กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 95

"ทำไม......นักปราชญ์ขงจื๊อต้องการจะเป็นศัตรูกับข้างั้นหรือ？" เยี่ยจิ่งหานไม่สนใจเซี่ยวอวี่เซวียน และกวาดสายตามองไปที่อี้เฉินเฟย

"หากท่านกล้าแตะต้องนางแม้แต่ปลายเส้นผมเดียว ไม่ใช่แค่นักปราชญ์ขงจื๊อ แต่ทั้งรัฐจ้าวก็จะไม่เห็นด้วย" อี้เฉินเฟยกล่าวอย่างมีอารมณ์ขัน แต่รอยยิ้มนั้นเต็มไปด้วยคำเตือน

ทันใดนั้นบรรยากาศก็สงบลง และเขม่าควันดินปืนก็ปะทุขึ้น

ผู้คนในหอไร้กังวลรู้สึกเหมือนว่าขาข้างหนึ่งก้าวเข้าไปสู่ประตูนรก และถูกข่มจนหายใจไม่ออก

ไม่ใช่แค่ความน่าเกรงขามของเทพแห่งสงคราม แต่บุรุษรูปงามและอ่อนโยนผู้นั้นก็มีความน่าเกรงขามเช่นนี้

เมื่อเห็นว่าอี้เฉินเฟยและเยี่ยจิ่งหานกำลังเผชิญหน้ากัน กู้ชูหน่วนก็รีบเอ่ยปาก

"ท่านพี่เฉินเฟย ท่านวางใจได้ เขาไม่ทำอะไรข้าหรอก พรุ่งนี้ข้าค่อยไปหาท่าน"

อี้เฉินเฟยมองไปที่กู้ชูหน่วนอย่างครุ่นคิด แต่สุดท้ายก็ขจัดแรงกดดันจากภายนอกและพยักหน้า

เซี่ยวอวี่เซวียนจะวางใจให้กู้ชูหน่วนไปกับเขาได้อย่างไร จึงกล่าวอย่างไม่มั่นใจว่า "เทพแห่งสงคราม ไม่ว่าท่านจะมีอำนาจมากแค่ไหน ตระกูลเซี่ยวของเราก็ไม่กลัวท่าน หากท่านกล้าที่จะทำไม่ดีต่อแม่สาวอัปลักษณ์ผู้นี้ ข้า......ตระกูลเซี่ยวของเราจะไม่ปล่อยท่านไปแน่"

"เจ้าจะลองดูก็ได้"

"ท่าน......"

กู้ชูหน่วนเอามือกุมหน้าผาก แม้ว่าตระกูลเซี่ยวจะแข็งแกร่ง แต่เยี่ยจิ่งหานไม่ใช่คนดี แม้แต่จักรพรรดิก็ไม่อยู่ในสายตาของเขา นับประสาอะไรกับแม่ทัพใหญ่เซี่ยว

นางกลัวว่าเซี่ยวอวี่เซวียนจะพูดอะไรที่ยั่วยุเขาอีก นางจึงรีบกล่าวว่า "เสี่ยวเซวียนเซวียน เจ้ายังไม่เชื่อข้าอีกหรือ？ดึกมากแล้ว พรุ่งนี้เราค่อยเจอกันที่สำนักศึกษา แล้วก็เสี่ยวเฟิงเฟิง พรุ่งนี้เราไว้ค่อยคุยกันใหม่"

"เสี่ยวเซวียนเซวียน？เสี่ยวเฟิงเฟิง？"