กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1116

กู้ชูหน่วนจะมีจิตใจไปเฝ้าดูการต่อสู้ระหว่างเยี่ยจิ่งหานกับเหวินเส่าอี๋ได้อย่างไร

หัวใจของนางมีเพียงแค่เซี่ยวอวี่เซวียนคนเดียวเท่านั้น

นางรู้สึกได้ว่าพลังชีวิตของเซี่ยวอวี่เซวียนกำลังค่อย ๆ จางหายไป

พลังระดับเจ็ดได้รับบาดเจ็บสาหัส

เนื่องจากเป็นกระบวนท่าสังหาร

แม้ว่าทักษะทางการแพทย์ของกู้ชูหน่วนจะดีแค่ไหน แต่มันก็ยากที่จะรักษา

ทำได้เพียงช่วยยืดเวลาให้เขาเท่านั้น

กู้ชูหน่วนป้อนยาอายุวัฒนะใส่ปากของเขา โอบกอดร่างกายที่หนาวเย็นของเขาพร้อมกับกล่าวปลอบใจออกมาว่า “เจ้าเคยใช้ดอกบัวศักดิ์สิทธิ์หลากสีและดอกบัวศักดิ์สิทธิ์สามสี ร่างกายของเจ้านั้นเหนือกว่าคนทั่วไป ยมบาลไม่อาจเอาชีวิตเจ้าไปได้”

นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ กู้ชูหน่วนเงยหน้าขึ้น “ใช่แล้ว ดอกบัวศักดิ์สิทธิ์หลากสี มีเพียงดอกบัวศักดิ์สิทธิ์หลากสีเท่านั้นที่จะสามารถรักษาอาการของเจ้าได้ ข้าจะลองดู”

เซี่ยวอวี่เซวียนจับมือของนางทันใด “ไม่......ไม่เป็นไร”

บนโลกใบนี้มีดอกบัวศักดิ์สิทธิ์หลากสีเพียงดอกเดียว และมันถูกเขาใช้ไปแล้ว

แม้ว่านางตามหาจากทั่วทั้งมุมโลกก็ไม่พบดอกที่สอง

“มือของข้าเต็มไปด้วย......เลือด นี่คือสิ่งที่ข้าสมควรได้รับ เหวินเส่าอี๋สังหารข้าเพียงคนเดียว เขา......เขายังถูกว่าขาดทุน”

เอือก......

น้ำตาไหลลงมาบนหลังมือของเซี่ยวอวี่เซวียน

กู้ชูหน่วนกอดร่างกายของเขาไว้แน่น ค่อย ๆ ปลดปล่อยพลังภายในจากร่างกายของนางเข้าสู่ร่างกายของเขาเพื่อทำให้เขารู้สึกสบายขึ้น

“แม่......แม่สาวอัปลักษณ์ ข้า......ข้าทำผิดไปใช่ไหม......ที่สังหารเผ่าเพลิงฟ้าทั้งเผ่า ข้า......”

“ข้ารู้ว่าเจ้ารู้สึกโกรธ แต่เรื่องที่ผ่านมาแล้วก็ปล่อยให้มันผ่านไป อย่าพูดถึงมันเลยจะดีกว่า?”

“ตกลง......”

เซี่ยวอวี่เซวียนอยู่ในอ้อมแขนของนางอย่างอ่อนแรง

มือข้างหนึ่งของเขาจับมือของนางที่พยายามปลดปล่อยพลังภายในเข้าสู่ร่างกายของเขา

ได้ตายในอ้อมแขนของนางก็ถือว่าเป็นพรที่สวรรค์มอบให้เขาแล้ว

เขาสูดดมกลิ่นของนางอย่างตะกละตะกลาม ราวกับว่าเขาต้องการจะสลักกลิ่นของนางให้ลึกเข้าไปในกระดูกของเขา

ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้รู้จักกัน นางกลับกลอกและถอนหมั้นกับเจ๋ออ๋อง

ในสำนักศึกษาวังหลวง นางพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้เขาเพื่อให้เขาได้เงินจำนวนมากมาครอบครอง

นางทุ่มเททุกอย่างให้กับเผ่าหยก และในตอนที่นางกำลังจะสิ้นลมหายใจ นางก็ยังคงไม่ลืมเขา

เซี่ยวอวี่เซวียนน้ำตาตก

แม่สาวอัปลักษณ์......

