กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1020

อี้หยุนเฟยคว้ามือของกู้ชูหน่วนวิ่งไปทางทิศตะวันตกเฉียงใต้

ยิ่งใกล้ทิศตะวันตกเฉียงใต้ก็ยิ่งรกร้าง

สภาพบ้านเรือนก็เปลี่ยนจากอิฐสีเขียวและกระเบื้องสีเขียวเป็นบ้านมุงจาก

ยิ่งก้าวเดินไปข้างหน้าก็ยิ่งเห็นผู้คนต่างแต่งตัวซอมซ่ออยู่กันอย่างแออัด

พวกเขาทั้งหมดต่างซีดเซียวและซูบผอม มีดวงตาที่มืดสลัวและเงียบงัน

กระท่อมมุงจากมีสภาพทรุดโทรมมาก ทั้งหลังคามีรูหรือไม่มีหน้าต่าง แทบจะไม่เห็นกระท่อมมุงจากที่สมบูรณ์เลยสักหลัง

ผู้คนล้วนเดินเท้าเปล่า

ตอนนี้ได้เข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วงและตอนกลางคืนก็หนาวเหน็บ พวกเขาต่างพากันหนาวจนตัวสั่น

ฝูกวงกระซิบ "นายท่าน ที่นี่ก็คือสลัมที่นายท่านต้องการจะมาขอรับ"

"ท่านแม่.....ตื่นได้แล้ว ท่านพ่อหลับแล้ว ปู่และย่าก็หลับไปแล้ว ท่านจะนอนต่อไปแบบนี้ไม่ได้"

เสียงที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะดังขึ้นอย่างชัดเจน และทุกคนเงยหน้าขึ้นมอง จากนั้นก็เห็นเด็กหญิงอายุห้าหกขวบนอนอยู่บนตัวผู้หญิงคนนั้น ร้องไห้ฟูมฟายไม่หยุด

คนรอบข้างดูเหมือนจะคุ้นชินกับสิ่งที่เกิดขึ้นหรือหิวมากเกินไป ทำให้ไม่มีใครตอบสนองอะไร

พวกเขาไม่ได้ตาบอด และสามารถรู้ได้ว่าผู้หญิงคนนั้นเสียชีวิตแล้ว

กู้ชูหน่วนกวาดสายตาไปทางขวาและเห็นผู้หญิงคนหนึ่งกัดนิ้วของนางเพื่อบังคับให้เลือดออกและสามารถนำไปเลี้ยงทารกในผ้าห่อตัวของนาง

ยังมีชายชราผมขาวที่หน้าซีดจากอาการป่วย ไอตลอดเวลา และเด็กเล็กๆ ที่ร้องไห้ด้วยความหิวโหยอย่างขมขื่น

อี้หยุนเฟยพูดอย่างเศร้าใจว่า "พวกเขาไม่มีที่อยู่อาศัยและไม่มีเสบียงอาหาร พวกเขาอาศัยต้นไม้และรากหญ้าในการดำรงชีวิต ตอนนี้ต้นไม้และรากหญ้าถูกถอนออกไปหมด และเสบียงอาหารบรรเทาทุกข์จากราชสำนักยังมาไม่ถึง ทำให้หลายคนต่างตายลงเพราะไม่ได้กินอะไร"

"สลัมถูกปิดตาย พวกเขาได้รับอนุญาตให้เข้ามาได้ แต่ห้ามออกไป เจ้าหน้าที่ของเมืองหลวงกลัวว่าคนเหล่านี้จะหลั่งไหลออกมาจากสลัมผู้ประสบภัย เมื่อถึงตอนนั้น ถนนจะเต็มไปด้วยขอทาน ซึ่งจะส่งผลร้ายอย่างมาก"

กู้ชูหน่วนตระหนักขึ้นได้ทันที

ไม่แปลกที่มีเจ้าหน้าที่ทหารจำนวนมากเฝ้าทางเข้าออกสลัมผู้ประสบภัย ที่แท้ก็เพื่อป้องกันไม่ให้พวกเขาหลบหนีออกไป

