กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1135

ในเมื่อเดินทางเข้ามาอย่างปลอดภัย พวกเขาก็ไม่อาจหยุดลิ้มรสอาหารอันโอชะได้

ทุกคนต่างคิดว่ากู้ชูหน่วนจะพูดอะไรออกมา คิดไม่ถึงว่านางจะเอาแต่กินอยู่เงียบ ๆ หลังจากกินเสร็จก็เข้าไปในห้องเพื่อพักผ่อน ทำเหมือนที่นี่เป็นบ้านของนางเอง

ยามค่ำคืนอันมืดมิด กู้ชูหน่วนเอาแต่พลิกตัวไปมา ยากที่จะหลับฝัน นางอดไม่ได้ที่จะคิดถึงเยี่ยจิ่งหานและซือม่อเฟย

นางลุกขึ้นด้วยความหงุดหงิด ผลักประตูออกไป จากนั้นเดินออกไปยังศาลา

แสงจันทร์อันงดงาม ตกกระทบลงมาบนพื้นผิว ส่องประกายแวววับ

กู้ชูหน่วนนั่งพิงอยู่ตรงราวบันได จ้องมองทะเลสาบอย่างเหม่อลอย

ย้อนกลับไป ณ ดินแดนเยี่ยอวี่ นางนึกถึงทุกสถานที่ในดินแดนแห่งนั้น แต่นางไม่อยากกลับไปแม้แต่สถานที่เดียว

เผ่าหยก นั่นเป็นสถานที่ซึ่งสร้างความทรงจำอันเจ็บปวดและฝังลึกให้กับนาง ตั้งแต่นางจำความได้ เผ่าหยกคือภาระที่นางต้องแบกรับ และเป็นสถานที่ซึ่งนางไม่อยากกลับไปที่สุด

เผ่าน้ำแข็ง......เผ่าน้ำแข็งพี่น้องทั้งหนึ่งร้อยแปดคนเสียชีวิตด้วยเนื้อมือของเผ่าหยก แล้วนางจะมีหน้ากลับไปได้อย่างไร

จวนหานอ๋อง? เยี่ยจิ่งหานไม่อยู่ เช่นนั้นนางจะกลับไปเพื่ออะไร?

จวนอัครเสนาบดี?

ช่างมันเถอะ ที่นั่นไม่มีใครเป็นห่วงหรือเกี่ยวพันกับนางแม้แต่คนเดียว ต่อให้นางกลับไปก็ไร้ความหมาย

หออันดับหนึ่งในใต้หล้า......

นิกายเทพอสูร......

กู้ชูหน่วนยิ้มอย่างขมขื่น

นางเองก็ไม่อยากกลับไป

ร่างกายของนางมีเสื้อผ้าเข้ามาปกคลุม

เวลานั้น กู้ชูหน่วนก็ได้สติกลับคืนมา

หันกลับมา คนผู้นั้นก็คือลั่วอิ่ง

“อากาศยามค่ำคืนนั้นหนาว น้ำค้างแรง เดี๋ยวจะไม่สบาย”

กู้ชูหน่วนตะลึงงัน

ในความทรงจำของนาง ลั่วอิ่งไม่มีทางกล่าวคำพูดที่อ่อนโยนและดูห่วงใยเช่นนั้น

ต่อให้เขามีความรู้สึกดังกล่าวจริง เขาก็ทำได้เพียงเก็บมันไว้ในก้นบึ้งของหัวใจ

ลั่วอิ่งก็ยังคงเป็นลั่วอิ่งคนเดิม เพียงแต่ด้วยตาของเขาเต็มไปด้วยความสับสน ตื่นเต้น วิตกกังวล......และมีความสุขที่ได้สิ่งที่สูญเสียไปกลับคืนมา......

รวมถึง......ความเหนื่อยล้าจากการเดินทาง