เจ้ารู้หรือไม่ว่า หากสามารถย้อนกลับไปได้อีกครั้ง

ข้าไม่มีวันแตกหักกับเจ้าเป็นอันขาด

และไม่มีทางลงมือสังหารคนจำนวนมากของเผ่าเพลิงฟ้า

เขาจะแก้แค้นกับผู้บงการตัวจริงที่อยู่เบื้องหลังเท่านั้น

เมื่อมองย้อนกลับไปในชีวิตที่ผ่านมา

ที่แท้......

ในสำนักศึกษาวังหลวง

ช่วงเวลาที่ได้อยู่ร่วมกับนาง ที่แท้มันก็คือช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดสำหรับเขา และเป็นวันวานที่ดีที่สุด

“หลังจากข้าตายไป ให้นำศพของข้าไป......ไปให้กับเผ่าเพลิงฟ้า ต่อให้ข้าต้องตายเป็นพันครั้งมันก็ยังไม่พอ......ไม่เพียงพอต่อการชดใช้กับสิ่งที่ข้าทำลงไป ได้โปรด…...ต้องขอร้องเจ้าแล้ว......”

“เสี่ยวเซวียนเซวียน......”

กู้ชูหน่วนร้องไห้ออกมาโดยไม่มีเสียง แต่มันกลับเต็มไปด้วยความเจ็บปวด คร่ำครวญอย่างไม่หยุดยั้ง

เฉินหลิงปิดปากและร้องไห้

เซี่ยวอวี่เซวียนกำลังจะตาย

นางเองก็รู้สึกทุกข์ทรมาน

และที่เจ็บปวดไปมากกว่านั้นก็คือ ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ เขาไม่เคยมองมาที่นางแม้แต่หางตา

ดวงตาคู่นั้นของเขาเอาแต่จับจ้องไปที่จักรพรรดินีแห่งรัฐปิง ไม่เคยละสายตาแม้แต่วินาทีเดียว

เขารักผู้หญิงคนนี้มากเพียงใด เหตุใดจึงไม่ยอมละสายตาจากนางแม้แต่เสี้ยวลมหายใจ

หยางเหมยทั้งโกรธทั้งเกลียด

“เซี่ยวอวี่เซวียน ก่อนที่เจ้าจะตาย เจ้าจะมองมาที่น้องสาวของข้าสักครั้งได้หรือไม่

เจ้าไม่รู้หรือไง น้องสาวของข้า เพื่อเจ้าแล้ว นางถึงกับ......”

“ศิษย์พี่.....ท่านไม่ต้องพูดแล้ว พี่ใส่ชุดสีน้ำเงินเขาจะไม่ตาย”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นเซี่ยวอวี่เซวียนถึงหันมามองเฉินหลิง

เพียงแต่มือของเขายังคงกุมมือของกู้ชูหน่วนไว้แน่น

เขาเพียงแค่กล่าวออกมาอย่างอ่อนแรงว่า “ข้า......ข้าขอโทษ”

“พี่......ฝ่า......ฝ่าบาท หมดหนทางรักษาพี่หลานแล้วอย่างนั้นหรือ?”

กู้ชูหน่วนตกอยู่ในภวังค์แห่งความเงียบ

เลือดจำนวนมากไหลออกมาจากร่างกายของเขา อวัยวะภายในเสียหายทั้งหมด

และ......

อวัยวะทั้งหมดในร่างกายของเขาได้รับความเสียหายจากการแช่แข็ง

เขา......

ต่อให้มีทักษะทางการแพทย์ยอดเยี่ยมเพียงใด

ก็ไม่อาจรักษาเขาได้