นี่ไม่ต่างกับการกักขังพวกเขาไว้ที่นี่เพื่อให้อดตายเลยสักนิด

อี้หยุนเฟยพูดต่อ "พวกเขาถือว่ายังอยู่ในสภาพดี ผู้ประสบภัยที่อื่นกลับแย่กว่านี้ พวกเขาไม่มีแม้แต่ที่กำบังลมและฝน ตลอดทางที่ข้าเดินทางมาได้เห็นผู้ประสบภัยจำนวนมากเสียชีวิตด้วยโรคภัยไข้เจ็บหรืออดอาหารจนถึงขึ้นล้มตายลง"

เพื่อช่วยพวกเขา เขาได้นำเงินทั้งหมดที่เขามีไปแลกกับเสบียงอาหารและยารักษาโรคหมดแล้ว

แม้แต่เสื้อผ้าก็นำไปจำนำ

มีเพียงจี้หยกที่พ่อของเขาทิ้งไว้ให้เขาเท่านั้นที่ยังทำใจเอาไปจำนำไม่ได้

แต่สิ่งเหล่านี้ยังไม่เพียงพอ

ทำให้เขาเกิดความคิดที่จะปล้นเสบียงอาหารจากราชสำนัก

กู้ชูหน่วนขมวดคิ้ว

"ราชสำนักก็ลำบากเช่นกัน ตอนนี้ราชสำนักไม่มีทั้งยา คน เงินและข้าว"

"ยากลำบากมากแค่ไหนก็ไม่สมควรยืนมองราษฎรของตัวเองต้องอดตายเช่นนี้ น้องหยาง ไม่เช่นนั้นเจ้าลองกราบทูลฝ่าบาท ให้พระองค์พระราชทานเงินให้สักเล็กน้อย?"

น้องหยาง?

ฮึ

เขาคิดว่านางเป็นหยางม่านจริงหรือเนี่ย?

ต่อให้นางเป็นหยางม่าน อายุของนางก็มากกว่าเขาอยู่ดี

เรียกน้อง เขาไม่รู้สึกอายบ้างเลยหรือ

"หากราชสำนักมีเงินคงแจกจ่ายไปนานแล้ว มีหรือจะรอจนถึงตอนนี้"

"พูดเหลวไหล รัฐปิงออกมากว้างขวางเช่นนี้ และมีความสามารถในสามอันดับแรกของดินแดนวิญญาณเยือกแข็ง มีหรือที่จะไม่มีแม้แต่เสบียงอาหารแจกจ่ายประชาชน"

กู้ชูหน่วนลูบศีรษะของเขาและถูกเขาผลักออก

ไม่รู้ใครตะโกนออกมาจากฝูงชน "แจกจ่ายเสบียงอาหารแล้ว แจกจ่ายเสบียงอาหารแล้ว มีนักบุญนิรนามมาแจกจ่ายเสบียงอาหารอีกแล้ว ทุกคนรีบนอนลงเร็วเข้า"

จากนั้นผู้ประสบภัยทั้งหลายต่างแสร้งนอนหลับและต่างพากันตื่นเต้นอย่างมาก

ไม่นานชายที่สวมผ้าปิดบังใบหน้าจำนวนหนึ่งก็นำเสบียงอาหารมาแจกคนละถุง

เมื่อชายสวมผ้าปิดบังใบหน้าจากไป ราษฎรทั้งหลายก็ต่างลุกขึ้นกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ

ไม่นานก็มีควันจากการปรุงอาหารในสลัมผู้ประสบภัย

คนชราและเด็กเล็กต่างพากันจับจ้องไปยังโจ๊กร้อนๆ ที่อยู่ในหม้อ

อี้หยุดเฟยยิ้มอย่างมีความสุขและเอามือเท้าเอวรอให้กู้ชูหน่วนชมเขา

กู้ชูหน่วนยิ้มและลูบศีรษะของเขาอีกครั้ง

"ปล้นเสบียงอาหารจากทางการ ถือเป็นโทษหนักถึงขั้นประหารศีรษะเก้าชั่วโคตร เจ้ายังยิ้มออกอีกหรือ"

"นางไม่มีทางฆ่าสังหารตระกูลของข้าเก้าชั่วโคตรได้ และนางก็ทำไม่ได้ด้วย"

"อ้อ....."

