กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 138

หญิงผู้นี้บ้าไปแล้ว

เริ่นหู่วิ่งมาและกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า "ค้อนใหญ่ของข้าทำจากเหล็กกล้าโดยช่างฝีมือที่มีชื่อเสียง เจ้าชอบหรือไม่ หากเจ้าชอบ ข้าจะยกให้เจ้า"

กู้ชูหน่วนดูไม่ค่อยชอบ "ทั้งใหญ่ทั้งหนัก ท่านเก็บไว้ใช้เองเถอะ"

เมื่อนึกถึงเมื่อครู่ที่เริ่นหู่ใช้ค้อนฆ่าคนในเผ่าปีศาจจำนวนมาก เซี่ยวอวี่เซวียนก็รู้สึกหวาดกลัว เขาอดไม่ได้ที่จะตัวสั่นสะท้าน และกลัวว่าเริ่นหู่จะโกรธมากจนใช้ค้อนฆ่านาง

แต่สิ่งที่เขาคาดไม่ถึงก็คือเริ่นหู่ไม่เพียงแต่จะไม่โกรธ แต่ยังยิ้มอย่างซื่อ ๆ และกล่าวว่า "ก็จริง เจ้าเป็นผู้หญิง จะให้ถือค้อนใหญ่เช่นนี้คงดูไม่ดี เช่นนั้นข้าจะให้คนทำค้อนเล็กให้เจ้า"

เอ่อ......

นี่มันอะไรกัน？

ทำไมนิกายเทพอสูรถึงได้อัธยาศัยดีเช่นนี้？

กู้ชูหน่วนไม่สนใจเริ่นหูและเดินไปข้างหน้าฝูกวง

"เจ้าชื่ออะไร？"

"ฝูกวง ฝูที่แปลว่าลอย กวงที่แปลว่าสว่าง" เป็นชื่อที่ผู้นำนิกายของพวกเขาตั้งให้ หลายปีที่ผ่านมาจนกระทั่งถึงตอนนี้ ผู้คนในนิกายต่างก็อิจฉาที่เขาได้รับการตั้งชื่อจากผู้นำนิกาย

"ฝูกวงเป็นชื่อที่ดี เป็นแสงสว่างที่ลอยอยู่ในโลก"

ฝูกวงตกตะลึงและอดไม่ได้ที่จะตาแดง

เป็นแสงสว่างที่ลอยอยู่ในโลก......

ในตอนที่ผู้นำนิกายตั้งชื่อให้ก็กล่าวเช่นนี้

เขารู้สึกประทับใจและหายใจถี่ขึ้น ในขณะที่เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง เขาก็ถูกประมุขชิงขัดจังหวะ

"คุณหนูสาม เจ้ามีของวิเศษแปลก ๆ อยู่ในร่างกาย คงจะนำมาซึ่งการสังหาร หากเจ้าไม่มีฝีมือในการป้องกันตัว ก็ควรวางแผนไว้ล่วงหน้าจะดีกว่า"

“ฟังจากที่ท่านกล่าวแล้ว ท่านต้องการให้ข้ามอบระฆังวิญญาณสะบั้นให้พวกท่านดูแลรักษาใช่หรือไม่？"

เซี่ยวอวี่เซวียนตบต้นขาของตัวเอง

เขาคิดอยู่แล้วว่าคนของนิกายเทพอสูรไม่ได้อัธยาศัยดีเช่นนั้น พูดไปพูดมาแล้ว พวกเขาก็มาที่นี่เพราะระฆังวิญญาณสะบั้น

"ในโลกนี้มีใครบ้างที่ไม่อยากได้ระฆังวิญญาณสะบั้น แต่ไม่ใช่นิกายเทพอสูรของเราอย่างแน่นอน และสุภาพชนไม่ชอบการแย่งชิง ในเมื่อคุณหนูสามหวงแหนระฆังวิญญาณสะบั้น แน่นอนว่าพวกเราจะไม่แย่งชิง เพียงแต่......เตือนด้วยความหวังดี" แววตาของประมุขชิงดูอ่อนโยนและยิ้มอย่างอบอุ่น

"เช่นนั้นท่านยกฝูกวงให้ข้าจะไม่ดีกว่าหรือ และให้เขาคอยคุ้มกันข้า" กู้ชูหน่วนพลั้งปากพูดออกมา

เมื่อพูดออกมาเช่นนี้แล้ว แม้แต่ตัวนางเองก็ยังเขินอาย

เซี่ยวอวี่เซวียนดึงแขนเสื้อของนางและพูดด้วยเสียงต่ำว่า "แม่สามอัปลักษณ์ เจ้ากล้าที่จะรับผู้นี้หรือ？เจ้าไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเขาเป็นมิตรหรือว่าศัตรู นี่มันไม่รอบคอบมากเกินไป"

ฝูกวงตอบอย่างเคร่งขรึมว่า "คุณชายเซี่ยวไม่ต้องกังวล ในเมื่อท่านประมุขให้ฝูกวงคอยคุ้มกันนายท่านกู้ นับจากนี้ไปนายท่านกู้จะเป็นนายของฝูกวง ฝูกวงจะทำตามคำสั่งของนายท่านกู้ และจะไม่มีวันทรยศไปตลอดชีวิต"

เมื่อเสียงกระซิบถูกผู้อื่นได้ยิน เซี่ยวอวี่เซวียนก็หน้าแดง

แต่ยิ่งฝูกวงจริงใจมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าไม่น่าเชื่อถือมากขึ้นเท่านั้น

"แม่สาวอัปลักษณ์ ในโลกนี้ไม่มีอะไรที่ได้มาโดยไม่ต้องออกแรง เจ้า..."

"ยากที่จะปฏิเสธน้ำใจ ยิ่งไปกว่านั้นอีกฝ่ายก็เป็นบุรุษรูปงาม"

"เขาเป็นคนนิกายเทพอสูร" เซียวอวี่เซวียนกัดฟันเตือน

ฝูกวงแก้ต่างอีกครั้ง "นับจากนี้ไปฝูกวงจะเป็นคนของนายท่านเพียงผู้เดียว และฝูกวงมีเพียงนายท่านกู้เท่านั้นที่เป็นนาย"

ช่างพูดได้น่าฟังยิ่งกว่าการร้องเพลงเสียอีก

ไม่มีเหตุผลใด ๆ ฝูกวงไอ้หน้าขาวนั่นจะยอมรับกู้ชูหน่วนเป็นนายได้อย่างไร？

จะต้องมีเรื่องอะไรที่ปิดบังอยู่แน่ ๆ และต้องเป็นเรื่องที่ใหญ่มาก