กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1030

"กินสิ"

กู้ชูหน่วนโยนซาวปิ่งให้เขาหนึ่งชิ้น

อี้หยุนเฟยรับมาและค่อยๆ กินเข้าไปด้วยสีหน้าที่มีความสุข

เขาหิวมาก ทว่าท่าทางการกินของเขายังคงมีความงดงามและง่างาม

"ผลไม้นี้หวานมากเลยนะ เจ้าลองชิมดูสิ"

"ขอบใจ"

ทั้งสองมองหน้ากันและยิ้มเป็นครั้งคราวในขณะที่กำลังกินซาวปิ่ง ซึ่งดูแล้วอบอุ่นอย่างมาก

นัยน์ตาของอี้หยุนเฟยจับจ้องไปที่วงแหวนอวกาศในมือของนางโดยไม่ได้ตั้งใจ

"แหวนวงนี้สวยงามมาก ข้าขอดูได้ไหม?"

"ได้สิ"

เมื่อเห็นว่าอี้หยุนเฟยอดใจไม่ได้ที่จะได้สัมผัส นางก็คิดจะถอดวงแหวนอวกาศออกมา

กู้ชูหน่วนไม่อยากบอกเขาว่าหากนางไม่เต็มใจที่จะถอดออกจะไม่สามารถถอดวงแหวนอวกาศออกมาได้

ก่อนหน้านี้เหวินเส่าอี๋ก็พยายามฝืนจะถอดออก แต่น่าเสียดายที่เขาทำไม่สำเร็จ

ทว่ากู้ชูหน่วนกลับคิดไม่ถึงว่าอี้หยุนเฟยกลับทำให้นางถอดแหวนวงนี้ออกมาได้อย่างง่ายดายขนาดนี้

"สวยงามมากเลย รู้สึกเหมือนเคยเห็นมันมาก่อนเลย"

"เจ้าเคยเห็นแหวนวงนี้หรือ?"

"ไม่ แค่รู้สึกว่ามันมีความพิเศษมาก น้องสาว ในวงแหวนยังมีอะไรอร่อยอีกไหม เอาออกมาให้หมดเลยสิ"

"เรียกข้าว่าพี่"

"น้องสาว"

"เจ้าอายุเท่าไร?"

"แก่กว่าเจ้านิดหน่อย"

"เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าอายุเท่าไร?"

อี้หยุนเฟยกัดผลไม้เข้าไปพร้อมกับจ้องมองไปที่กู้ชูหน่วน "ให้เวลาข้าหนึ่งปี อีกหนึ่งปีข้าจะขอเจ้าแต่งงาน"

"เหตุใดต้องรอถึงหนึ่งปี?"

"อย่างน้อยต้องใช้เวลาหนึ่งปีกว่าอาการป่วยของข้าจะหาย เจ้า.....เหตุใดเจ้าไม่ถามว่าข้าป่วยเป็นโรคอะไร?"

"เจ้ามีวิธีรักษาตัวเองให้หายอย่างนั้นหรือ?"

"มี"

"ในเมื่อรักษาให้หายได้ เช่นนั้นข้าจะถามทำไมมากมาย"

"ผลไม้นี้ข้าถือเป็นสินสอดมอบให้เจ้าก่อน เจ้าต้องรอข้านะ"

"ตุ่บ....."

กู้ชูหน่วนยังไม่ทันตอบรับ ผลไม้นั้นก็ถูกโยนออกไปและแตกเป็นเสี่ยงๆ

พลังที่แข็งแกร่งเข้ามากดทับ

ทั้งสองมองไปข้างหน้า

จากนั้นก็เห็นเยี่ยจิ่งหานในชุดสีฟ้ากำลังนั่งอยู่บนรถเข็น

สีหน้าที่งดงามและท่าทางที่สง่างามไม่มีที่ติ

มีทั้งดีใจ ตื่นเต้น มีความสุข เสียใจ โกรธ โมโห อิจฉาและตกใจ......เสมือนสีสันของโรงย้อมผ้าที่มีความหลากหลาย

ในชั่ววินาทีกลับไม่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังคิดอะไรของเขาอยู่

อี้หยุนเฟยถาม "เจ้าเป็นใคร เหตุใดต้องโยนผลไม้ขงอข้าด้วย?"

เยี่ยจิ่งหานชำเลืองมองไปที่อี้หยุนเฟยและไม่แยแสต่อเขา จากนั้นแววตาของเขาก็จ้องมองไปที่กู้ชูหน่วนด้วยความเย็นชา

เขามีคำพูดเป็นหมื่นเป็นล้านคำ ทว่ากลับพูดไม่ออก

กู้ชูหน่วนจับใบหน้าของตัวเองและรู้สึกหวาดกลัวกับการแสดงออกของเขาอย่างประหลาดใจ

"เจ้าต้องการเลือดก็ไม่จำเป็นต้องมาถึงที่นี่? ข้าบอกแล้วไงว่าข้ามีวิธีค้นหาตำแหน่งดวงวิญญาณของนาง"

"อาหน่วน......"

ซี๊ด......

จากนั้นเขาก็เข้ามากอดรัดกู้ชูหน่วนอย่างรวดเร็วโดยที่นางยังไม่ทันตั้งตัว

ระยะห่างที่ชิดใกล้ ทำให้นางรับรู้ได้ถึงเสียงหัวใจที่กำลังเต้นแรงของเขา

เขากอดนางเอาไว้ราวกับกำลังกอดสมบัติชิ้นหนึ่งที่มีค่ามากที่สุด มีทั้งความกลัว ความกังวล ความลังเล ความสูญเสียและมีความสุขที่ได้สิ่งที่สูญเสียไปกลับคืนมา

"อาหน่วน......อาหน่วน....."

เพราะกอดแน่นเกินไป ทำให้กู้ชูหน่วนหน้าแดงก่ำเพราะแทบหายใจไม่ออก

อี้หยุนเฟยรีบวิ่งเข้าไปและพยายามผลักเยี่ยจิ่งหานออกไป

"เจ้ามาจากไหน เหตุใดถึงกอดว่าที่ภรรยาของข้าเช่นนี้ ปล่อยนางเดี๋ยวนี้ ข้าบอกให้เจ้าปล่อยนางไม่ได้ยินหรือ"