กู้ชูหน่วนกวาดสายตาไปยังจี้หยกสี่เหลี่ยมโบราณที่อยู่บนหน้าอกของเขาอีกครั้ง

และรวมถึงเส้นทางที่ชายสวมผ้าปิดบังใบหน้าจากไป

ท่าทางของเขาเต็มไปด้วยความสูงส่ง เขาเป็นเจ้าของหยกโบราณที่ประเมินค่าไม่ได้ และชายสวมผ้าปิดบังใบหน้าเหล่านั้นล้วนต่างมีทักษะขั้นสูง พวกเขาไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน ตัวตนของเขาต้องธรรมดาแน่นอน

แซ่อี้?

หรือว่าเขาจะเป็นองค์ชายที่เดินทางมาจากรัฐอี้?

"อย่าพูดถึงเรื่องที่จักรพรรดินีจะฆ่าสังหารตระกูลเก้าชั่วโคตรของเจ้าหรือไม่เลย เจ้าว่ายน้ำไม่เป็นแล้วยังกล้ากระโดดลงน้ำ เจ้าไม่กลัวจมน้ำตายหรืออย่างไร?"

"ก็ข้ามัวแต่นึกถึงเรื่องการปล้นสะดมเสบียงอาหารเลยลืมนึกถึงเรื่องนี้ไป แต่ท่านพ่อของข้า....ท่านพ่อของข้าบอกว่าข้าเป็นคนดวงดี เพียงแค่เดินทางมารัฐปิงเพื่อแต่ง....แต่งงานกับคนที่นี่ก็ไม่มีทางตายลงได้"

"เหตุใดถึงเดินทางมาแต่งงานที่รัฐปิงแล้วจะไม่มีวันตายได้?"

"ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร ท่านพ่อของข้าเอาแต่พูดพร่ำไม่หยุด ทุกครั้งมักพูดแต่เรื่องอะไรที่ข้าไม่เข้าใจ แต่ก็คงหมายถึงให้ข้าแต่งงานกับผู้หญิงของรัฐปิงเป็นภรรยากระมัง"

"เช่นนั้นเจ้าอยากแต่งงานหรือไม่?"

"ไม่ ผู้หญิงของรัฐปิงที่มีพลังและอำนาจล้วนไม่ใช่คนดีอะไร"

กู้ชูหน่วนแอบขำ "เห้อ อยู่เฉยๆ ข้าก็ถูกตำหนิอย่างนั้นหรือเนี่ย? ในเมื่อผู้หญิงรัฐปิงไม่มีอะไรดี เช่นนั้นข้าก็จะเป็นคนเลวให้ถึงที่สุดแล้วไปบอกเจ้าหน้าที่รัฐว่าเจ้าเป็นคนปล้นเสบียงอาหารของทางการไป แถมยังมีเงินรางวัลให้อีกด้วย"

อี้หยุนเฟยคว้าตัวนางไว้และกะพริบตาปริบๆ เพื่ออ้อนวอนนาง "น้องสาวคนดี เจ้าเป็นคนดีที่สุด เจ้าไม่มีทางเอาความลับนี้ไปบอกพวกเขาใช่หรือไม่"

"เรียกข้าว่าพี่"

"น้อง นี่....เจ้าใจร้ายเหลือเกิน ประชาชนเหล่านั้นต่างหิวโหย หากไม่แจกจ่ายเสบียงอาหารให้พวกเขา พวกเขาคงมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่กี่วันเท่านั้น"