมารไม่ได้ผูกพันกันอย่างลึกซึ้งเช่นนั้น

"ข้าให้โอกาสเจ้าหนึ่งครั้ง เพียงแค่เจ้าพูดออกมาว่าเหตุใดดวงวิญญาณของนางถึงเลือกที่จะเข้ามาอยู่ในตัวของเจ้า ดวงวิญญาณที่เหลือและรวมไปถึงเยี่ยจิ่งหานและเซี่ยวอวี่เซวียนอยู่ที่ใด เช่นนั้นข้าจะไตร่ตรองดูอีกครั้งว่าจะทำอย่างไรเพื่อจบชีวิตของเจ้าไปอย่างไม่ต้องรู้สึกเจ็บปวดเท่าไร"

"พูดไปพูดมาถึงอย่างไรข้าก็ต้องตาย เงื่อนไขนี้ไม่เป็นที่น่าสนใจ"

"เช่นนั้นก็จัดการนำซือม่อเฟยมากลั่นสกัดเสียก่อน"

เหวินเส่าอี๋นั่งอยู่ในตำแหน่งผู้นำและยกถ้วยน้ำชาขึ้นมาอย่างผ่อนคลาย จากนั้นค่อยๆ ทำการจิบชาทีละนิด

ผู้อาวุโสต่างพากันปล่อยกำลังภายในออกมาพร้อมกัน เพื่อต้องการบังคับดูดจอมมารไป ไม่ว่ากู้ชูหน่วนจะห้ามปรามอย่างไรก็ไม่เป็นผล

"ตึ่ง......"

จอมมารตกลงตรงกลางของกระจกแปดเหลี่ยม